Mijn engel zei ik laat je langer leven langer dan een vleugellamme vlinder ik weet dat jij gehecht bent aan het leven bizarre dodendans, jouw vogelvlucht O engel, zie, mijn ziel schuilt in de boom des levens, nee het zijn geen fluisteringen geen ademende hemelduisteringen want tussen tijd en stilte schuift een raadsel dat zich postuum ontrafelt…

voor wie moedig is maar kwetsbaar mag zijn voor wie zich zwak voelt maar sterk is voor wie vliegen wil met gebroken vleugels ze genezen om hoger dan hoog te stijgen om alles te overzien om met diezelfde vleugels jezelf te omarmen je warm te houden als er kou is en je denkt dat je zwak bent maar sterker dan ooit…

Kom binnen, beste klant, kom gauw, wij bieden rust, jawel, vertrouw! Een polis hier, een handteken daar, en hup — uw zorgen zijn wel klaar! Tot morgen storm, tot val of kras, dan hoort u plots: “’t Is buiten klas.” Een franchise hier, een troellala, de schade? Ach… dat regelen we daarna. We praten warm, we lachen zacht, we zijn van zorg…

Dat je van alles wilt onthouden, vastleggen, dat je daar en toen zo’n mooie tijd had dat je die en die naam nooit vergeet, terwijl zoveel namen je ontglippen, dat je de plantennamen vooral wilt onthouden dat je de gezichten onthoudt en herkent dat je bepaalde waarheden altijd onthoudt terwijl alles permanent verandert, de gezichten…

Dwaal je met mij mee in het herfstbos jouw adem in een diep verlangen naar de pure natuur van najaarsgoud hier in de armoede van een egocentrisch land waar domme eikels niet aan bomen hangen waar minderheden zondebokken worden gemaakt tussen honderden bomen die zuurstof geven en toch in een noodkreet gevangen! wil ik in verzonnen vriendschap…

Na al die jaren een doorleefd geluid dat steevast in ons stadslied klinkt, hoewel de weergave verandert is het refrein nog altijd behouden het aloude getingel van de Haagse trams Oh oh Den Haag ook de zomeravonden waar de duinen dubbel rosé kleuren haar warmte nog steeds rondwaart van pril liefdesgeluk tot ademloos vallende sterren…

Ik lach in de glorie van mijn verderf, als een koning van puin, met een rijk zonder erf. Mijn spiegel toont enkel een dwaze lach ik knipoog terug — alsof dat niet meer mag. Ik hef mijn glas op rook en het spel, mijn verderf is mijn grap en mijn eigen hel. Toch blijf ik dansen, en struikel ik weer, als een hofnar die buigt voor zijn eigen…

Golven van begeerte, slokken zijn vermoeide geest, arbeid drijft verlaten. Hij verdrinkt in zilte pracht, door rijkdom meegezogen.…

op de maandag, vroeger de eerste werkdag van de week, begint de ochtend met het vief houden van botten en spieren op mijn leeftijd ben je daaromtrent wis en waarachtig geen leek de jaren vragen zijn tol, net als een oud huis met kieren en ik wil nog wat jaren mee, maar dan is bewegen een must ik zit daarom in de kring der oudere wijzen uit mijn…

Mijn lust en mijn leven Is gewoon mijn huidig leven, Op één ding na, ’k ben nu alleen, En dat is wel ’k beween. Maar verder ben ’k best tevree, Zit het leven mij best mee, Ben gezond van lijf en leden, Ja, ik ben best tevreden. Alleen dat ontbrekende knaagt, Is toch wel echt ’n hiaat, Hierdoor m’n leven niet volmaakt, Maar ja zo is…

Iemand maakte ruzie met zijn mobiel op strand zo razend, dat hij ‘t wegsmeet onder ‘t zand, liep weg, ging ergens in zijn kleren zitten mokken, staren Jij, allert altijd, zag het, zei die’s gek! Wij waren met z’n drie, zouden romantisch praten, in het warme zand, ons vleien En later, eindelijk weer bij zinnen, en bedaren…

als je iets krijgen zou, lijkt het net of je een keuze hebt, dat je zeggen kunt: “ik hoef dit niet, dank u wel” of het moet één of ander virus zijn of een tatoeage als verjaardagscadeau ‘anyhow’ wat je onherroepelijk (in je schoot geworpen) krijgt is nooit wat je van te voren heel graag hebben wou dus om nou te blijven beweren dat…

Zomerse hitte; loom stappen mensen voort naar een vrij tafeltje op het drukke terras van hun gekoesterde stamkroeg. Onder de schaduw van een wijde eik komen tongen spoedig los, aangemoedigd door dranken met pit en verlangde spijs. Kinders genieten, smullen al krijsend vol pret. Die kleine speeltuin ligt er leeg, stil, troosteloos…

Ieder heeft zijn zorgen en zijn vreugden, ieder mens zoekt liefde en houvast, ieder heeft daarvoor zijn eigen wegen maar ook ieder draagt zijn last. Als we heel aandachtig leven krijgt het beste weer een kans, kunnen we ook vreugde geven, komt er vrede hier en thans. Laat ons als de kinderen kijken naar wat groeit en adem heeft, laat ons…

Met plezier wens ik hem toe dat hij mag slagen in zijn opzet. Natuurlijk moet je haar nageven dat zij stevig heeft volgehouden. Ze heeft het grandioos verdiend: haar trawanten hadden het nakijken. Het feit dat ik hem nomineer, toont niet alleen mijn loyaliteit. Het zou buitengewoon gierig zijn hem zijn perspectief te ontzeggen. Na zware…

Leegte bemint een kleine cyclus in het land van het cynisme kraaien de trotse hanen in de avondschemering dat hoort gewoon bij het leven klinkt de echo van het stemgeluid van de narcistische psychiater die zijn portemonnee dichtknijpt met pijn in zijn harteloze ziel anoniem is de schuilnaam van het niets de wilde haren kwijtgeraakt incognito…

Vier slanke torenhoge paddenstoelen omsluiten een jeugdig sprookjesgebouw. Eetzalen vol milde schemer, bleek blauw, doen bijstand van het kleine volk voelen. Wenkende tafels en zachte stoelen mogen zich aanbieden, dankzij de trouw der luchtwezentjes, die hun wonderdauw neer laten om door spijs en drank te woelen. Slaapkamers bewaren…

jij was gewoon komen aanwaaien een lichtend straaltje vlakbij hoofd en schouder als je goed keek zag je er niets van maar de vorm werd wel steeds duidelijker evenals het geluid van zijn aanwezige vluchtigheid was ontroerend in een samen met zijn geluid ging aan en uit in een prettig en vertrouwd aanvoelen hij was verdwenen…

onder bruggen van steen, op banken van hout waar de stad hem vergeet en de kou hem onthoudt geen sleutel, geen huis, geen bed dat hem wacht maar een wil die niet breekt in donkere nachten hij loopt door de straten, zijn rug recht en trots met dromen die gloeien als vuur in zijn borst elke munt in zijn hand is een stap, hoe klein ook naar morgen…

In de omheining van de zaal achter gesloten deuren wacht een terracotta soldaatje op de aanval van de leider. De windstilte in het kleine hart het blauwe licht van de dag het ruisen van de regen verdwijnen in het angstravijn. De boze reus overschreeuwt de blaren het bloed de pijn van het breekbare soldaatje met de tere kinderhuid.…