Een ijzeren glimp breekt mijn verdediging. Pijn voor wat zijn randen raakt. Mijn vlees splijt open, mijn bloed onderbroken. Troostend warm maar vriezende pijn Gevoel breekt in oneindige stukken en gaat ervandoor. De uitweg gesloten, pijn opgesloten Mijn gevoel is verloren, weggelopen, verdwaald. De ramen van mijn ziel laten leegte zien…

Muziek heelt wonden die de tijd geslagen heeft ritmisch, in balans vloeien klanken samen de tijd staat stil, alleen mijn ziel verstaat de melodie die mij vleugels geeft. Nog even wil ik luisteren naar het lied van moeder Aarde. Gedragen door de symfonie van het leven spreid ik mijn vleugels en vlieg. Ik kom thuis.…

sterven wil ik in een Franse appelboomgaard verdronken in het licht van de avondzon onder de bloesems als ware ik in een voorhemel sterven ver van de wereld waarin ik leefde bloeide mijn leven vergetend voordat ik ophoud…

in een flits zie ik opeens mijn overleden vriendin in het gebaren van handen of het schudden van haren soms mis ik haar intens met al haar dolle fratsen vaak was ze heel verstrooid leefde in een andere wereld je zus en ik spreken wel eens over hoe dierbaar je ons was .…

te snel en als altoos ontmoet een mens de dood die zet het sein op rood breekt alle botten broos het eindelijk gelaat dat schedelt scherp en strak de levenswil nog zwak bij laatste ademstaat onzichtbaar voor de rest begint finaal de reis bij't snijden van de zeis wordt doodman’s dorst gelest wat achter blijft is leed soms ironie in…

voor de vorm zou ik je willen kussen in de nabijheid van een warmtebron ik zou je willen pellen je huid je schaven en de krullen tellen en stoetsgewijze plaatsen naar grootte en hoeveelheid pigment een compositie van leedvermaak en van verleden heden op de uitvaart is er niemand zelfs de kist is leeg alleen is er de lucht van afgesloten…

In haar te zien wie zij is, in plaats van hoe zij lijkt. Niet zoals zij er uitziet, maar de vrouw die mij baarde is de echte waarheid. Etterende kankerwonden vervormen haar gezicht dat ooit het mooiste was van alle gezichten op aarde. Wanneer heelt de tijd? Geloof, hoop en liefde, maar liefde is de meeste. Ergens diep van binnen…

Praat nog een laatste keer met mij jouw woorden, jouw ogen jouw vaderlijke onvermogen je gaat dood. Laat me bij je zijn zoals nimmer is geweest Voor één keer, laat mij je kind zijn en laten we samen samenzijn het verleden vergeten voor even want je gaat dood, de tijd sterft mee laat mij me één keer veilig bij je voelen Laat mij je strelen…

opgeschreven uitgemeten in de lengte ook de breedte witte veren glad gestreken woorden zal ze nimmer spreken kankerziekte overmacht levenstaak nu volbracht ©Lady Love ~* In memoriam Carla Furth † *~ ~* na 'n lange strijd herenigd met haar man en dochter *~ *…

Ik las dat Bettie Page is overleden Ze werd getroffen door een hartaanval. Omdat de dood echt niemand sparen zal Behoort ook zij voorgoed tot het verleden. Er was een tijd waarin zij schaars zich kleedde, Haar lichaam en haar boezem bovenal Was fraai – als pin-up hing ze overal En werd destijds door menig man aanbeden. Geen een van hen kon…

Altijd denken, nooit vergeten, Niemand zou het weten. Verzwolgen door zelfmedelijden Niet denkend aan degene aan je zijde Altijd aan de tijd samen, het verleden Angst om het los te laten, terug naar het heden Liever een zonderling, een onbekende, niemand Want nu is alles beter dan iemand Angst om voort te leven zonder, Nog steeds hopend op…

troosteloos zinloos eindeloos dit verdriet niet echt zonder schijn moedeloos mateloos spoorloos bij zoveel leed blijft zelfs de dichter woordeloos…

mocht de dag de nacht het uur ooit komen hoe zal ik weten of je nog leeft ergens buiten mij laat bladeren ritselen wees een klank op de wind zweef om me heen als mist zink neer in mij en rijs in mijn gedichten…

Zomaar vier dagen die mij nog resten van het afscheid. De aarde zal je dragen terwijl mijn grond nu is weg geslagen. Zomaar drie dagen kaarten verstuurd. Nu staat op papier jouw leven, jouw lijden niet lang geduurd. Blijf toch maar hier! Zomaar twee dagen. Ik mag je nog zien. Straks ben je er weer. Of wil ik misschien uitstellen…

wanneer de einder dichterbij kruipt vanuit 'n verre luchtballon draait het leven achterstevoren gaan we terug naar waar 't ooit begon het moment dat hij mij komt halen kijkt hij me recht in mijn ogen aan ontsnappen blijkt een illusie er is maar één weg om nu te gaan als dan de einder langzaam nadert word ik door schaduw overmand rest er…

Moederziel waar ben je? Een boom verscheurt het licht als linnen De zon breekt door het zwaar verdriet Licht lacht tranen toe, ze glimmen De eerste keer daar aan haar graf “Doorbreek oude gewoonten”, - zei ze - “Roest toch nergens aan iets vast.” Bij langverlaten ondertussen gras Breekt abrupt een tak De winter komt weer dichterbij…

Geplukte rozen sterven uiteindelijk een zekere dood, kansen reeds overleden,voordat ze aan de kim verschenen, aan het geleende leven verbonden worden geen lidtekens gesloten, werd een onzin uitgevonden, dat pijn en tijd heelt alle wonden, waarvoor het juiste medicijn nog niet is uitgevonden,wat je niet hebt kun je niet verliezen, om alleen…

Lacht hij om de vraag hoe het gaat Als de zee wiegend en zingend zijn ogen kust Voelt hij de boom versteend in zijn buik Als de zee wiegend en zingend tot kalmte sust Zegt hij niet wat hij niet zegt Als de zee wiegend en zingend haar armen spreidt Drinkt hij het water aan zijn lippen Als de zee wiegend…

Nu de bomen met wit zijn betogen tracht ik hun stilte wederom te horen. Een oude droom wordt in mij herboren en dieper zinken sneeuwen in mijn ogen. In den einders ligt mijn blik verloren, alleen mijn schreden worden nog bewogen; van een heengaan staan de sporen vers, als van uw laatste toebehoren.…

Donkere dag, zwarte kraaien, een pijnlijk, droevig gevoel. Je bleef sterk en hield ons vast, we keken allen naar je op. Hij was weg, maar niet uit je hart, wat miste je hem, iedere dag. Donkere dag, zwarte kraaien, een zwaar geschrokken gevoel. Toch bleef je sterk en hield ons vast, je ging de waarheid niet ontkennen. Al wensten wij dat…