Ik mis de koelte van de nacht, die blik in je ogen, die mooie lach, het gevoel dat jij me mag; ik mis de regen van de nacht, het zachte geluid tegen mijn raam, jij die fluistert in mijn oor, wij twee samen, we gaan er voor; ik mis de maan van de nacht, iemand om mee te praten, als de stilte aan me vreet, wanneer je berichtjes niet meer…

Papa,kon ik je nu maar vastnemen En heel dicht tegen me aandrukken Zo dat je niet meer weg kan Maar... dat gaat niet. Want je bent weg, ver weg. ZO ver weg dat ik je niet kan zien of horen en zelfs niet... voelen. Papa,kon ik je nu maar vastnemen. En meenemen of meetrekken. Verweg van dat verwegge. Zodat je terug dicht,dicht bij mij bent…

koude stenen dekens staan in eindeloze rijen onder warme woorden rusten geliefden zacht verblindend geuren blanke bloemen in de zinderende zon een witte vlinder fladdert bijna onopvallend naar een volgende toch heerst hier voelbaar verdriet van veel herinneringen in treurige berken die eeuwig lijken mee te wenen zwijgt bedrukt…

Je ogen zwaar beladen met tranenregen in het hoofd Het lukt je niet deze last te ontladen en je hele lichaam lijkt verdoofd Al wil je graag en voel je je kapot, soms zitten tranen gewoon op slot…

Wat nu niet meer kan opeens zal later zo noem je haar mond en mijn mond ooit slakken zo langzaam ergens zo langzaam buiten de tijd waren wij haar handen de cirkel paar woorden een zomeravond vraag mezelf en niet haar wanneer ze misschien nooit meer wacht op haar en wie ik dan ben…

en dan zie je hem zomaar vliegen het bosblauwtje, best wel zeldzaam fladderend onderbuikgevoel, de vlinder keert nimmer terug en je weet dat je dagen zijn vervlogen…

Ze staart naar buiten naar de drukke wereld de regen tikt tegen de ruiten de mensheid kent geen geduld De duikplank is hoog niemand die haar ziet ze houdt het niet droog maar springen durft ze niet Ze staat op een groot plein haar dierbaren om haar heen om dichtbij haar te zijn maar toch voelt het alleen “Waarom begrijpt niemand mij…

Weemoed ‘k Voel me weemoedig Bezeerd ‘k Zou willen bidden Zoals ik eens heb geleerd Hoe kan ik geloven Dat Hij mij nu hoort Als ik al jaren heb verloochend Het Goddelijk woord Ik zou willen gillen Dat ziek zijn ‘t geluk zo verstoort Ik heb mijn verdriet In de kiem gesmoord Wat zou ik dan willen? Verbonden zijn en delen Ziek zijn…

Je hoeft geen metaforen te gebruiken om mijn verdriet te benadrukken de bomen in het park zijn zelden zwijgzaam zonder mij komt de zon ook op of achter wolken vandaan mijn verdriet is slechts eerloos tot aan de tanden ontwapend de maan werd trots geschapen om met mijn eerzucht te slapen mijn verdriet is slechts eerloos tot aan de bodem…

Een bloem, gekneusd fragiel buigend voor het leven Het hart scharlaken gekleurd hunkerend naar zonlicht en verschiet Een aureool gevat in hoop en stalen moed gesterkt door brandende wil en alles kunnen geven Icoon van liefde en intens naasten verdriet beklijf Het moet……

Een landschap met groeven en kringen tekenen een opgeteerd leven in een gezicht zo zacht maar o, zo bedroefd Het zilte vocht biggelt over mijn warme wangen zonder dat het mijn leed bedaart, verzacht of verlicht Woordenloos staar ik naar de spiegeling in een plas water Ik herken mezelf niet meer terug Ik huil tot het vocht mijn hart…

Een ijle naam op het raam, van mijn gedachtenplantsoen Als een wasem zich kristalliseert tot een ijsbloem van algehele catharsis en doet slapen in de armen van een stille strijd of het ongunstig winnen van looptijd in binnenruimten Als het ongeluk stuk slaat op een bedrand van gelijke stemming Als jouw hart, zacht gestemd spreekt…

Zoals de twijgen van de treurwilg rillen als de ochtend hen met dauw bekleedt of het beladen nijgen naar de aarde wanneer herinneringen zwart omrand in marmeren ogen staren…

mijn leven wacht in boterkelkjes, glanzend als het zonlicht lacht waar de wereld lente fluistert tussen bomen en de dauw van vele morgens, lopen tranen naar die dag waarop alles zwarter werd niets leek zich nog mooi te dromen niets was kleurig, toen jouw leven als voorgoed naar binnen keerde, eindeloos verloren aan die veel te vroege…

Ik kan je nu niet meer vasthouden mijn gezicht naar beneden -gedrukt in de aarde, ik moest je laten gaan, om weer te kunnen verstaan, de roos die spreekt onder de schrale bodem van het menselijk lijden, nu ik ben gevallen, zijn 't mijn tranen die spreken en zoekt de pijn een weg om het 'verraad' te wreken. - aan de poorten van de hemel, heb…

Je ogen verward vervuld van verdriet pijn in je hart je trekt het nu niet Strelend over je lokken wordt mijn hals langzaam nat van jouw snikkende schokken huil maar uit, lieve schat Voor jouw diepe leed heb ik dan geen medicijn maar wel de belofte gereed dat ik er voor je zal zijn…

Soms zoekt ze naar het waarom kan het antwoord niet vinden. Haar handen zijn leeg en koud de zon kan ze niet warmen. Er is twijfel te zien in haar ogen angst heel diep in haar ziel. Wie kan haar helpen om haar het licht weer te laten zien.…

spreeuwen ratelbekken in hoge populieren die zomer sneeuwen op kriskras gelegde stenen er groeien braamstruiken langs de vervallen muur, gestapeld op de schei van gezegende en ongewijde aarde hoe schril het contrast tussen klokken die afscheid luiden en 't stille graven in de nacht het dodenhuis waar men voor altijd heten zal of dat kleine…

voor tranen zij stromen tenslotte als opgegeven verzet aan het eind van een verloren feest hoe ver voeren zij nog terug in een verkwist verleden opgestuwd stroomopwaarts laat de druk zich het beste voelen…

* Vier mei (ik zag twee gezonde snuitjes en herdacht hoe ooit gebrek -zo anders- langs zovele wangen zuchtte) daar ergens tussen het publiek -stond jij gemeten uit een mens die voortgaat na een tijd waar angst regeerde rond een wereld waar geloof en hoop niet langer heilzaam waren, maar de diepte van terreur zijn…