Geen fiets meer: met de tram Geen tram meer: op rolschaatsen tot ze kapot gaan Op klompen tot razzia's alles sluiten Geen stroom meer Geen kaarsen meer Geen gestolen olie meer Geen houtskool meer Geen bomen meer Geen boeken meer alleen het vege lijf Geen brood meer: tarwe malen in de koffiemolen Geen tarwe meer: roggekorrels koken…

De late wandelaars achter een muur van strandhutten, blijven deel van de stad. De kleurenstroken van zand, water, lucht, schitteren adembenemend, buiten hen, zonder hen.…

Zomerwind waait zacht door de armen van de struik vlinder blijft zweven In de zomerbries wuift de vlinderstruik zachtjes vlinders komen thuis Geur van paarse bloei trekt een dans van vleugels aan zon kust elk bezoek Tijd lijkt stil te staan bij de dans van paarse bloemen en een vlindervlucht Licht valt op de struik tussen blad en…

Hoe wij elkaar gevonden hebben, Door de stofwolken der vergane’ ; De glorie voltrekt in vertraagde Stappen in beladen voetstappen Die de voorgetreden grootverleden Zompig in druilerig landschappelijk Verdwaalland geschonken hebben. Ons aller mens’lijk leven, deez’ Griekse tragediën; wie den Persona Fitte, lijven als Woninglooze leeuwen,…

het water is muziek het schuilt onder de rimpeling van rietbundels een golvende maat van strijkers aangezet voor een bijeenkomst van genodigde gasten met koetsen tuimelen zilveren beslagen hoefnagels tollen wielspaken een lichte melodie op een wijd blad geschreven waar regels elkaar naspelen op de rug van het water gaat een vliesdun tokkelen…

We weten niet hoe diep onze wortels gaan maar ze bieden kracht en houvast. Afscheid doet beseffen dat we de ander nooit volledig hebben begrepen of bemind. Maar er is leven, ook na de dood en morgen kleurt weer de horizon.…

Zoals de wind door hoge bomen waait, raast de tijd aan hen voorbij Er is niets zo baldadig doch curabel als de tand, de tand des tijds…

Slenteren over het rulle zandpad langs de opgedroogde bedding van wat ooit in andere tijden het bruisend blonde beekje was slingerend richting zandheuvels waar een enkele knoestige boom de stoere groeikunst der natuur door echte eenzaamheid verstaat laat in de zwoele zomeravond bij een ondergaande zon wandelen tot het donker is silhouet…

het is enkel de bezieling waarmee ik de taal tracht te tooien alleen het zien van de stomme die mij beweegt tot ongepolijste zang enkel de zon die elke dag nieuw is en ook weer oud die mijn pen schrijven laat alleen de lome lentebui het kruipen van de tijd de sintels van het vuur die mij voortstuwen naar lyriek het is…

ik behoor tot de orde van de ouderdom de erkenning heeft lang op zich laten wachten en wel te verstaan door mijzelf. andere zagen het al lang doch het jeugdige blijft voortdurend in mijn gedachten. de voorbije jaren hielden mij in menig droom natuurlijk heb ik weet van de onderscheidende levenslagen doch de alom aanwezige ontkenning kent ook…

Op een dag nam ik het besluit 's een versje te gaan schrijven zo één die men dagelijks op straten fluit en die nooit als aria zal blijven. Zo'n liedje zuiver voor m'n eigen lol waarvan men zegt; “Dat schreef die halve gare.” eigenlijk is 't veel te dol en toch fluit iedereen 't, dat is 't rare. Zelfs hoorde ik vanmorgen uit de bomen de…

Liefde is nooit een muur van binnen bekleed met kussens en een uitzicht op prikkeldraad Liefde is nooit een muur om verzwegen wensen een zwakke plek, een geheime schaamte of een heilig moeten Liefde is zonder oplossingen over muren heen klimmen nooit losgeslagen dronken van geloof, hoop of dromen Liefde is niet argwanend wanhopig…

Vlinder in de zon zweeft langs geurige bloemen de middag verstilt Ik wandel door het open veld, waar het licht zich uitstrekt langs het levende gras dat mij herkent — mijn hart luistert naar wat bloeit en antwoordt in een taal zonder woorden. Onder het gefluister van bladeren vind ik een zachte kracht van rust. De wind vlecht zich door…

wat mijn welzijn betreft ben ik onnozel doe het verlangen van de tafel weg mijn stem vindt amper steun als ik iets zeg al jaren leef ik tussen schuld en wrevel dat mijn longen in een laag stof rouwen en alleen maar zingen na een sigaret, blijft voor mij een sober geschetst portret waar ik maar zelden iets naast kan bouwen toch rijd ik graag…

vandaag is verboden te betreden want er zijn grenzen hoewel gras geen geheimen kent en het louter in herhaling ligt meestal traag maar niet minder voorspelbaar te verklaren als hellend vlak in toekomend besluit voor zover wij weten…

Men neme een paar liter tranentrekkers en een zakdoekje nog voor het bloeden hagelwitte voor achter het raam maar ik ga nu echt geen woorden noemen over dood en verderf, nee laat staan over uitzichtloosheid, die kompaan van stervende alleenzaamheid van stop contacten zonder stekkers over lijden gedoodverf ellende Dus engelbert, laat…

Vermoeid zal deze god niet raken van rationele schoonheid en orde, de kunsten; causaal zijn de muzen uit een verleden, het nu, en de toekomst waar zinnen onbepaald zullen volgen. Het pad naar de bron is vaak begaan met het lot van de rappe hunkeraars; vertraagde voetstappen verraden de gang van eeuwige twijfelaars. Maar voor een god…

ik die zwarte matte ogen heb het altijd donker dreigt altijd ik ken maar al te goed de oeroude koele donkere vijver de steen zacht geworpen in het stille water de rimpeling maar bovenal het vreten van de tijd…

Op het dorre gras boort hij de bek in de grond. Is één worm genoeg?…

Wanneer de hoop zijn belofte nagekomen was was je niet gestorven in de armen van een vreemde terwijl ik aardappelen kocht. Dan was de telefoon niet blijven roepen onder in mijn rugzak. Maar ik kende hem die hoop met zijn beloftes die hij zelden nakomt. Ik wilde je nog even levend houden. Onder in mijn rugzak in de telefoon was…