ik pleng mijn tranen hier voor u en de uwen voorschot op de dood eens zijn wij gelijken ook al bent u het daar niet eens mee inmiddels heb ik de klok een uur verschoven…

Ik ga soms slapen met de wens niet meer wakker worden want de droom is zoveel sterker dan zonneglorend leven van oost naar west een dag begint en zinkt weg in de Noordzee en een lijf in schemer de ratio zakt weg in een bed of op de bank opstaan is een optie…

vechtend tegen de tijd die er geen minuut minder om geeft haast ik me om in te halen wat verloren bleek en kwam bedrogen uit…

Ik droomde dat het anders was Vrij van geest de dagen lengde De uithoeken des levens verkende In rust volledig van de angsten genas Explosies van verblindend licht Zwepen sloegen in mijn gezicht Implosies van vergaan vertouwen Die muren tussen lichaam en ziel bouwden Flarden mist mijn stad omsloten Schaduwen verdwaalden in het duister…

de winter schreef geschiedenis het voorjaar waar wij reikhalzend naar uitzien laat vooralsnog wat op zich wachten ik noem dit tussentijd een soort gevechtspauze waarin wij op zoek zijn naar warmte dus kruipen voor even behaaglijk tegen elkaar aan…

Solange denkt de dingen op zij hoort niet meer zo goed haar ogen fladderen naar binnen gaan een eigen innerlijke weg Buiten schijnt de zon de noordenwind bijt in een ontbloot gezicht het wit tot avondrood Aan de ronde tafel maakt zij opnieuw de cirkelgang weer een jaar, twaalf maanden twee en vijftig weken Om haar heen vloeit de tijd…

hoe vreemd voelt soms de tijd die aan zichzelf verstrijkt als in het vliegtuig achter verre wolken de nieuwe dag zonder een nacht of omgekeerd in het ongewisse tel ik het uit til ik hem hoopvol over minne dagen…

Waarom hebben wij geen tijd meer, waarom staan wij zelden stil bij paddestoelen in 't najaar, bij de bloesems in april. Hebben wij zo weinig oog voor al het moois dat ons omringt en zijn wij totaal vergeten hoe wonderlijk een merel zingt. Wie kan het nog echt waarderen, 'n kalfje dat in de weide stoeit. Wie zal het nog interreseren hoe…

de nacht verdween zoals zij was gekomen laat niets achter behalve flarden een vaag gevoel van vers verdriet dreigend onheil maar waardoor alle details totaal verslonden door de morgen die daarna troost omdat het slechts een droom was…

k woon in winters wachten met nauwelijks contouren nog van nieuwe lenteluchten geen zomerbode te verwachten vage vleugels blijken gezichtsbedrog boven ontdooide dorpen en gehuchten ze wonen ginds in ontoegankelijk licht de hoge muren wens ik transparant en in de verte wordt 't nu lichter een tureluur vlucht de winter dicht komt weldra…

Een trilling van lucht Strijkt door je blonde lokken Innige omhelzing door de wind die je meeneemt op een reis vol avonturen Eeuwig zou het mogen duren Fladder met vlinders Plons met de kikkers Duik in het hoge gras Waar de tijd een overmoedige was Hap naar luchtbellen In een dans met kogelvormige vissen Wieg met de bomen Laat je…

Kon ik nog je stem eens horen dichterbij dan als fluistering van voorbijgaande woorden tijdens nachtelijke dromen maar te ver ben je weg te lang geleden van hier dus moet ik troost vinden in alle droomwoorden die je me af en toe schenkt het niet verouderend beeld dat ik daarbij doorkrijg ach kon ik je maar aanraken zachtjes strelen door…

wat waren wij al groot naast de heg die steeds kleiner werd groeiden we, bloeiden we tussen de stenen verscheen het jonge mos en wij kleurden bij de eerste zoen in het klompenhos wat zijn we klein nu naast de heg die steeds groter werd waar stenen zijn verdwenen hebben sporen hun werk gedaan en ademt vertikte tijd door de mond van vergankelijkheid…

Een steeds weer overrompelend besef dat je slechts in dit huidig, vluchtig moment, die ene ademzucht voelt, doet, denkt - je leven leeft. Al het andere is toekomst - nabij of ver, en herkauwen op kort of lang geheugen. Is het nu een grote leugen?…

taps toelopend richt de tijd zich op de smalle doorgang krimpend licht…

een brug is opgehaald de overkant schier onbereikbaar de dood binnen handbereik…

voor Ton Luiting Ton misschien vertellen de destijds verzwegen verzen mij wel meer dan je lief is doch wat ooit begon als grap bleek later een ware passie... in dit aardse weet je maar nooit wanneer men jou eronder krijgt dus geven wij woorden gehaast zin en hopen intens op verzen met iets van levensvatbaarheid…

onafwendbaar proces onomkeerbaar versterven onherroepelijke overgang…

het sein waarmee de trein zich in beweging zet om naar het eindpunt door te rijden helaas dat teken ken ik niet maar des te dichterbij te meer het knellen voelt het is de tijd die neemt terwijl hij blijft…

de muren spreken nog langs de weg omhoog een wenteltrap eindeloos alleen de blinde nacht klikt en klopt op oude verwarmingsbuizen gedaantes verschijnen samen met het maanlicht dat mijn gezicht verbleekt omhoog ik kijk omhoog.…