Zingende merel stilte vult de lege lucht dauw op het blad ligt Soms is het genoeg om een straal licht te volgen, hoe die zich strekt over de vloer zonder haast, alsof de ochtend zelf even wil blijven hangen, zodat ik mag voelen wat ik anders zou vergeten. De wereld roept luid, maar ik luister liever naar het zachte, de stem van wind tussen…

We zijn elkaar met de grillige natuur op het eiland in jouw droom verzonnen we vergeten nooit het drieste avontuur aan zee is de prille lente begonnen en waar jij ooit vragen had bloeien nu bloemen in de wind in weemoed van het talenbad ben jij het allernieuwste kind uit duisternis in het licht gestapt je lacht nu naar het leven -…

hoe ver kun je kijken tussen bedrijven door in de loop van de dag gedurende halveringstijd van halfschaduw wie onthoudt jouw naam in de verre hoek van een omtrek van aanstaande geboorte van liefde het vooralsnog aanhoudende sterk gelijkende half aangevreten gebrek een streep te trekken kruiselings te bestuiven met alsmaar eenhuizig…

De dag zingt zich een vogeltje vlinders zoeken buikgeluiden een wind uit het zuiden legt eieren in een nest truien terug in de kast geen vest dat hier nog jast je bent niet ver van de boom gevallen uiterlijk onbewogen kleed jij je uit tussen nieuwe tulpen bloesem, bloemenvazen alles wijst zich een eigen weg naar jouw gewillige fluit…

De typisch hollandse benepenheid herkent men zo aan de kleingeestigheid van zedenmeesters in artikelstrijd bekrompen krompraat in rechtlijnigheid Hoe amoreel is overspeligheid hoe liederlijk is dan lichtzinnigheid verwerpelijk qua immoraliteit een klucht staat stijf van losse zedigheid oogluikend toegestaan intiem jolijt…

Er valt een vergissing over een liefdesaffaire op het groene gazon in haar bloesemende droomtuin wanneer de zon als een koperen ploert over het weekend schijnt; Het is bijna werkelijkheid haar zoete stiltedromen zijn te voelen in het verlangen ze probeert te begrijpen waarom ze zo vaak van idee verandert zij citeert niet ze weigert…

Waarom de laatste adem Voor mensen die dat Niet willen? Waarom de laatste groet die Slecht beklijft? (Niemand wil, maar 't moet dat is goed) Waarom oorlog, ziekte en Ergernissen die Niemand wil? De wereld wordt gestraft, daar Zij het nu zit te Verkloten Mensen sterven om niet of Lijden, maar met wie Aan hun zij? Is het…

De klok liep achter. Toch kwam de lente op tijd. Een sok in de vaas. De koffie hield zich stil. Buiten bloeide een vergissing…

ik at een boom met poten de lucht riep: waar is je neus? ik zei: in mijn schoenen een vogel viel van de maan en werd een banaan met ogen mijn handen werden hamers en sloegen tegen de tijd toen begon de muur te dansen in geel en schreeuw ik gooide een kleur tegen de stilte en plots was er een kind dat brulde: ik…

in azuurblauwe lucht drijven wolken, zacht als wol een vlam blaast warmte in het bollende doek een mand vol mensen zweeft langzaam omhoog hoog genoeg voor een blik die alles overziet laag genoeg om de aarde nog te voelen de mensen nog te groeten stilte heerst boven drukte daar beneden we varen op adem van de wind als veertjes zo licht…

Mijn geboorteplaats is een bed, ik weet wel waar -- ergens op aarde.…

ik voelde licht frisse tocht die mijn warme lijf zacht streelde zag gordijnen golven op de langzaam wakker wordende wind ik kende de komende rituelen eigenlijk alles wat daar bedacht was en wat wij van plan waren ja het overwinnen van fysieke beperkingen door intimiteit liefde en geduld in een te leren totale overgave wij…

Leegte bemint een kleine cyclus in het land van het cynisme kraaien de trotse hanen in de avondschemering dat hoort gewoon bij het leven klinkt de echo van het stemgeluid van de narcistische psychiater die zijn portemonnee dichtknijpt met pijn in zijn harteloze ziel anoniem is de schuilnaam van het niets de wilde haren kwijtgeraakt incognito…

— epiloog voor een lichaam dat zichzelf bekeek het lichaam is aanwezig te veel, te echt een heup als een heuvel een buik vol verleden een borst die druipt van betekenis maar het gezicht is gespleten in hoeken, drie ogen, twee monden die niets zeggen en toch alles kleur botst met volume lijn krast in huid wat overblijft is…

Er is een siddering voor het breekt — een glans alsof de hemel zelf een wond voorbereidt. Ik sta in het midden van niets terwijl kleuren kermen langs de randen van mijn gezicht. Wat binnen was wil naar buiten, wat naamloos bleef begint te schreeuwen. Er krult iets op in de lucht, een dreiging, een symfonie van splinters die zich…

Het raam stond open. Twee mezen vlogen binnen. Paniek. En dan rust. Eentje op Het Vaticaan. De ander op van Dale.…

de ruimte tussen jou en mij gastvrijheid… is geen open deur alleen maar het openstaan — voor wie jij bent, voor wat ik ben voor wat daar nog tussenin gebeurt het is niet het geven van ruimte maar het samen maken ervan een plek waar jouw verhaal naast het mijne mag bestaan zonder haast, zonder oordeel gastvrij ben ik wanneer ik jou zie…

Een gunstig verloop van het daagse gebeuren is boven alle grootse belevingen de mildste zegen van God.…

Een glimp— niet licht, maar wat eraan voorafgaat. In de plooi van een blik brandt het nog niet uitgesproken. En dan: een ruk aan het seizoen, lucht die openspringt in nerven van geluid, druppelend ritme, als vogels die weten wanneer ze moeten gaan. Tussen het zware en het vliedende hangt een stilte die niet weet of ze moet vallen…

De laatste weken van de meivakantie Lijdt ook dit dichtorgaan aan anemie Het wordt geïnfiltreerd door gekken, dwazen Ze kruipen straffeloos door wet en mazen Ze schuimen liever in anonymie Hun nonsens kraamt morbide fantasie Hun narrenschip zal zinken tot ik land zie En licht, aan gindse oever waar de taal Nog taal is -…