Een onbreekbare, onbeschrijfelijk sterke band, Zoveel meer dan alleen een bloedverwant. Een gevoel, een verbinding van onschatbare waarde, Elkaar begrijpen en nemen zoals we zijn, elkaar aanvaarden. Een blik, een aanraking, of een gesproken woord Meer hebben we samen niet nodig, wat we wilden zeggen hebben we allang gehoord. Veel meer dan alleen…

Op zondagmorgen is mijn vader steeds gehaast. Hij jaagt ons op, hij bidt en raast en pas wanneer wij naast hem zitten in de lege, houten banken vindt hij rust. Daar ligt zijn troost, zijn lust en elke zondagmorgen wil hij daar als eerste zijn. Hij wil de eerste klanken van het orgel horen; hij wil getuige zijn hoe het koor opnieuw geboren wordt…

Op zondagmorgen wordt mijn moeder mooier nog dan zij al is. Haar schort blijft in de kast. Ze haakt haar zijden kousen vast daar, waar haar blankheid overgaat in duisternis. Op zondagmorgen is mijn moeder vol geheimenis, met lippenrood en donker-krullend haar. En ik vang elk gebaar waarmee zij minder moeder wordt, steeds meer het meisje…

Het nest is leeg Kinderen vliegen uit Weemoedig kijk je om tot de horizon hen opslokt Komen ze ooit weer? Je gaf ze wijde vleugels maar vliegen is hun eigen lot. Gelukkig en ook fier wuif je ze uit en je geniet van elk moment dat ze even komen aanwaaien Maar kinderen dwalen soms, slaan te pletter of verliezen iedere zin voor oriëntatie…

Ik heb een man gekend hij liep ooit rond op deze aarde die man die heeft mijn Moeder goed gekend nooit had een man op deze aard voor mij meer waarde dan de man die mijn Moeder zo goed heeft gekend Ging ik links dan was hij steeds bij me ging ik rechts dan stond hij aan mijn zij Als ik fout was wees hij me altijd naar…

Wie zal het tij nog kunnen keren van dementie, korsakov en andere gaten die dagelijks in ons denkwezen worden geschoten, -'t is eigenlijk zwaar kloten- als de dingen van de dag passeren, en achteraf pas blijkt dat je vergeten bent je bloedeigenste kind, je dochter te feliciteren?…

Vragend kijk je me aan ben jij het echt wat heeft je hier gebracht deel je even je tijd of presenteer je jouw afwezigheid verlegen blijf ik staan alles wat je zegt brengt mij verlegenheid ik besef nu dat we beide van elkaar afhankelijk zijn wat fijn dat je er bent fluister je zacht ik voel spijt en besef dat ik in mijn leven nooit…

Bang en verdrietig als het jongetje van Sinaspril, die verslagen is door een agressieve overmacht, een kakofonie van zielloze geluiden. Ik werd al eerder verdreven, tot nul gedegradeerd, maar voor eens en altijd ga ik dwars tegen het christelijk gebod in, wat mijn vader er iedere zondag indramde. Hé jij daar, op die dominante kansel, ik verdom…

Zeg mij moeder lief waarom wilt gij het orkest verlaten? waarom snoeit gij de limoenen niet? mijn heus staat op een heuvel mijn kinderen rijden met een fiets meer wil ik niet Zeg mij moeder lief is een bal dan niet rond? tuimelt het sap niet uit uw mond? ik zwem in de zee mijn huid wordt nat en dat is dat…

ik zie mijn vader oud als de wijn die ik drink, niet bezoedeld. ik schik de wijn, de geest van vader met mijn moeders zorg. het boek wordt slimmer van het ragdun spinsels, het kreukelt uit het blad en nestelt zich in mij.…

op het perron raken tenen van een kind mijn blouse. met zomerse armen bedekt het me met adem. ik wandel in zijn wolken naast je zo intens dat ik durf van je te houden.…

even reikten wij samen naar de hemel was er rust een heimelijk verbond namen we afscheid voor heel even…

de schok nog voelbaar toen ik in de oude man die vlak voor mijn neus de straat overstak jouw gestalte, gebaren en trage tred herkende en ik je bijna omhelzen wilde jou na bleef staren tot je als een schim uit ‘t zicht verdween blij en droef tegelijk dat ik je weer eens zag en deze keer niet naar boven hoefde te kijken dat jij, zij…

Hobbelend zat ik daar in die ballonversierde huifkar dat te vieren wat je viert als je van school verdronken bent loze beloftes aan de wilgen schooldiploma nog op schoot zomaar genietend van de wolken en Freeks' leven na de dood En in de verte klonk nog iets van automatische transmissie Het kwam met plankgas dichterbij en sloot genoegelijk…

er is een ontmoeten van eenzaamheid in ogen die vragen als een flets troostloos winterblad bewegen zich jouw dagen een nevelmist tempert het ontwakende zonlicht tot druilerige banen draden weeïg hangend als een heimweegordijn van verborgen tranen…

hoe zij vanuit het afbrokkelend heden zich des te steviger vastklampt aan lang vervlogen jaren zichtbaar op een oude foto in sepiabruine tinten boven de kast waarop ze te midden van wie haar dierbaar waren het leven nog rimpelloos toelacht, met een open blik betast en verkent hoe zij me woordeloos vertelt dat haar dagen leger en eenzamer…

Altijd handig – een politiehondentrainer in je vriendenkring…

Met ons gezicht werd altijd gesproken. Een rillende trek, van opa ingepikt. Door wangen werden woorden gebroken, en als platte, vlakke propjes ingeslikt. De hoeken die zich strak vormden lieten merken, dat we één waren en daarom afgekeurd. De zelfspot, die het geschil had laten werken, ontbrak en was daarmee doofstom ingescheurd. Jouw…

na geboorte en twee huilbuien staan ouders schaakmat zij is hun prinsesje maar eigenlijk hebben zij het met haar gehad…

Kom dan naar huis waar je woorden welkom zijn en ik in stilte wacht totdat je in je web van zinnen weer jouw oude droom zult vinden die dunne draad weer oppakt om er een nieuwe van te weven en weer weggaat... vervuld van vers verlangen weer jouw weg gaat.…