opgedroogd zijn al zijn dromen verslaafd is hij en stijf en moe onder het loze dak vleit hij zich neer de donkere hemel dekt hem toe…

De dagen worden alsmaar luider zo onvoorstelbaar luid dat ik niets meer hoor de dagen worden alsmaar zwarter zo zwart dat ik geen kleuren meer zie dat alles in een gat verdwijnt de dagen worden alsmaar meer als één en zo alleen dat ik ze niet herkennen kan.…

De zee heeft geen geheugen De zee heeft geen geheugen van een golf die naar het strand rolt of één die langs de havenhoofden als een tornado met witte kraag rondtolt Zal die golf doorgaan met leven misschien beginnen dan met doodgaan welke zee gaat hij straks op is hij het begin van mijn bestaan Toen begeerte begon met eenzaamheid…

een niet te overbruggen nacht peinzend uitvlakken brengt haar midden schemerdonker waar ze één en al schaduw aan eindigheid friemelend in slaap valt dromen droomt waaraan ze nog nooit heeft gedacht…

wanneer ik eenzaam geworden of geen licht meer zie op de tast mijn schaduw in een andere kamer zoek waar stofraggen mijn huid beroeren je warm gebleven adem aan mijn droge lippen hecht is daar rumoer van motten het gerucht over vallend pleister zwijgen alle schilderingen als ik geen licht meer zie of eenzaam geworden in een andere kamer…

De stilte schreeuwt het uit in deze stad van eén miljoen bewoners. Plastic Een ingedeukt blikje stuitert over het asfalt. In het talud ligt zo hier en daar een smoezelig condoom. De camera registreert; een vrouw schaars gekleed met sigaret en wankele tred naast haar sloffen lopend Huilt van binnen. Door aangevreten gaten…

Het ijs is gebroken Maar het wak weer gedicht Starende ogen Vanachter de spiegel Langzaam worden leeggezogen En de schreeuw van onvermogen Zal nooit omgezet worden in geluid Want het trilt niet meer Het pulseert niet meer Keer op keer En wat ooit gebroken ijs was Zal nooit meer water worden…

Langs het raam, door condens beslagen, lopen figuren als vage schimmen achter hun schaduwen aan hersenspinsels vervaagd en vertraagd vanuit een troebel verleden waar het niet was wat het leek waar de waarheid geen werkelijkheid is en de dagen in twijfels aan je voorbij razen en de nachten in nevelen van een onwerkelijke…

Droom van een vrouw Ah, het verlangen De naïeve overtuiging, kom terug Met een gezicht, stap in, vooruitgalopperen Allesbehalve gewoontjes Helemaal onszelf laten schitteren Verfijnde details in soepel rundsleer Helemaal overstag, hoogstens bijsturen En nu ben ik alleen Hetzelfde grondplan…

vergleden avondlicht verzonken water van veel later mijn ver gezicht tot de ochtendkilte bevend morgengloed die rillen doet in dagende stilte alleen bij schemer zie ik nog minder maar beter van toen en toch ik wil deuren sluiten en het grendelen van geluiden met geurende rozentuilen van daarbuiten…

Omdat je pas mist met je lief in zicht en droomt van zaken die levenloos en zonder ziel zijn gebleven -een donderwolk boven berg nog daargelaten- daarom is het op dagen als deze eigenlijk altijd makkelijk praten. Als een kop in een gratis krant, noem het metro; noem het spits, die je tijdens treinen hebt genomen je iets vraagt in de trant…

Mislukt Het leven dat zij ooit schetste Is uitgelopen in een oneindig schilderij Met veel rood Doodgebloed En te veel verdund Zwart wit was haar ding Zonder toevoegingen…

Dikwijls wanneer ik mezelf in eenzaamheid verlicht door over het alleen zijn te peinzen vrees ik weer de zielsverwante verlatenheid die tijdens mijn herinnerde jeugd zo voelbaar was in heimweedromen ik keer dan terug in verwilderde rozentuinen en probeer mijn gevoelens in uitvoerige brieven te omschrijven maar ik besef tenslotte…

Ik dicht. Ik dicht de gaten in mijn leven met gedichten, die niemand leest. Mijn geest reist in verre streken waar mijn lichaam nooit is geweest. Mijn hand bestrijkt de bemoste heuvels. Mijn ogen zien de geboorte van de zon. Mijn mond proeft het zoute water van de zee, daar, waar alle leven begon.…

zag zonnen trillen manen dalen en weer klimmen de zee verstoof tot waterzand vloed schuwde het land hield mij staande in natuurgeweld toch ben ik geveld de hand ontbrak die mij kon helpen op een strand vol schelpen ik stierf daar in godvergeten eenzaamheid maar ook die dood gaf geen respijt…

niet het blauwe boven wit of het grauwe onder groen niet de vis die boven zit of de steel onder een bloem niet de flinter van een spicht of de donder van de dag niet het donkere van licht of de glitter van uw lach niet het kromme van de krakel of het krikken van de krekel niet de tenten van tentakel of de hik verstappende hekel…

ik ga maar moet jij gedacht hebben en jij vond achter iedere kraam ogen die zochten naar jou de regen huilde met je mee en de stille dood verliep in kou verdwaald vocht je jouw weg naar buiten maar telkens die dove roep terwijl de diepte verdween en de aarde enkel afmeren kende het bracht je verder heen…

de pasgeborenen de bijna doden niemand weet waar het heen gaat maar dat wij heen gaan staat buiten kijf uiteindelijk verliezen wij ons lijf…

je slaat je vleugels uit en schilvert zilver je slaat je vleugels uit en schittert goud omhoog, omhoog hoger dan de zon jij vliegt hoger dan ik kon vlinderkelief neem mij mee naar de zon…

De tijd tikt achter vreemde muren, een ekster pikt kruimels brood van een bevroren vensterbank. Het licht verzamelt moed om zijn bestaan te vullen. Lege gedachten zijn waardeloos geworden. Onder het balkon is het doodstil. Soms springt er iets wit op, maakt afdrukken in zijn hoofd, rent rond in gekwelde gedachten. Er tikt iets achter…