Cementiri del Sud – Oest Montjuïc of De spaanse vlieg Toen ik in Spanje aankwam schrok ik me dood liggen zij daar reis zuid oost west maar niet noord lijken zij wat zij lijken als een nieuw soort bergbewoners hun flatgebouwen langs draaiende straten kaarsrecht en klaar met hun naakte beenderen als naaktstranders…

ik hoor een doffer almaar perzisch koeren: koe koe (waar waar)?…

Onmogelijk zijn aangezicht te zien Oogverblindend licht behalve aan de randen van zijn dag Zijn spiegelbeeld flonkerend in zee versplinterd, uiteen gerafeld in duizend glitterstukjes Zijn blik slechts te weerstaan getemperd door wimpers Hunkerend naar warmte, zoekend zijn bron, te fel, te wit, te veel voor mijn ogen - geloken om…

Ogen turen onnavolgbaar als zwijgende diepten Sluimerend op de dag schijnend in de nacht vonkt een halfgod -geheimzinnig- op het beslissend uur Zijn silhouet wisselt elk moment van gedaante om niet gekend te worden Hij openbaart creëert iets uit niets schept nieuwe taal uit stille bronnen slecht heilige huisjes steen voor steen…

Als bloed kruipt, waar het niet gaan kan, zit het daar onder de nagels dan?…

Juist door dat kleine theatrale zag ik iets in de bewegingen metafysica van het gevoel en je danste niet in werkelijkheid of in de nacht in fonkelzalen je danste overdag, op eilanden vol zielenvrees herkende jij de hunkering van de Godenzonen de lenige gymnasten aan elastieken verbonden met de grijze toverwolken bracht je hartelijke…

De hoogste piek van berusting zal ik niet bestijgen, ik blijf steken op de klippen van herinneringen, daar doemen de schimmen op van het verleden, peinzend tuur ik naar boven, om te ontwaken - op de door de tijd - versleten treden en op een onbewuste regendag. Ik verlaat me op de dromenmaker die ik op de helling zag, galoppeer langs…

Onder de knoet van het systeem zien wij de meeste dingen ruim de trage voet klimt uit het leem ons bindmiddel uit karig kruim onbenoembaar samen voelen waar splinters hechten tot geheel vechten voor wat wij bedoelen met ons herwonnen leeuwendeel in alle zones van de tijd zal de liefde overleven die levensangst verruilt voor spijt van…

In mystieke ogen woont de liefde van het eeuwige kind waarmee deze kleine held ons in het leven siert met intuïtieve helderheid Het kent de hemel van dichtbij daar deze in hem woont Het speelt met zon, maan en sterren met water en met wind vertelt prachtige sprookjes verslaat draken, spoken en heksen Het zingt en danst om de Goden…

. bijna boven breekt de betovering aan de rand van een richel hangt het restant van een brug touwen zwiepen in canon tegen de rotsen driftig de holle zee er is geen weg terug .…

Heb ik jullie al eens verteld van mijn liefdesaffaire in het huis van Victor Hugo? Nou, terwijl ik de ronde, houten trap omhoog liep waren mijn ogen nog maar enkele centimeters verwijderd van de strakste en sappigste billen, die ooit heen en weer bewogen en ik ben ze gevolgd. Ik introduceer een nieuw woord: billenstalker! Bovenin zijn riante…

pas als de avond valt en dauw het gras nat maakt kom jij tot leven is de matheid in gebaar en ogen snel verdreven in het lonken naar de maan steels zoek je de bezem en waar schaduwen de bomen raken ga jij ons verlaten snel als een vage veeg langs gelig licht zoek jij de kring van paddenstoelen op het gezang en dansen rond het…

Groen met loofliederen beladen bomen oogverblindende oases woestijn vol ongemak rolprent van wat ik waakzaam droomde luchtig mijn grauwsluiers riool van blinde hemelwolken stilte vergalmd restanten aan dak van de wereld gehangen zo flitst het lyriek loofgeluid de bruiloftzang voorbij het was de tijd van slaap die mijn waarachtigheid beroerde…

en ze hoorde de zee nog steeds proefde het zilte nat voelde zout op haar lippen wind blies door haar haren ze hoorde schelpen breken onder haar voeten toch was ze gewichtloos tijdloos zeeloos.…

(voor Amy Winehouse) Alsof jij er rekening mee hield om exact op je zeven-en-twintigste te sterven, kom zeg, je danste die laatste nacht met graaf Dracula de stofnesten uit iedere hoek van je onderkomen in Londen, je flirtte al jaren met de dood, de depressie diep in je broze lichaam moest steeds heftiger onderdrukt worden, daarom wilde…

(Een epos in 4 delen) Verbannen is op zoek gegaan Heer Alpha naar de wijsheid van krachten oud en ongekend, de wortels van zijn wezen Hij heeft de Goden raad gevraagd, de sterren leren duiden langs bergen, boom en beek gegaan, las ziel der kleine luiden Gelouterd door de IJzerbron nam lichtkracht toe tot aan zijn mond Zijn steengeslepen…

(Een epos in 4 delen) Nu draaien de zes ruiters zich naar de rijzende zon hun blikken nog verwilderd, hun stemmen reeds verstomd staand oog in oog met God’s geweld, het ganse dal gespannen Heer Alpha heft zijn hand omhoog om misverstand te bannen Eenieder die zijn licht weerkaatst is eerst verwoed en dan verdwaasd Men dacht geweld te vrezen…

Giorgio Armani Zij zijn voorname katten met hun intuïtief delicate naturen verweven zij hun dromen voor dichters kunstenaars maar ook vrouwen leven zij als de syrinx in contrapunt in de vrije verhuur zij zijn elkaars basso continuo hun cantate is een eeuwigdurende samenklank van twee tonen zij zijn de musica flexamina…

(Een epos in 4 delen) Van diamant zijn ogen, doorborend wat hij ziet Twee meter in de lengte met voeten van graniet Bruinrood gekleurde aderen, een marmerwit gelaat en om zijn koene schouders een groflinnen gewaad En als de wind zijn haar bewaait zijn bulderlachen vrees bezaait Behoede men zich en beraadt heer Alpha is gekomen! De wederkeer…

(proloog van een epos in 4 delen) O, koningstroon van zilverschoon wiens plaats is lang verschoten De bladeren liggen in het rond gevallen van de bomen Wel stratenlang luidt weegeklaag De roep om lichte dagen Zijn krachten die men putten kan voldoende om te dragen? Decennia vervuld van geest gebroken door vervreemding De waat’ren…