In de stad waar lichten fluisteren en dromen op stoeptegels vallen- adem ik tussen mensen die ik nooit zal kennen, maar elke glimlach is een kleine zon in de regen van vandaag.…

ik schilderde zachtjes een appel rond maar hij keek op, hij had een mond een lichaam viel in nat papier verdween in kleur, bleef niet bij hier een stem achter glas zei: verdriet is traag, maar nooit voorbij ik voelde hoe het adem nam als stilte die van buiten kwam een hoed dreef traag, een deur erin ik deed hem open, stapte in…

Achter glazen muren het cirkelend zingen van duizendjarigen en laatstgeborenen; vanuit dieptezuchten een innerlijke keuring, wat zal verzinken in hoog biddend lijden.…

weer klapt iets open geen deur geen dag geen meisje de wereld misschien of iets wat er op lijkt straat schuift uit witte verte arbeiders bouwen met handen die te licht zijn aan een huis dat niks zegt trappen piano’s geen ramen geen einde populieren wiegen niet van wind maar van iets dat ze weten gooien stemmen naar elkaar vogeltaal…

De man zonder geschiedenis heeft niet veel woorden nodig; de man met een sterk geloof zal bidden te midden van oorlog; de man die op de weg blijft, de strijd van het leven afslaat; de man die het zonder moeder als de meeste verweesden vergaat; de man die de onbekende is en dit voor immer blijven zal; de man die zijn naam vergeet…

Een ontheemde herinnering als de trappist op de fiets met het korte rokje achterop. Door die oogharen leven in het landschap waar de scherven waren komen te vervallen; alleen de seizoenen horen als het niet te onderdrukken verlangen om weg te gaan, en het versieren van de echte werkelijkheid als een beroep op de zinnelijke verbeelding…

Dat we op één bank zaten Dat je staarde naar je rafelige kaart Dat de witte vouwen waren als de brede brandwegen zoals ze het woud dwars doorkruisen Dat we om het verste pitten spugen speelden Hoe het oud papier knisperde als de rivier Rond de bank waar we toen aten staan kersenbomen…

hoe vaker hoofdlijnen zich ontgrendelen, hoe beter het zicht er is geen maat bepaald op ontginning van wederkeer om ruimte te ordenen en een standplaats te vinden een uiterste na te jagen ter verleiding van het binnenste dat letters tot een woord schikt om het ongrijpbare vast te houden…

Ik zat in het café. Tafel vijf. Mijn vaste plek, want daar staat de leuning scheef en dat past bij mij. Aan mijn voeten lag een hond die ik niet had gevraagd, maar die blijkbaar bij me hoort sinds ik ooit een worst heb gedeeld op een dinsdag in februari. En daar, voor het raam, liep hij voorbij: de man met de lanyard. Alsof hij onderweg…

Hij blijft zitten onder de lange uithalen waarmee ’t volk hem smeekt te komen; met verwende lijven en naïeve dromen verlangen zij naar vrede in hun leven. De vraag wat zij daarvoor willen geven, wordt ontweken door op hun gebeden te wijzen en hem met liefde tevreden te stellen en honderd kruizen te slaan. Aldus bezweren zij hem wel te verstaan…

ik keek naar de ruit niet naar de regen de warmte van je hand bestond nog even in het nevelschrift op glas een fluister van huid die zich niet liet wissen…

Het licht smeult zich op in een zucht van nevel— as van verwondering blijft dwarrelen Een melodie, wees, stort in het zwijgen van de afgrond— haar trillingen bloeden langzaam leeg Kleur, ontveld, ademt haar laatste adem uit in het oor van het niets— een echo die kleur vergat Er ligt een grens te sterven tussen…

Het stijgt, als damp van een vergeten mond — een fluistering die zich vermomt als openbaring. Niets raakt mij meer. Ik ben voorbij huid, voorbij adem. Een gestolde blik in de ruggengraat van de lucht. Hier trilt alles alsof de hemel zelf een koorts draagt, een hunkering die zich niet laat doven. Licht scheurt open als een oude…

Ik stond daar. In een maatpak dat eigenlijk voor m’n neef was gemaakt, met schoenen die voelden alsof ik in beton stond. Iedereen zei dat ik straalde. Wat ze bedoelden: ik zweette me kapot van de stress en de kragen van mijn hemd sneden in mijn nek alsof ze wilden zeggen: ge zit hier vast, jongen. Ze kwam eraan. In dat witte kleed. Mooi.…

Ik stond daar, aan de rand van het water, waar de rivier zich door het landschap wrong als een vrouw in te strakke jeans. ’t Was allemaal poëtisch, zogezegd. Tjilpende vogels, ritselende blaadjes, dat soort achtergrondgezever waar mensen met wandelstokken opgewonden van raken. Maar ik dacht alleen maar aan de natte sokken die ik straks zou hebben…

Zwart is nooit genoeg. ’t kruipt, ’t sluipt, ’t zuigt zich vast aan wat nog leeft en ademt. Zwart heeft geen naam, geen god, geen bloed, geen klok die tikt in mensenritme. ’t komt niet met een schreeuw, ’t komt niet met een mes — ’t komt als een kus die niet stopt en u stikt. Zwart is geen kleur. ’t is een keel zonder stem…

de stilte schuift langs de muren alsof ze iets zoekt dat net niet aanwezig is er hangt een kleur geen naam voor maar je voelt het in je schouders iets kijkt maar zonder ogen en jij kijkt terug met iets dat niet van jou is de tijd is traag vandaag als verf die weigert te drogen als adem in een kamer waar niemand wordt gemist…

hoe ver kun je kijken tussen bedrijven door in de loop van de dag gedurende halveringstijd van halfschaduw wie onthoudt jouw naam in de verre hoek van een omtrek van aanstaande geboorte van liefde het vooralsnog aanhoudende sterk gelijkende half aangevreten gebrek een streep te trekken kruiselings te bestuiven met alsmaar eenhuizig…

Er is iets dat beweegt onder alles wat stil lijkt — een trilling, niet van wind, maar van weten. De grond houdt zijn adem in. Ik hoor hoe het gesteente zijn geheimen schuurt tegen de muren van mijn bekken. Alles is zwaar hier, log, en toch een spanning, alsof elk korrel zand een belofte draagt van breuk. Mijn handen graven…

De klok liep achter. Toch kwam de lente op tijd. Een sok in de vaas. De koffie hield zich stil. Buiten bloeide een vergissing…