Dwalend door verlaten straten van mij onbekende kille steden doodstil door Jan en alleman verlaten opgejaagd door spoken uit het verleden wandel ik op een vroege zaterdagochtend aarzelend door mijn hoofd op zoek naar zekerheden waarvan ik denk te zijn beroofd. In een kluwen van verlatenheid en nijd die de liefde even deed verzwinden. ben…

Luister, naar de wind die zich in de stilte verstopt Luister, naar de druppel die zich in het water bevindt Luister, naar de aarde die de grond onder je voeten vormt Luister, naar de warmte die de zon verspreidt Luister naar het onmogelijke en je zult jezelf ook weer horen…

Tragedies hoeft geen mens te vrezen. Komedies komen met het leven mee, net als de golven komen met de zee, net als de boeken met het lezen. Ons script wordt gaandeweg geschreven. Geen heeft de pen in eigen hand. En als we weer eens zijn gestrand is huilen, lachen om het even. Eens leer ik me niet te verzetten, ontvang ik met een open hand…

intens rode donkerblauwe en gouden stralen in de wolken als duisternis en licht elkaar omarmen in haar ogen twinkelen vrolijke leeuweriken passie rebellie gloed hoop en verdriet minnaar en geliefde ontstijgen tijd en ruimte mythische vogels worden van binnenuit verlicht voelen de stralende omarming van de zon het lied van duizend vogels…

je hebt geen stem het zwijgen zoekt woorden in duister taal is de sleutel van betekenis keiharde waarheid je weet en voelt aanwezigheid ware aard iets mysterieus vanuit de dieptes naakt met blote adem in ronde stilte verstand op nul helemaal jezelf groots in kleinheid ongetemd hart stille gedachten kunnen niet praten…

De doorgewinterde nomademan Die eerder figureerde in Tagore Maar ook als Melkwegleider, daags tevoren Houdt immer nog verblijf in Bangalore Denkt, kom, ik trek de stoute schoenen an Hij las teveel van rala en meimalen Z'n alter eega zei 'trek erop uit Met zeven jongens en een ouwe schuit Het ruime sop, de Golf op van Bengalen!' '…

Kom zitten en warm je aan mijn haardvuur, nu buiten de late winterzon wegkruipt achter de kale takken en het bos in diepe slaap gewiegd wordt. Dit is het moment dat de magie aan zet is en het schemerland tot leven komt bij het schijnsel van de maan Het fluistert tussen de stenen op de heuveltop en het ruist rondom de open plekken in het…

Ontsproten aan het speeksel van Sleipnir, schuimbekkend, ziedend langs de hemel razend met de Wilde Jacht; Geboren uit Velum Universale aan de voet van Berk, Den en Spar, staande in een Heksenkring; Bron van kennis en inzicht, euforische roes, brug tussen de werelden van mensen, geesten en Goden; Je extase brengende hoed werd geëerd…

Dichtbij het onwerkelijke.. vaart een majestueus schip, volkomen uit koers geraakt bij het omzeilen van de Kaap in ‘t allerijl verlaten nest gaat het gekraai verloren, serene rust aan de overkant omgeven met zacht groen soms zo wonderlijk levensecht bevalt het water voorbeeldig gedragen haar mooi evenbeeld met zeilen hoog gehesen…

De geel-oranje bloemenzee in jouw tuin Je opknapbeurt boven, de gordijnloze badkamer Je schouders die aandacht krijgen na zoveel gedaan Ons praten op de bank over een knuffel piemel Hoe pluche kinderonschuld omhult We uitkijken op vlinders tussen de vlinderstruiken, de vijver die rimpelt door roze visjes, een kikker zien zitten op…

voor Gerrit Kouwenaar zoveel grijzer dan het wit is een streep ontdekken op een spierwitte muur was het moedwil of een ongeluk wellicht voor de dichter blijft het gissen en er is niemand die de waarheid kent de streep bleef grijzer dan al het wit en vooralsnog de oorzaak onbekend Lejo…

In het nachtelijk Zwarte Woud zweeft tussen nevels een lichtschijnsel, en geeft de bomen glanzende gezichten als van versteende, maar mild gestemde reuzegnomen. Een uil vliegt in dit licht als van een fee in alle stilte mee, met in de ogen zijn eigen gloed. Nu glijdt de aura heen, de hoge bomen schijnen weer gewoon van kruin tot voet,…

Ergens in het stille bos koeren duiven, ik loop er in dichte mist gevangen, zie hoe ijspegels, die aan bomen hangen, zacht en weemoedig rinkelend wuiven. Bij het ven zie ik plots mijn vader staan, op het ijs liggen dode meeuwen, heel lichtjes begint het te sneeuwen, vader kijkt mij doordringend aan. Bewegingsloos blijven wij waar we zijn…

In slaap gevallen op het lege strand droomde ik dat ik vredig sliep, totdat ik plotseling wakker schrok van klaterend water, dat mij lokkend riep. Ik liep de zee in, die hijgend ademend door mij heen vlijmde, en niet veel later spoelde ik aan, werd opnieuw opgenomen en dreef weer terug met het schuimende water. Alles vloeide zo onophoudelijk…

Er zit een vogel op mijn hand van bloed en zon en blauwe veren. Hij zingt en dwingt mij in te keren, hij doet mij denken aan het strand, een wezen uit een ander land afkomstig en uit hoger sferen. Ik moet hem dieper kennen leren, zijn stem is aan de zee verwant. Zacht trillen in mij mee de snaren en ruisend komt opnieuw tot leven het doodgewaande…

een sterfelijke god die niet sterven mag slingert een vuursteen naar de hemel vanaf de Heuvel van het Werk de zon staat laag het licht legt een lange weg af een god zonder stem ver van zijn stam hij is de waanzin nabij telt ontelbare sterren van gouden oker op de Heuvel die Bidt de wereld wordt stil als een god met bedaarde hand de wolken…

te vroeg voor een beginnetje te laat om te besluiten er staat veel op het spel ik wil niet vechten ik wil niet dood ik geef mezelf wel langzaam bloot ik moet een oude schuld beheren voorbij de rouw- en trouwdeur met een kratje cola en de nieuwe krant neemt de dwaas zijn plaats weer in ik zie hem door het ossenoog hij gooit als altijd…

het zijn vallende engelen ze dansen op het hellend vlak als lieve oude wolven het feest is nu voorbij mijn hart verliest aan slagkracht het huilt om godsgeschenken je neemt me bij de hand de jaarringen worden geteld maar bomen zwijgen zich stil ze vangen westenwinden ze vrezen de letterzetter er blijft een diepe angst voor vallende…

Geef mij heden mijn vleugels terug, ik zal op aarde blijven, niet meer in de vlucht. Ioakim verbind mij aan lucht en aarde, warm van jouw schoot, aan lucht en aarde − waarde in een welkom lichaam, warm in mijn schoot Ioakim Ioakim Mijn veren raken verwikkeld in jouw haren. Eindelijk thuis Ioakim Ioakim Ioakim Mijn vlucht…

Avondschemer streelt met besliste hand over grafstenen en hoge bomen. Koele adem laat vredige rust komen op het veld, waar elke levensvraag landt. Het duister heeft kunstzinnig verstand, schept schimmige beelden uit stille dromen. De nacht wenst dit houwwerk in te tomen, wacht af, door zegenrijke geest overmand. Zonneglans bekleedt de omringende…