Het is een verkeerd verhaal van de mens, vrouw en vrouw-er dat de wereld tekent het wijdverbreide verhaal dat de vrouw een gat is in de borst van de man en hem steeds weer een rib kost (arme man, eerst door God en daarna met zeven paarden uit de klei getrokken) de mannelijke fantasie van man-nin het droombeeld dat zij moet spelen om…

De wereld kleurt oranje, iedere straat, elk plein hoopt op een toekomst zonder angst en zonder pijn. Licht gloeit in ramen, gebouwen schitteren fel – diepgewortelde hoop breekt door elke innerlijke vesting. Oranje als zonsopkomst, de dageraad na de nacht, een uitroep, een stille schreeuw, een kracht die ons ontredderd. Wij dragen de…

Ze loopt niet, ze zweeft door dagen, de zon volgt haar onbewust. Waar zij verschijnt, lijkt alles zachter, zelfs stilte kent dan weinig rust. Ze lacht niet luid, maar licht, zoals regen op een raam. In haar ogen danst het licht, een glans die niemand schaamt. Ze spreekt met handen, met gebaren, meer waarheid dan geluid. Wie haar ontmoet…

De wijze vrouw brengt in het leger Gods Woord, maakt verre reizen, waar felle oorlog woedt, geeft Nederlandse strijders troost en moed bij levensgevaar in dreigend oosters oord. In eigen land, als Kerstgebeuren gloort, schenkt aalmoezenier haar hart aan de gloed der Herberg, waar vrede in één gemoed aan zwerver en rijke burger toebehoort.…

Een klein meisje zoekt bloemen in weiden bij Rotterdam, speelt wild en driest op straat: een koene heldin, die haar mannetje staat tijdens geschil, voor het recht wil strijden. Aangenaam kan Juffrouw de schooljeugd leiden, geeft de kinders naast het werk wijze raad voor het wachtende leven, soms verlaat de groep het gebouw, gaat zich in bos…

"Beauty still is in the eye  of the beholder, that looks," zei Di zij hield zich goed, doch viel haast flauw moest zich toen een wijle vertreden om vervolgens te zitten om bij te komen van het vloeiend eloquent exuberante gloeiend verbale vertoon   van verborgen zinsverlangen naar onthulling van 't gespannen overdreven ingesnoerd…

Haar mooie blonde lokken Wapperden in de wind, Haar borsten deinden Op ’t ritme van haar gaan. Vogels kwinkeleerden spontaan, Honden blaften haar vrolijk aan, Poesjes gaven d’r benen kopjes, En ik was met haar in m’n nopjes, Wijl zij lachte lief naar mij, Toen ik zachtjes tegen haar zei, Dat zij voor mij de schoonste is, En ik…

Ook mij kan het gebeuren, dat ene moment in de zon, die lach waardoor de wolk voor onze ogen breken kon; struikelen door de realiteit, feiten schudden als kaarten, mijn kalme aard door de wind op hol laten slaan en losgaan op nadelige scenario’s; mijn bureau bij wijze van, maar alleen als voorbeeld voor zo’n raar geval dan, leeggeruimd…

Zij zijn hier met niet minder dan acht mannen Is zij, de Muze, enkel nog AI Die opduikt in de Nacht der Poëzie Zijn dichteressen met opzet verbannen? Is humor iets voor borreltafelheren Waar snoeven onderling meer wordt beloond En elke lichte toets wordt weggehoond? Onder de gordel kan het soms verkeren Schikt elke lezeres zich naar hun…

(voor J.B.) Mijn gebroken stem poogde jouw hoogte blijkbaar te bereiken: ‘Jouw licht breekt door de wolken als ik mijn ogen open schitter jij als het lichtste loof dat ratelt in vertraagde wind.’ Met Marsman in gedachten wandelde hij over verbrede kleidijken alwaar ijdele populieren met rukwinden mee bleven waaien; als het…

Terwijl elke lichtstraal steeds meer kleuren kreeg in bundels voor mijn boller wordende ogen die ik met bloedende nagels in toenemende mate probeerde te beschermen tegen interspectrale hagelstormen; maangeuren druppelden van wanden, waardoor vlammende sporen van ijzertanden der wachter dezer krachten langzaam verzachtten; onder…

Gisteren werd ik eenzaam opgesloten omdat ik in de gemeenschappelijke ruimte, schuimendhete thee in de vissenkom had gegoten, -ik had een exotischer begrip van tropisch hitte voor mijn vlammende ogen. Het viel nog mee, zeiden ze, dat ik het niet tijdens bezoekuur deed, -wat een magnifiek idee. Dat zijn zij ten voeten uit: weten…

Om met deur en lekkere man binnen te komen vallen: ik houd er wel van een heilig huisje om te knallen, al laat mijn buitenkant niets zien wat niet binnen de veilige kaders van ‘een welopgevoed meisje’ past; jullie zullen verrast zijn, als ik de onderkant van mijn tong zou showen, -of walgen, dat hangt van je voorkeuren af. Het…

De zon vraagt of ik snel naar buiten kom, ze schreeuwt dat de storm is gaan liggen, er is geen regen meer om bij af te druipen; vogels zingen degelijke welkomstliederen, en de vlinders doen hun rondedansdingen met zoemende bijtjes op de binnenplaats. En toch kom ik het gat van de deur niet door, ik hoor bij elke stap in die richting zijn…

Dezelfde vaas met verse wilde bloemen, geplukt op mijn verzoek, staat al dagen tussen ongebroken fotolijstjes met mijn dierbaarste herinneringen. Die gaan nooit meer stuk - noch mijn dromen, uitgesproken, noch mijn diepste verlangens, woorden die ik met heimelijke angst voor lijf, en af en toe leven, bijna vergeten was. Het…

Je handen waren beter in staat om je gevoelens te uiten; het was al te laat, praten werd schreeuwen om mijn leven nog enigszins toonbaar te ontvluchten. Voor de gevolgen van mijn durf had ik te duchten; ik turfde de tijd al een eeuwigheid, de blauwe plekken, door jou beleden spijt, op de spijlen van mijn denken. De muren…

Waren je handen zo zacht als je ogen die over mijn lichaam gleden met die voorgespiegelde nauwkeurigheid, bedreven zoals beloofd; mijn curven zo breed als je wilde, ik at zeven cakejes per dag omdat jij ze bakte, ik durfde door mijn knieën te zakken, als jij mij maar weer bij de hand pakte. Als het grootste geheim, voor iedereen verborgen…

Mijn handen zien, Wat mijn ogen niet kunnen. Mijn huid hoort, Wat mijn oren niet kunnen. Het zijn van de vrouw Kan ik niet lezen, Maar kan zij mij doen ervaren, In al mijn vezels ’s Nachts tussen de lakens, Zonder te begrijpen, Wat mijn verlangen niet alleen stilt, Ook steeds vergroot. De vrouw Aphrodite, Vat vol onontdekte verrassingen…

We dansten vrede onder de wilg In de pauze zaten we en praatten we keken naar die boom twee jaar geleden geknot totaal nog omdat takken op ‘t gras belandden en voor omwaaien bevreesd Er waren stemmen geweest hem te kappen toch alleen geknot wij dachten, haalt hij het weer? Nu bung’len zijn takken weer op de grond, geven schaduw…

Zoals ik eerder zei zien wij heel veel van een en 't zelfde genus hier verschijnen die andere soort is toch niet aan 't verdwijnen? zij hebben part maar nemen amper deel! Ook zij uiten gedachten in lyriek gevoelens in verbeelde woordmuziek ik mis hun speelse pen en plein publique hun scherpe meningen en hun kritiek Ik hoop op massa…