Er ligt een lijn die niemand ziet, licht trilt zacht in vroege gloed. Grens en schaduw buigen, bieden rust, stil glijdt alles waar de schaduw vloedt. Vormen glijden over stille lanen, hun schaduw kust het witte veld. Woorden vallen, zacht en teder, dansen op de rand van wat nog telt. De einder gloeit, maar voelt geen pijn, reikt naar wat…

er is sinds die ochtend geen nieuws te melden geweest toch klinkt er iets door hoewel nooit helder uitgesproken weggegooid en nooit hervonden bladerend door schaduwrijke nevel de veelheid aan bomen, altijd als mantel van het bos nimmer wederkerig, ten onder in rusteloze golven laat er geen gras over groeien dit ruisen van de branding…

Het zijn er al meer dan je denkt lieveling het zijn er gelukkig al meer ze groeien als koolraap en knolraapgewas onzichtbaar en onder de grond inspecteer ik hun groeiproces buiten de kas Het zijn sinds de oogstmaand al meer lieveling veel meer dan de zakdoekjesboom en de das de meiraap is laat voor de herfst van dit jaar want je weet, zij…

In een wereld van schaduwen wandel ik, tussen werkelijkheid en fantasie. Mijn geest splitst zich als glas, elke reflectie een ander ik. Jarenlange manipulatie, maar het lag aan mij! Stilte-behandeling, dagen lang, terwijl ik verdween in mijzelf. Een wondertje kwam, vermoeidheid volgde. De wereld draaide weg, onder mijn wankele…

Aangepast ligt naakt geboren in de armen van haar beslotenheid zonder sluiers raakt de wereld bevrijd bij niets meer dan een warm levenslicht onbevangen de gedachten waar geen omhulsels in besloten liggen het zijn de vrije geesten die het wereldbeeld veranderen en haar borgen in hun armen.…

Als je de boel van het bolgewas, het kruipende onkruid en struikgewas zijn gang laat gaan wordt de biotoop van je tuin een monade een eencellige zwamdram een eenkennige heikneuter elfenbankzwam in kleur en in vorm in hemelhoogblauw in zonnebankgeel in ochtendmelange van strooigoed orange in pimpelmeespaars der zwartekatlaars…

Reigers zetten hun vlucht naar het oosten voort. De hemel wordt doorsneden. Genoeg beschutting geeft de bamboehut. De zon staat nog niet hoog. De meester lacht: hij is tevreden.…

Ik stopte, en het was de juiste keuze, zei ik tegen mezelf, maar mijn hoofd krabde zich achter de oren en mijn lijf schreeuwde anders. Een melanoom, een antibioticareactie, een jaar van pijn die niemand begreep - daar begon het, daar begon het met pillen die mij stilzetten, die mijn tranen droogden, mijn vreugde verdreef, mijn kleinkinderen…

Boom wacht op de wind lucht kleurt in voorbijgaan blauw de aarde luistert Hoe geruststellend het is de adem van de aarde te voelen stijgen, haar toon onder mijn voeten als belofte dat alles wat leeft gedragen wordt in een bedding van vertrouwen. Ochtend ontvouwt zich zonder haast, het licht beweegt als een zachte stroom over bladeren…

In spelonken spelen speleologen in 'n eukalyptisch onderaards complex claustrofobie en grotvrees zijn hen ten enen male vreemd stemmendovend is de nauwverlichte omtrek ter hoogte van haar kruin ontwaart zij een vaag begin een schicht van onbestemde silhouetten waar manshoog duisternis zich heeft verborgen verschijnen karyatiden…

hoe een stevige simpele bank staat temidden van droeve mitsen en maren voor jouw recht-door-zee aanwezigheid hoe in een amalgaam van bespiegelende beelden de bomen in de buurt ruisend van je getuigen vredesduiven onstilbaar koeren hoe rondom het overwinningsstilleven een eenvoudige houten bank alles in beweging blijft hoe we doorheen…

Onder knoestige bomen over het kronkeldijkje aan de bosrand lopen de nabije wijdte zien eindeloos moerassig grasland vol blinkende poelen drenkt verspreide peppels en een rij grote wilgen met hoog opgestoken vingers die gezamenlijk vragen hier wil de tijd terug gaan Goudeneeuwse schilders roepen om hun herboren kwasten driftig…

Het wordt de Ajax-fan zeer droef te moede een vleugellamme coach op straat gezet terecht; al laat het één ding onverlet: chemie ontbrak in voor- en achterhoede De rest ("het grote geld") kun je wel raden wij snakken niet naar woorden meer, maar daden!…

Ik ben stad en dorp reuring en rust heuvels en strand golven van ver ik ben talen uit vaderland en moederland ik ben van alles wat hier en daar wat opgepikt het goede en slechte misschien misschien kan ik iets achterlaten een manier van toch blijven…

’t Hoofd hoogmoedig geheven, Kin omhoog, borst vooruit! Hovaardij is niet te benijden, Menig ging er door onderdoor. Rondom wordt alom gegniffeld, Gefronst en meewarig gegnuifd, Wijl zijn blik op oneindig gericht En zijn oren zijn dichtgestopt, Ontgaat rondom geschiedt, Blijft hij in zichzelve opgesloten, Onkundig wat over hem gezegd…

Ze begonnen als vonken, in hoofden die dachten de wereld te redden. Maar elke gedachte werd een muur, elk woord een wapen. Wat begon als hoop, werd bevel, werd schot, werd stilte. De ideeën zelf — ze stierven nooit, ze trokken zich terug in de schaduwen van boeken, wachtten tot iemand ze weer tot leven riep. En telkens opnieuw…

zeer strenge bijbelteksten oftewel orders van God weet toch met Hem valt te praten over dit streng verbod lees wat Zijn Zoon Jezus erover heeft gezegd denk even na wat doe jij in jouw huidig leven ja terecht jij strooit met Bijbelse termen terwijl jij zelf denkt dat je alles in orde hebt angstig maak jij die persoon…

Ik vergeet mezelf, alles is ook mij, ik ben - een van de tallozen, levend van goede afloop naar goede afloop in onwetendheid heel even happy - nog geen end waar ik blij mee was De Kracht bruist en ebt elke seconde in en uit mij - het drama van ik is wij…

Mijn buurvrouw heeft de kerstboom al gezet. Zelf vind ik dit wel vroeg, maar zij moet leven met veel duisternis, door ziekte van haar man die nu moet revalideren. Wat is het leven hard soms voor zovelen die erge dingen moeten dragen. Hoe durf ik dan nog klagen over iets dat maar heel even zwaar of moeilijk is? Toch is er hoop, altijd opnieuw…

Laat toch de rozeknop, de rozeknop wezen Breek haar niet open doe haar geen pijn Laat toch de rozeknop, de rozeknop wezen Opdat zij ooit een mooie roos kan zijn.…