en toen ik dan ben weggegaan - jij moest blijven waar ik niet blijven kon - en ik er niet meer was was ik dan nog bij jou zoals jij nog altijd bent bij mij zo nabij zo dichtbij zo dichterbij dan ooit…

De kracht die mij steeds in vervoering brengen kan, hangt op de bank en lacht om zijn eigen gevatheid. En dat, hij, zou als een lawine mijn veilige wereld binnengetuimeld zijn? Met zijn handen, zijn woorden, zijn stem (je zou ‘m eens moeten horen), waarmee hij elk vuur op hoopt te stoken, de tijd zegt af te kunnen remmen,…

zij gaf mij in een ogenblik met enkele woorden alsnog mijn jeugd en het gevoel van echte liefde; deze week werden dat waarachtige verbonden akkoorden plots drong het door tot in mijn bewust zijn en ik zag een regenboog over alle dagen heen wat mij bij het ademen altoos had verstoord het gaf inzicht in het verleden met geleden pijn maar…

Ik zie je binnen zitten op de bank onder de lamp, turend op je telefoon. Met een glimlach om je mond. Fonkelingen in je ogen. Hopelijk lees je nu mijn boodschap. En ik sta hier buiten in de droge vriezende nacht. Ik strek mijn armen uit naar jou, onder de donkere hemel, met al die fonkelende sterren in het zwart van je pupil.…

Nu gitzwarte nachtmerries galopperen over in duister gehulde groene heuvels libellen dauwdruppels drinken uit onzichtbare liefdeszinnen omdat zij jou innig lief heeft in benevelde bibliotheken op zoek naar pure liefde ben ik bij je in verlegenheid naakt in de zwoele nacht.…

Fluisterende wind verre blik die mij ontglipt schaduw blijft hangen Ze loopt door de verweerde straten, alsof ze hier niet hoort; de tere lucht draagt een bleke glans om haar heen, en haar fluisterende woorden ademen uit een ander land. In haar ogen ligt een onpeilbare zee, waar sluimerende golven mij blijven wenken; haar onverschillige…

Het zal wel weer zó moeten: vergoed ons met verlaat bloeden, de late boete voor de ongegronde zonde, tijdens de o zovele schrijfronden, van verwerpelijk (en vergeefs ;-) verwijderde vrijheid van creativiteit en vakmansgeest. Uitgedaagd (door een knuffelfeest?); klaar om ons, in bespottelijk meervoud, terug te douwen in één hokje…

Een burcht, afgesloten van de wereld of een tuin met open poorten, en heel in de verte een ophaalbrug naar ons luchtkasteel. In onze harnassen van dons plonzen en plonsen we wat af in de levensgrachten naar het einde. Het slot sluiten wij in onze opengebroken harten, overlopend in gekantelde oeverloosheid met aan geen van beide zijden…

Ik weet, jij blijft niet deze nacht want jij weet hoe je vuur moet maken hoe je op de komst van een vroege vogel wacht en hoe zwaluwen verre wolken raken. Jij weet hoe je de adem van slangenkuilen ontwijkt, de droge eindeloze steppen oversteekt hoe je voorbij het hemeldak en verder reikt hoe je een helse nacht met demonen doorbreekt. Onrustig…

Toen Orpheus verdoofd en verslagen een lied van verlies componeerde Zochten wij bedroefd en bedrogen naar een begin om te helen wat was gebroken Stenen en bomen zouden bewegen tot we Orpheus’ Klaaglied hoorden: kijk niet om kijk niet om Wij liepen behoedzaam langs de Dodendraad we zongen ons terug naar een doorlopend begin…

ik zou de gedichten lezen en al vrezend zeeg jij neer bezeerde jouw tere knieën bijna weer voor de tigste… mijn glimlach glom zelfs als pleister op de wonden jouw zonden verdwenen in het stralen van mijn… jij mag mij zeker beroeren met ruwe handen, je grove mond mijn naevus kussen sussend in mijn oren… je hebt mijn hart zover opgestookt…

Ik stond te wachten op jou bij de slagboom van de Spoed met het bewijs voor het bestaan. Misschien keek men uit het raam om te zien of je me kussen zou, of dat ik zelf iets doen wou. Het was niet nodig, ik kleurde al zonder zoen zoals gisteren samen in de zon; stralend en afdwalend in elkaar, in onze ogen, in een geslaagde poging…

ik moet je iets vertellen… géén eendagsvlieg eerder iets dat blijft hangen dat klinkt als… een zoemend liedje met vonkend ritme dat golft in azuren zee zo’n melodietje dat… je leden bevleugelt en danst in je lijf het is als… de bitterzoete passie van vermiljoenen rozen (een doorn hier en daar gelaten) une…

============== ze zaten tegenover elkaar in het muffe motel. hij nipte van oploskoffie uit een morsige mok. zij peuterde aan een blaar op haar hiel. de airco zoemde als een insect, dat naar buiten wil, op gevoel en zonder logica. ‘ik hou niet van je,’ zei ze. ‘dat hoef ik ook niet,’ antwoordde hij. ze grijnsde. ‘dat komt nog wel.’ hij…

Rozengeur en maneschijn Zijn niet weggelegd voor haar. Schreit in stilte door de pijn, Zij nooit vormde ’n liefdespaar. Zij kwijnt weg in stil verdriet, Hunkerend naar zij zo verlangde, Wat zij wilde, kreeg ze niet, Haar gemoed zo zeer prangde. Zo gaat de tijd aan haar voorbij, Tot op zekere lentedag, Een heer op jaren kwam langszij…

Als je handen voelen als de hemel, zonder een greintje van geloof in mijn donder; als je ogen ongelogen de fijnste zijn om me in te verliezen; als je woorden, je stem, die mond! het leven lachen laten, glunderen als het even kan; als het ziek-zijn naar een achtergrond verdwijnt; het lijden kwijnt in jouw bijzijn, sterren vallen in het niet…

De aarde bleef zijn ogen het licht ontnemen, zijn mond vullen, zolang hij boven zijn hoofd groef naar een ingedaald leven; sterker dan elke zwaarte: de menselijke kracht, met vingers dromen te toveren, om overal boven te komen. Vanmorgen zag hij nog grond onder de riemen van zijn nagels, terwijl haar welving vergleed onder zijn…

ik heb een witte roos gevouwen uit blaadjes van vertrouwen die groeiden in mijn handen lang is zij in knop gebleven omdat ik niet wist hoe ik haar mijn liefde en trouw kon geven totdat ik haar in een totaal wanhopig moment kuste en zij wonderwel zacht opende zij bloeit haar hart naar mij gekeerd omdat wij…

bevroren blauw ik heb een witte roos gevouwen uit blaadjes van vertrouwen die groeiden in mijn handen lang is zij in knop gebleven omdat ik niet wist hoe ik haar mijn liefde en trouw kon geven totdat ik haar in een totaal wanhopig moment kuste en zij wonderwel zacht opende zij bloeit haar hart naar mij gekeerd…

Zwetend. Zittend. Naakt op de rand van de zetel. Ogen op het tipje van de plant in het papiertje. Aangestoken. Zwijgend — alsof stilte iets goedmaakt. Je komt nog bij. Het lichaam trilt. Natrilt. Een diepe zucht — uit de kelders van je longen waar de rook nog hangt, vastgekleefd aan herinnering. Je huid brandt bijna net zo warm als…