Op de hoge berg bestaat geen tijd, horloges -- tikken nutteloos.…

Toen de goden nog geen doden waren en als glanzende goden sliepen in de zee toen onze ziel nog niet haperde Verborgen we in een kruik de huiver van verdwenen jaren lieten haar achter in een zee van barmhartig zout Toen de maan in de hemel hing een vleugel achterbleef in het web van de spin snakte de tijd onder het asfalt naar lucht…

toen jij door geel laagland ging was je niet alleen maar iemand die voorbij ging het licht was van porselein zomerstof waaide op zwevende korrels van een droom de schillen van de tijd het breken van iets de buizerd biddend boven zijn prooi niet alleen maar iemand die voorbij ging…

Duizend schepen te water laten voor de bevrijding van één vrouw van betoverende schoonheid Wie ben jij Helena? Wie ik ben ik weet het niet spits je oren daar waar je de stilte van stenen kunt horen luister naar de ijle stemmen van het schimmenkoor: Helena, jij bent slechts een speelbal tussen goden Hoe wil jij dat wij aan jou denken?…

Dagelijks leef ik mijn eeuwige leven in -- voorbijgaande tijd.…

De tijd glipt gelijk graan door de handen van de molenaar Malen Kneden Bakken Brood.…

Wij gaan ongemerkt met onze jaren aan de haal zo’n voortgang wordt gewoon beloond met een dubbele zes al komt het niet daarop aan, grenzeloos gaat vanzelf verder, te weten dat nieuwe jaarringen de rand opzoeken van meer dan het voorlopig bestaan.…

te oud voor een vlucht naar mogelijke goden een gedicht worden dat zich vanzelf maakt in het geruis van de zee nog iemand te zijn te oud voor een vlucht uit het water als een zwaan proeven op de som mos hecht zich aan steen in het heldere daglicht nog iemand te zijn te oud voor een vlucht naar tijd tussen de woorden lopen naar waarheen…

Kan het zijn dat diep in het water de Meerkoning woont, dat hij de hele lange dag naar de gespreken moet luisteren van al diegene die langs zijn kreek wandelen, waar hij stil,verborgen en onzichtbar zijn golvenkasteel heeft gebouwd? Wat vertellen ze alles, morgen moet ik nog.. verder wil ik even... laten we toch.. heb je gehoord dat.…

in de sporen van de traagheid lijkt het zo eenvoudig: een tuin met een uil zwanen op het zwarte water tekens in het zand wind in ritselende struiken een vogel met langzame slag wolken van witte watten schelpengeruis onder voeten tijdloze stappen een rollende knikker over de stoep volg de sporen van de traagheid het lijkt…

Hora ruit, tempus fugit Alles, ook de tijd raast voort Zijn wij één met onze hartslag Luisterend naar onze wil Dan stoppen wij die objectieve tijd En staat hij stil…

tijd is subjectief tenminste zo zie ik het de tijd schrijdt voort vliedt vervliegt na verloop van... doch alles verloopt we klampen amechtig aan en houden ons nog even vast aan het tijdelijk bestaan maar beseffen ons goed dat we totaal kansloos zijn…

Alles is eeuwig, behalve de tijd, die volgt -- vanzelf op zichzelf.…

De nacht verstrijkt naar morgen terwijl herinneringen voortduren komt de avondrust als geroepen aan de temperatuur van ons geluk zien wij de warmte van het licht met nog meer verbeelding omgeven, de jaren verlichten die voorbij zijn aan de dagen die speciaal met zorg aangekleed waren het merendeel geborgen zij helpen ons te onthouden…

Als het tijd is dat mijn klok, mijn pendule (nog van de schoorsteen van mijn oma), opgewonden moet worden, als het daarvoor tijd is geworden, raak ik gespannen. Vrees kruipt in mij omhoog. Het mag niet gebeuren, dat – voordat mijn hand de sleutel heeft benut- de veren slap zijn geraakt, er stilte valt, er zonder zacht getik levenloosheid is…

sluit me in sluit me op sluit me af help me help me vluchtig maar niet te vaak ik hou van wat ooit was niets zal verdwijnen cirkels zijn leuker dan rechte lijnen ze kriebelen in de bochtjes als een klein geluk dat blijven wil…

zoals twee zusjes de één wat ouder dan de ander elkaar vertrouwen en nog zonder zorgen kunnen genieten behoudens al te veel besef... zo zal het nooit meer zijn helaas langzaam dreef de tijd een wig tussen onafscheidelijk en houdbaarheid…

Het grote Romeinse rijk voert vol woedende trots zijn vele oorlogen om met weids vertoon te zegevieren waarbij verwonnen vijanden als slaven worden rondgeleid de wereldveroveraars maken ontdekkingsreizen onderwerpen volken vreedzaam of bloedig aan hun wil en wetten terwijl eeuwen voortrazen heeft de woning van Romes welgestelde burger…

In bed, in het donker onder de dijk hoor ik de brom van de rivier- schepen zwaarbeladen buigen door de bocht van de trage tijd waar wij ons nooit wagen, wetend wat er gebeurd is met die jongen die niemand meer kent waar wij 's zomers zwemmen een paar slagen heen en weer in de baai uitkijkposten bouwen en ons vervelen bij het kruipen…

slaperig schuif ik mijn horloge -een analoog geval- onder het bed het zal mijn tijd wel duren in mijn droom geuren vastgeroeste stoffige uren tot Nox verschijnt godin van de nacht zwijgzaam giet zij de wijzers in lood terwijl ik zweef in stilgevallen tijd…