jouw ster doofde veel te vroeg een donkere leegte bleef en blijft toch plantte jij ook de boom van herinnering met altijd groen blijvende bladeren die bladeren kleuren immer fris ze spreken fluisterend wat wezenlijk is het leven dat jij hebt geleefd omarmend met de liefde die je ons was en blijft de mooie slingers die je achterliet geven…

Zoek niet en je zult vinden. Mijd de eeuwige arena  van beter weten. Loop niet in de val van verbaal twistgeweld. Onthou je van  Babylonisch spreken. Bedwing de slang  van je eigen tong. Lach om al die branies met hun bluf. Open je oren hoor de vogels luister naar hun liefdeszang. Hoor hoe een poes spint van geluk. Ontspan…

rouw is het rijpen van de appel aan de boom in weer, wind en zon genoegzaam gegroeid geraakt laat hij vanzelf los…

laat de wind je in de bergen verstrooien je meenemen naar waar niemand je naam noemt waar iedereen je kent waar de dood geduldig wordt gedragen omarm me zonder armen praat met me zonder mond blijf als je er niet bent…

Een man gaat langs de muur van de lange gang, aarzelend. Op het dakterras samen, naar de verre strepen van vliegtuigen kijkend en keuvelend. Allemaal bijkomend van 't leven. De tijd staat stil, de vloer is schoon, de zusters zorgen. Uit een verre hoek, de neurologie afdeling, komt 's nachts een kreet, en nog een. Iemand is in…

men zal ons over bossen verstrooien wie we ook waren al het hartzeer in menselijk tekort verpakt geraakt in lucht en water we nemen de kleuren van de aarde aan wie ons ook beweent wie ook in de spiegel kijkt naar diep verdriet men zal ons over bossen verstrooien wie we ook waren…

hoe zou het zijn als ik af en toe een uurtje in de hemel jou bezoeken kan hoe zou het zijn als ik af en toe even praten kan met jou elkaar zien en vasthouden hoe zou het zijn als ik af en toe jou vertellen kan hoe het met mij gaat hoe zou het zijn als wij af en toe gewoon zeggen mogen dat we elkaar missen hoe zou het zijn…

waar jij welverdiend de rust genieten mag van het eindeloos zijn ervaar ik meer dan ooit wat jij mij betekent ik tover mij een lach door tranen van gemis als ik terugdenk weer aan toen wij elkaar eens in liefde overgaven ik ervaar dankbaarheid voor hoe wij samen in voor- en tegenspoed steeds weer opnieuw hand in hand stonden ik…

Zonder jouw handen ben ik dakloos, zwerf ik rond -- Er is sneeuw op komst.…

als een bloem die nog bloeien moest nam de tijd jou veel te vroeg te snel een leegte achterlatend de herinnering echter blijft ze fluistert zachtjes soms in verdriet jouw lach en jouw stem ze blijven altijd bij ons in elke traan en in ons hart veel te jong nog was ons afscheid toen maar jouw liefde blijft ons dagelijks nog schitteren…

Ter herinnering aan mijn plaatsgenoot Wim Hazeu, schrijver-biograaf (1940-2024). Op 2 juli jongstleden is hij van ons heengaan. * Corinthische zuilen uit marmer gehouwen getooid met acanthus heel stevig en rank steunen de architraaf sterk en eendrachtig statig, subliem van gestalte en slank Uit marmer gehouwen ontmoeten…

Menigmaal komt de dood als een nachtelijke wolf Die ongezien zijn donkerdiepe graf al dolf Voordat ook wij, de levende nog-niet-doden, Zelfs maar dachten aan de opgetaste zoden…

Onverschillig ziet zij het aan, en ze glimlacht -- tot vervelens toe.…

overlijden het lijden overstijgen…

Toen de hoop uit Pandora’s doos ontsnapte werd zij een geschenk van giftige aard Met jouw lichaam gekist tussen zes planken vervloog de hoop Het leven gleed uit je gezicht je naam werd in hardvochtig marmer gegrift Hij heeft nu rust mompelden zij die achterbleven voor anderen een illusie zonder leven…

Ik ben verstandig, maar uit liefde geloof ik -- in een voortbestaan.…

Als doden zouden dromen, zouden ze alsmaar -- dromen van de dood.…

als de nacht valt kijk ik omhoog zie hoe de hemel lacht naar ons hier beneden ieder lichtpuntje fluistert zacht wat eens was zal altijd blijven aan de overkant van tijd gekleurd door herinnering zweeft elke dag boven ons de echo van jouw liefde…

trouwe vriend weer samen nu aan de overkant van tijd met jouw liefste lief het glas heffend gevuld met witte wijn de jaardagen vierend met de vrienden hier die zo ver weg toch heel dichtbij met een lach en traan de verhalen herhalen die ons verbinden blijven…

Het is vandaag die dag Die dag die nooit meer hetzelfde zijn mag De dag dat jij jouw reis hebt voortgezet aan die andere kant van het bestaan Aan de andere kant van de maan En zie ik in de nacht de maan dan zie ik daarin jou De vrouw waar ik mijn leven lang oneindig veel van hou…