De ochtend zo vers als een dampend brood boven de gulle velden koeien op een rij alsof God ze daar heeft neergezet…

mijn oude huid ontving de wind, rusteloos vervoerde ze een werveling- ze ging en meegetrokken door mijn kind beschreef een lenteboom haar dag met meizoenharten binnen waardigheid bereid het lot te tarten wat ik kwijt ben hoor ik wel, het brandt in grote kringen rond mijn hart maar wat ik heb beschrijft mijn rijkdom, mooier dan een oud…

In het portaal van de laatste nacht doemt het lot dat onafwendbaar wacht. Het is als schaduw in het dal, of ginds het klare licht van sterren in het heelal dat blinkt in het verre zicht. Bij de gedachte die dwaalt smaakt bitter soms zout, dan weer zoet. Voor wie over lotgevallen verhaalt van glooiend gemoed.…

ik staar naar de letters die stemmingswisselingen beschrijven, de snelheid is een raadsel want mijn pas is louter traag verheugd euforistisch, ontdaan van alle moed de schans te hoog de hemel zwarter dan zwart soms in mij een chemiepark weliswaar zonder witte pakken maar het beeld ervan splijt mijn spiegelbeeld in twee, hoe verder draagt…

achter woorden geschreven woorden zaten meer tranen verborgen dan dat je zo op het eerste gezicht kon bevroeden…

waar woorden schuren verschralen relaties tot onvruchtbare grond [senryu] foto: Martien Montanus…

Schaduw tekent nog altijd je ogen al is je jeugd reeds lang voorbij elk gevoel wordt nog gekoesterd gisteren is nog steeds zo dichtbij. Laat wat eens is geweest een mooie herinnering zijn, ontplooi je gevoel durf weer te dromen in een toekomst van nu en morgen.…

Als je me zoekt kan je me vinden waar ook mijn woorden zijn. Stilte zal je daar ook horen als ik graag even mezelf wil zijn. Wil je weten hoe ik me voel wat er zoal leeft diep in mij. Lees dan mijn woorden daarin verwoord ik wat ik niet zeggen kan.…

rimpels verdwijnen daar waar de steen zeer geraakt de bodem opzoekt [senryu]…

ik drijf naar zoete wateren vanuit het verdorde land waar het aangeslagen meer nog steeds zout is gekleurd omringd met vergankelijk riet mijn tijd lijkt daar verbeurd de stroming zingt kussend zowel ter linker- als rechter zijde de strelende oeverkant fluistert zacht over het groen dat wacht in het verschiet kilte verliest een ondoorzichtig…

jij bent er niet bij of toch… misschien lijkt dat maar zo rond de warmte de kamers van mijn hart tref ik je nog daar geef ik je mijn geschreven verzen ervaar ik nog de band melancholie drijft werkt zich ongemerkt wat naar de bovenkant en in die tuin daar spellen mijn ogen de letters van je naam de zwarte lijnen op grijs…

Waar gedachten zweven als spinrag in de wind in het spoor van een vogel op weg naar de horizon. Waar alles achter wordt gelaten wat eens is geweest toen er tranen stroomden is er nog steeds het leven dat oude wonden zal genezen.…

hij stond en groette de viooltjes zachter ging zijn zucht langs lieve namen in een duister gemoed- de dagen telden niet meer zijn liefde wel, dat gold en bracht zijn ogen terug naar nu ik stond in mijn respect liet een glimlach boven drijven (zonder schroom verviel ze tot mijn warme woorden) toen de zon wat mooier scheen verdween zijn droomloze…

Een pracht van een kruin een diameter van tien onwrikbaar zijn stam een moeraseik op het plein en nu nou ja een rond punt…

de gespen van gedragen sandalen hebben het vlees verwond, het schoeisel terzijde gelegd het bloed gedept met liefde zo ook verpleegd met bloemen doch de lucht klaart ook vandaag en zoek ik naar passende stappers waarmee ik de gaard kan bezoeken waar de al gestorven bloeisels zich rijpen naar de aard van appels ergens voel ik het weer…

soms gebeurt er teveel tegelijk in een mensenleven en moet je al is het maar heel even diep ademhalen en vertrouwen houen, ondanks het rouwen om verlies verlies , op diverse manieren ondergaan waarna je hoe dan ook zonder die ander verder zult gaan. een man, een vrouw,…

verhullen gaat niet meer ouder en wijzer weet ik nu de wegen naar jouw hart geen nieuwe drempels meer of stroeve hindernissen geen uitvlucht, zijweg of verlaat excuus nee, tot een weerzien komt het niet hooguit nog tot verwondering en hoe ik in gedachten toch nog struikel…

Soms is spreken moeilijk om tegen die ander te zeggen wat je nu precies bedoelt. Soms kan je beter zwijgen omdat vaak onbedoeld woorden kunnen kwetsen. Soms laat ik mijn woorden toch horen om in die ander haar of zijn ogen te kijken zodat ze zien wat ik bedoel.…

Terwijl ze moeten vloeien tot alles is verwerkt gisten ze opeengehoopt wachtend op bevrijding Aldoor gevangen in alledaagse zaken die aandacht vragend geen ruimte laten voor verwerking Alles verder weg dan dichterbij lijkt op dit moment meer verwijderd dan te voor…

Kijkend naar sterren, die dansen op cadans van de nacht. Word ik heel klein en stil bij het grote hemelse heelal. In schaduw van mijn gevoel straalt het licht van de maan. Waar de uren in minuten weg tikken naar eeuwigheid. Besef ik dit is leven het is een deel van mijn bestaan.…