Zonnig uit hun schulp gekropen zijn zij de waterkant opgelopen gezamenlijk tooien met vier op 'n rij als pa dan snatert kijken ze allemaal naar mij er dreigt gevaar van mens of dier niet van mij ik vertrek geen spier begeleidt hij ze vroeg of later in allerijl weer naar het water…

brullende passie ontstijgt de waterspiegel waar riet zachtjes ruist [haiku]…

gezaaide grassen kleuren de zwarte aarde als een groene sprei in takkenbossen rust het jonge vogeltje vleugelstrekkend vrij een aardhommel zoemt verstopt zich in een bloemkelk zuigt de godendrank het hemellicht reikt zich vredig in stralen uit door een wolkenbank windzuchtjes waaien rijpe zaaddoosbolletjes over de akker vlierbloemen…

Omgeven door grijze wolken groene en violette tinten ontstijgend uit de horizon liggen stille minuten gebogen aan de horizon…

Gelijk als liefde gelijk de stilte gelijk het blad aan de boom mede het groen het mos gelijk dat alles leef ik gelijk dat alles probeer ik bedriegelijkheid te verbergen.…

Late avondwind draait rond mijn hoofd vreemd genoeg speelt een glimlach aan de schaduw kant laatste refrein van een te vroeg geboren zomer loofhout dicht haar boezem devoot wat haar weerbarstigheid ontsloot.…

Hoor het ruisen van de branding langs akkers door espen omlijnd. Ruik de mildheid van vroege tinten bitterzoet, heel verfijnd. Hoge kruinen ratelen en ritselen als speelgoed van het kind. Zij laten van zich horen, al bij het minste zuchtje wind. Zie ontelbare pluizen als een deken, overvloedig als zij zijn bij vlagen. Het is de enige sneeuw…

te midden van een berg dode woorden groeit er ééntje naar de hemel fragiel doch teder ontstijgt zij Moeder Aarde wiegend in de armen van de wind voorzichtig ontluikende kleuren gevoed door zonlicht draagt ze haar naam vol trots…

Ik zag ze vallen in mijn ogen heel mijn hart schreeuwde: Nee! Meedogenloos woedde de orkaan verder sleepte alle bloesems mee. Het duurde lang voordat mijn hart mijn ogen geloofden. Nu ik beelden van orkanen zie weet ik het weer, het sleept alles mee. Bloesems, bomen, toen mimosa's ballerina’s stervende zwanen werden. Natuurlijk…

Rijpend aan de stengel hangt een hemels lint getekend franje van overrijp zaad dicht aan een gegroeid natte dauw druppels spiegels van je liefdesdaad verrukking zaait geen kleur zo warm zo mooi je opengaande bloem.…

overhellend op links kust de weelderige haardos bijna degene die haar weerspiegelt zij die haar voedt nog net overeind houdt daar ze haar hakken in 't zand heeft gezet speelt zonlicht krijgertje met schaduw kabbelt het leven zachtjes voort…

Waar het land de lucht kust rust ik op een weide matras van gele bloemen en worden mijn dromen verspreidt door de wind, als witte pluis bollen…

Wil ook niet terug naar backflashdijken waar mijn ziel huilde in kolkende waterstromen ook niet naar verdroogde en gebroken grond mijn nagels mogen breken laat mij barsten stoppen met het stof onder mijn voeten dat het weer- wisselvallig een geheel wordt zoals toentertijd lente nog zo jong was niet naar mijn veel te sterke zonnewens…

Opgenomen rustgevoel met gesloten ogen of lichte veders mijn hersenen masseren roep het zelfs soms op en kan waarderen hoe heerlijk alles is in liefde te geloven het groen nog groener is als ik zou wensen bloemen zien te kleuren in hun kleur zwemen dennen in het bos hun zachte geur de paden dragen zonlicht zonder mensen als ik mij laat…

Het grazige verzuurd door de aanzwellende zomer onder romige luchten zwenken zwaluwen door de geopende gordijnen van het uitrustende voorjaar De wind geeft gul een geluid aan alles wat stemloos leeft niets blijft zonder ontdekking Al mijn vragen verwaaien – zonder beantwoord te zijn – in het overvolle landschap terwijl het een uitnodigende…

“Ik had de verrekijker gepakt om naar de vogeltjes te kijken. Maar die zag ik niet. De blaadjes zag ik wél. Toen heb ik naar de blaadjes gekeken.”…

stralend tegen blauw regent het zonovergoten trossen vol met goud [haiku] foto: Martien Montanus…

heb de wind niet gevraagd golven zo hoog op te stuwen dat de zee tot de duinen staat een front van dreigende wolken in buienlijn langs te sturen dat zich met onweer ontlaadt vroeg zomerse dwarrels vol stuifmeel en licht geuren van bloemen zon op mijn gezicht dansende vlagen van warmte en lucht trillende einders met vogels loom…

Vandaag lig ik tussen boterbloemen in de stad lopen enkel bomen met rozen aan hun voeten op het raam een zoenoffer geplakt omdat dit het enige is wat nog niet is gedaan er zwom een vis naar de maan op een blauwe deur daar zag ik nog een naam ik kon hem niet naar huis brengen ik ben allang geleden ik weet niet of ik je versta…

De beknotte wilgen, zij hebben alleen de sloot , geen tint die meer verkleurd , geen kroon om mee te pronken, geen blad zal nog vallen, geen open armen om te verheffen, speling van het lot om te beseffen dat het houten hart werd weggeschonken, de vermolde geest is verscheurd, rest een treurige verveling tot aan de dood. Mistflarden…