vals draait een kring rond de maan in het duister is er een komen en gaan van geluiden onherkenbaar in bestaan reppen zij zich voort met een spoor van buitenissigheden achter zich aan aarde lijkt te schokken door brokken vreemde energie mythen sagen en legenden geven nooit zoveel ellende de stoet lost op in het licht…

In de verte droom ik tussen stille woorden in spiegeling van water streel ik wolken raakt de wind mij even aan teder beminde gezinde gedachten raakten blind verbleekten die zomer waar het lange licht op handen werd gedragen maar de herinnering blijft zelfs als de tijd speelt en bladert door dagen droom ik tussen stille woorden…

Ze draagt een maand met verdriet op het strand ontfermen golven zich over de broze lijnen van de vloed en uit de diepten van de eenzaamheid, het leven bedolven in onuitputtelijkheid. Ze draagt de mand van onverzettelijkheid haar lijden begraaft ze in de vruchtbare grond van haar dromen en onder het mos waarmee de onschuld van de tijden…

wie weet komt het er nog eens van misschien : wij die zo gelukkig samen ons verleden overzien – dat mogelijk eens te zullen ervaren maakt dit leven de moeite waard .. volgende gedachte : dat jij mogelijk inderdaad ergens bestaat dat jij net als ik jezelf nu in de spiegel ziet dat ook jij het antwoord op de…

Toen ze aanspoelden als holle schelpen uitgesleten lichamen bij iedere golfslag, wist ik verloren dag van verre herinneringen verlaten metrum geschonden rijmen waartegen niets vermag dan wachten op vloed tot ze weer verdwijnen…

De enige weerklank die ik nu nog hoor is mijn eigen echo die zelfs het zuchten weerkaatst vanaf lege muren opgetrokken uit beton en niet doorheen te komen verschans ik me vaak achter mijn eigen schaduw wat ik ooit wenste kent de herinnering niet meer bedolven onder een lawine van vergeten woorden de hoeksteen grijs en…

Eenzaamheid komt alleen het vreet zich een weg naar binnen en praat zonder veel zinnen maar de stilte is nooit sereen. Eenzaamheid grijpt om zich heen als klauwen in het duister slissende klanken, geen gefluister eenzaamheid, sarcastisch en gemeen. Eenzaamheid is een monddode stem die vertelt zonder iets…

De woorden komen zacht en gebroken het slapend bladertapijt waaruit ze opcirkelen vormt een kansel voor de houten sterveling hij verhaalt over verre neven die het woud verlieten zonder een vaarwel om uit varen te gaan naar tropische bossen op eilanden die voorbij roeiden in zwoele zomerwolken hun staanplaatsen zijn veroverd door vlegelachtig…

leven breekt onder mijn handen in losse verbanden gedachten sporen niet meer goed blijven staan op een perron terwijl de trein maar verder raast naar het volgende station zie het zwart van nacht en ontij door het raam van de wagon rij de wereld in de wielen met mijn steeds eenzamer bestaan er komt een halte aan kan de noodrem…

de leegte die je achterliet is ontkiemd en uitgedeind tot een zwart gat in de kern van mijn zijn dat me aanzuigt tot ik in mezelf in elkaar klap.…

het smalle ochtendlicht deinend de duinen de zee met mijn ogen dicht leven in puin en schelpen gestrand in bloedrode golven…

Er is altijd iets belangrijkers Belangrijker dan ik Flitst er weleens door mijn hoofd Op een onbewaakt ogenblik Niet dat ik mij altijd stoor Aan de hectiek van alle dag Niet dat ik mezelf nou Zo laag inschatten mag Niet het geneuzel van domme mensen Dat maakt mij soms zo moe Maar het feit Dat men mij ziet En het gevoel geeft Dat ik er ook…

Onbewoond slingert het pad langs hoeves van weleer de mat ligt verwaterd niemand veegt voeten van ver komt het daglicht dat sporen snijdt in de waterspiegel kruinen verankeren dieper dan de wortels herfstbladeren brengen accenten aan in roemloos gestorven regen ik mis de branie van vroeger het kind in mij wil het beeld breken maar…

Ik heb geen vrienden zei hij zacht en keek mij aan vanachter veilig brillenglas Het was alsof zijn jasje ineens te groot geworden was veel te groot voor zwaar gedragen schouders een trilling over wang en boven oog nauwelijks merkbaar alleen zichtbaar voor diegenen die het waagden hun blik niet af te wenden Onvermoed leed trekt een…

Ik kom tot mijzelf moet wel ben op mijn alleenst bekijk mijzelf neem mij bij de hand. Ik moet wel niemand ziet mij. In mijn eigen hart kan ik huilen mijn armen om mij heen. Alleen dan komen de woorden geven gedachten gedichten een plek voor mijn ziel.…

aan wie ik allemaal niet dacht deze avond het is pijnlijk ik dacht aan iedereen het is volle maan in het park en de vijver rimpelt niet eens gedachten een paar zinnen zeg me wel te rusten en tot morgen een laatste blik een kus een omarming het park is mooi in het donker de honden blaffen, waarom blaffen ze nou ja…

Vandaag kwam jouw afscheidsbrief zat er al weken aan te komen: "Laat me maar gaan en staan waarheen ik word geleid wil nu echt verder gaan ben maar verleden tijd! Jij kan dat best wel aan het is slechts afscheid." Ik voel me afgesneden van de bron het trekken en duwen van ons zijn opkomen en ondergaan van de zon jij bent er nog, ik…

In het nu. Dan steek ik de sleutel in het slot van de kunststof voordeur en draai ‘m voor de zoveelste maal alweer, om Een soort verwachting, een beetje een mengeling van hoop en twijfel, en tegen beter weten in, doet iets met mijn buikspieren God mag weten waarom Je zelf gek maken, heet dat, maar wie ben ik Ik laat me in de…

tussen kerst en nieuwjaar bleven zijn telefoons oorverdovend stil spam en andere rommel vulden zijn prullenbak, maar zijn inbox bleef leeg zo is het nu altijd tussen kerst en nieuwjaar en tussen nieuwjaar en kerst hij gooit vruchteloos flessen in zee een schreeuwt zich schor in de woestijn alleen de galm antwoordt soms zou hem…

Winterse hellewind waait in wankele gedachten. Waanzin als waterdruppels, zachtjes tikkend, wachtend op een einde aan de leegte. Daar wast de duivelse wezel zijn handen in maagdelijk witte onschuld. Terwijl de dronken wijven de eenzaamheid wegwuiven als ware het een vissersboot in winterse hellewind.…