Voorafgaande aan het bijzondere moment dat tot een hoogtepunt zou leiden ging hij geheel onverwacht een nederlaag tegemoet historisch in zijn verslagenheid Er waren angstige dagen geweest van grote twijfel in de buurt waar de groene bomen zwegen en natte regen alle talen sprak Sprakeloos was hij geweest in al zijn nederigheid beledigd…

Als de grond drassig is van tranen spring ik over de plas Er spat nog modder op Ik veeg het af en loop door in ferme pas Als de grond droog van zonnestralen verharding geeft op paden houd ik in om stil te staan me te beraden hoe in hemelsnaam die sprong zo licht, zo soepel genomen leek Omdat ik niet ontweek? Omdat ik ergens…

Hij uit het niet, maar 't ligt op de loer, angst, opgekropte woede, spanning die hem wakker houdt en constant op zijn hoede. Hij voelt zich schuldig, schaamt zich zo, vindt niet de woorden dat te zeggen, hij denkt dat hij tekortgeschoten is, maar hoe dat uit te leggen. In de groep zijn woorden niet nodig, voeren ze dezelfde strijd, gedeelde…

We zitten op het stille terras in warm avondlicht, het plein is aangenaam leeg, ik kijk naar jouw gekweld gezicht. Jij behoort niet tot het soort dat achteloos met woorden strooit, maar in zwijgzaamheid geborgen spreek je toch meer dan ooit. Wees niet bang, zeg ik, gooi de deur niet in het slot, ik ben er, zit tegenover je, iedereen komt…

Het landschap van je jeugd is nog herkenbaar in je gezicht, sterk doorlijnd en gebutst, met het verstrijken van de tijd kleurde alles mee, verzonk in je, werd stevig door elkaar geklutst. Langzaam verdween wat zin verleende, betekenis gaf, en zeker, 't is verschrikkelijk van niets meer te weten, maar pijnlijker, zo niet volstrekt meedogenloos…

Je beweegt je schijnbaar opgewekt voort, smaakvol gekleed in een sociale jas, gebruikt smeltende taal als vangnet, maar jouw ogen zijn koud en hard als glas. Er trilt afgunst in je stem, er leeft wreedheid in je gezicht, de ander komt niet in jouw wereld voor, noch de ravage die je hebt aangericht.…

Een diepe vijver met groengrijs water, in zichzelf rustend, bewegingsloos, bladeren van een overhangende tak drijven op het donkere oppervlak, er is wat zwerfvuil ingewaaid. Een windvlaag, die over het water strijkt, het voorzichtig heel zachtjes aait, doet het rimpelen, maakt kabbelende golfjes, opgelost voor ze de walkant hebben bereikt.…

<<<<<--------------->>>>> mijn leven dat mijn lichaam draagt, de zoemende koelkast in mijn hoofd, regen of loeiende dagen in de zon, nooit is er beheerstheid onophoudelijk gaat de chaos als een dier tekeer de zwarte sneeuwvlokken van de willekeur gevaar in het verkeer? ik heb inzicht mevrouw tegenslag, stoplicht, willekeur, ik laat…

Een diepe vijver met groengrijs water, in zichzelf rustend, bewegingsloos, bladeren van een overhangende tak drijven op het donkere oppervlak, er is wat zwerfvuil ingewaaid. Een windvlaag, die over het water strijkt, het voorzichtig en heel zachtjes aait, doet het rimpelen, maakt kabbelende golfjes, opgelost voor ze de walkant hebben bereikt…

Hier volgt een inhoudloze mededeling U denkt wellicht hij schrijft dat uit verveling Een lofzang die het grote niets bezingt Het onaanwijsbare dat ons omringt Het woordeloze Zijn van heel het al Waar e gelijk is aan mc kwadraat Dat over een miljoen jaar weer vergaat En wederkeert tot stof in berg en dal En dat als mengsel, voor het…

Als liefde vergaat tot enkel stof en niet meer tot aardse verbeelding is te kneden volgt het vervluchten van een haast tastbaar parfum verdwijnt de einder verder uit het zicht en wordt geen enkele rozenstruik gemeden Wat door zwarte nachten heen zich manifesteert is het onverwachte dat langzaam wordt geboren natuurlijk was dat schuilend op…

vanochtend neem ik een andere weg loop zogezegd in de schaduw van gister dezelfde route maar in een ander daglicht als een ontdekkingsreiziger ben ik, lopend naast de heg die mij geleidt langs een laatste rustplaats nu komen de namen in beeld op de stenen maar ik ken in het verleden geen steg noch het wenen wat ooit werd gedeeld ik…

wie ben jij als je je wonden likt je angsten als moedermelk drinkt? tel jij de dagen meet je het leed kleur je de macht vervorm je de vragen? wie ben jij als je de deuren sluit de lasten als een ezel draagt? vang jij de vlinders ontdooi jij de beelden boetseer jij de liefde blijf jij het raadsel?…

omhuld voel ik mij het maakt mijn wereld klein de mist, grijs is als een weerbare deken en voel me opgenomen in mijn eigen zijn dat ik niet ver kan kijken is soms een waar genot maakt mijn wereld zelfs overzichtelijk de ruis van elders komt niet aan bod ik ben een met wat is afgemeten in een kleine ronde al het aards dat thans is verborgen…

het lijkt me een genot niets te moeten zeggen en alleen ergens te verblijven geen woord dat dan over mijn lippen komt alleen mijn lijf zou het uit kunnen leggen dat wat ik niet luidop wil laten horen immers zo veel heb ik al gezegd, voor nog meer lijk ik verstomd het laatste is vaak pijn of liefde (wat is het verschil) verborgen achter…

een man schuifelt wankel langzaam onzeker voetje voor voetje een man denkt na over de volgende stap verdriet kan niet vlug het heeft tijd nodig…

Spatiebalk Voor mijn ogen. Alsof ik niet eens zeggen mag wat ik niet zeggen kan. Spatiebalk. Ik droom van dreunende vingers die zich uitsloven om ook maar iets van ruimte te creëren tussen woorden. Tussen zinnen ook. Spatiebalk. Ik typ zomer en hoop stilzwijgend dat de ruimte tot het volgende seizoen precies zolang duurt als tot de volgende…

Als ik wil weten wie ik was word ik benieuwd naar wie ik nog ben dan kan ik oude foto’s kijken die nu niet meer zo goed lijken ik kan dan dieper dalen in tijd en mijn geheugen met beleid totaal afpellen tot de kern van het verstand en het gevoel met als allerhoogste doel uiteindelijk te mogen reiken naar wat ik zou willen lijken…

Hij heeft ze zien komen in zwakte van zijn dromen de demonen en de spoken uit kelders en spelonken de ijle lucht wordt ouder gesloopt is nu de brug in zijn ogen spiegelt leven een rugzak op zijn rug hij voelt zich niet bedrogen de zombies ruiken bloed hij is een held op sokken vakantie doet hem goed hij heeft niet veel te mokken…

wanneer de donkerte van de avond haar muil opent en het licht ons nog even de hand wil reiken ervaar ik een naderende stilte als zou de dood mij bij de lurven willen grijpen of zal het mijn verjaren zijn dat gedachten in de schemering zich meer gaan spiegelen aan mijn sterven dan wel morgen slechts de idee is minder van de toekomst…