zij komt uit een oude wereld iedere straatventer had zijn eigen zangerige roep zij schrijft verkruimelde berichten spreekt met verbrokkelde stem in het spel van het licht en de wind sloft zij door het straatje van gebroken dromen waar alles zonder samenhang verschijnt en verdwijnt met het verstrijken van de laatste zonnestralen…

met doffe huid gingen wij door geweld door ijzer en ijs duizendmaal gaven we tol om door te kunnen gaan onze ogenglans was gebroken we zagen een gouden schijn op de vleugels van de roofvogel daarboven we braken bloemen in het gras we zouden wachten op het rijzen van de dag op het wijken van de tijd de tijd was iets en niets…

Er hangen torso’s aan de keldermuren van jonge goden van het witte doek. Bart wacht en tekent aan een nieuwe broek. Publiek verschijnt hier in de kleinste uren. Hoe kort ons scheppend ogenblik mag duren, het is genoeg, om dit cafébezoek voor altijd vast te leggen voor een boek dat later mijn geheugen bij kan sturen. Bart zal wel mooier worden…

ik word week van dingen dieren mensen van alles wat onaf is van alles dat anders loopt dan bedoeld van struikeling stotter botsing van gestuntel met de deur een grapje dat in het water valt maakt me zacht net als mijn hart als iemand zachtjes zingt ik smelt van de beller die zegt: ik ben verkeerd verbonden een schitterende scherf…

de tijd meandert dijt uit verzand dwaalt af komt terug of niet? beheerst of heerst in krochten of verheven, boven alles uittoornend en niets vermoedend fel onvermijdelijkheid haal je gramschap op tijd…

O zo klein en mooi puur uit onverwachte hoek lach van dageraad Hoe het geheim van de nacht wordt onthuld op klaarlichte dag waarin wereld ontwaakt uit een diepe slaap in dit vluchtig moment: een horizon rondom van waar haar heel gevoelige wangen blozen onder de wakende maan. Wanneer je dit ook nog eens van dichtbij kan beleven of ervaren…

wie rondstrompelt in de overbodige tijd volge de mens die zich verliezen kan in het tijdeloze…

Als de zon ondergaat, is het ongetwijfeld het mooiste visuele spektakel dat in het leven plaatsvindt Subtiel kleurenspel van zachte toetsen: van rood in blauwe lucht, onderweg oranje strepen met gele accenten tegengekomen. Romantische sfeer in open hemel maakt het plaatje compleet maar het zijn ook de wolken die als ware parade van goed uitgebalanceerde…

De tijd is vloeibaar in het vliegtuig, we zweven -- steeds in het heden.…

zou het kunnen in de tijd blijven wonen de dagen gewoon hun gang laten gaan en alleen maar zijn de geur van lavendel van rozen van meidoornhagen doornen? de zang van nachtegalen het krassen van kraaien krassen? het koeren van duiven gevolgd door de obligate balts en het onvermijdelijk driftig paren vanwaar zo opeens mijn droefenis…

Bij dageraad lees ik in slow motion jouw poëzie Een grote muur kruipt in het duister tot boven het geruis van esdoornbladeren Nog voor de dageraad ruisen de kabels van de lift in de verte knarst een spoorlijn Vogels ruisen met opschietende vleugels voorbij en de dag, ach de dag Op het binnenplein jammert een muzikant een…

Ze bouwden een barricade een brak bouwseltje zonder naam. Niets om over te vallen even zwaaien soms met een theedoek-vlag. De jaren gingen tellen uit het donker rezen barrages iconen van vijandigheid. Op bittere grond beland achter zwaktes verschanst in onthechting thuisgeraakt. Zou het kunnen? het leven langzaam achterwaarts…

De landman heeft zijn dagelijks werk gedaan de akkers rusten tot de morgen ook deze dag werd plant en grond verzorgd gegeven noodzaak en volkomen.…

Merkwaardig dat ik maar niet wen aan dat ik dood zal moeten gaan en straks voorgoed er niet meer ben. Want ik negeer onaangedaan hoe lang ik al niet heb bestaan.…

Stilte verschijnt aan de blauwe avondhemel de natuur in rust Hoe laatste restanten van een dag nog even aan mijn huid blijven kleven op hetzelfde moment neemt avond langzaam de overhand in mij waarin er een prille stilte vestigt Uitdagend zorgt het daarbij horend licht- en schaduwspel voor mooie verstrooiing. Na de vroege opkomst en menig…

Het eelt van haar geschiedenis heeft zich in slakkengang van hoofd naar achterzijde verschoven. Langs de kromming van haar rug kleven op dunne huid eilandjes van onbereikbare verhalen. De zon zakt in de kruinen van de bomen en alles wat niet meer zou gebeuren.…

Witte vlinders incognito dansen graag in de wind ook vermomd op een oude fiets wij rijden in gedachten terug naar een moeiteloos voortbewegen op meer dan luchtledige banden in ons nog onbevreesd bestaan naar huis was samen verder terwijl de krekels tjirpten, gelukkig zijn kostte geen moeite bij een maagdelijk witte maan de eerste…

Veel kan ik beslist hebben Van hartritmestoornissen Een coma, tot zowel baan- als Geliefdeverlies 'k Laat mij beslist niet (zo heel snel) kennen, want Tijd pauzeert echt niet De klok immer door, daar Een oude klok, ervaren Hangend of mooi staand Tikt met nooit tijd vergetend…

Kijk, de bloem met zijn kleurige bladeren. in de wind Het is er maar even Zoals een steen vallend naar de aarde Als een rimpeling in het water Als een zuchtje wind Kijk, daar gaan we Wij lopen hand in hand Heel even Want de dag ging voorbij Ik weet nog goed toen de zon ging dalen Er was een nacht die ik nooit vergeet Maar…

Bonjour ma chère, 't is inderdaad een feit het pièce de résistance zit in de uren- en minutendans van de durée, de innerlijke tijd de zinnenprikkelende buitenkant is tijd die slijt verglijdt als brandend zand dat glipt, verdwijnt door onze hand Voor M.W.…