Leegte bemint een kleine cyclus in het land van het cynisme kraaien de trotse hanen in de avondschemering dat hoort gewoon bij het leven klinkt de echo van het stemgeluid van de narcistische psychiater die zijn portemonnee dichtknijpt met pijn in zijn harteloze ziel anoniem is de schuilnaam van het niets de wilde haren kwijtgeraakt incognito…

Vier slanke torenhoge paddenstoelen omsluiten een jeugdig sprookjesgebouw. Eetzalen vol milde schemer, bleek blauw, doen bijstand van het kleine volk voelen. Wenkende tafels en zachte stoelen mogen zich aanbieden, dankzij de trouw der luchtwezentjes, die hun wonderdauw neer laten om door spijs en drank te woelen. Slaapkamers bewaren…

jij was gewoon komen aanwaaien een lichtend straaltje vlakbij hoofd en schouder als je goed keek zag je er niets van maar de vorm werd wel steeds duidelijker evenals het geluid van zijn aanwezige vluchtigheid was ontroerend in een samen met zijn geluid ging aan en uit in een prettig en vertrouwd aanvoelen hij was verdwenen…

onder bruggen van steen, op banken van hout waar de stad hem vergeet en de kou hem onthoudt geen sleutel, geen huis, geen bed dat hem wacht maar een wil die niet breekt in donkere nachten hij loopt door de straten, zijn rug recht en trots met dromen die gloeien als vuur in zijn borst elke munt in zijn hand is een stap, hoe klein ook naar morgen…

In de omheining van de zaal achter gesloten deuren wacht een terracotta soldaatje op de aanval van de leider. De windstilte in het kleine hart het blauwe licht van de dag het ruisen van de regen verdwijnen in het angstravijn. De boze reus overschreeuwt de blaren het bloed de pijn van het breekbare soldaatje met de tere kinderhuid.…

vervolgens vouw ik vlijtig duizend geduldige kraanvogels groet de groene ende rode beuk en de boerenlandvogels zoek ik zwartje de poes die zo graag zingt op haar tokkel blaas een zachte houten bastoon in de sluierwolken rondom de afgelegen kleine koperen sokkel leg ik waterlelies in de wielen en de kolken maak een lange avond-…

Een schrale zon schijnt. Temperaturen voelen laag. Een wind meldt zich present. Kleding is zichtbaar winters. Lijfelijk contact blijft schaars. Voorkeur gaat naar protectie. Verlangens zijn er naar beter. Warmte wordt sterk gewenst, evenals genoeglijk aanraken.…

al deze aardedonkere dagen ploeterploegde ik door de dikke, te vette klei voor de vierkante vragen in mijn volle voorhoofd bereid had ik nu niet de tijd in een nevelige laagte loerde de materiaalmoeheid na maanden werden de dagen weer wat lichter werd de bodem weer wat beter te bewerken was wat vaker het heldere zicht er…

Ik verlangde te vertoeven bij oude en verweerde muren aan geduld geworden water Daar in de prilte van de lente plantte ik een winterharde hazelaar Voor later …..…

Met alle macht ben ik niks om ze te verzetten de lichtloze dagen, voor de tijd vooruit valt ‘t te bezien hoe ‘t daglicht kan bijdragen met uitgestoken hand de juiste weg terug te vinden naar het moment dat we heerlijk dwaalden elkaar voor het eerst in ‘t echt zagen hoe mijn ogen ook blijven knipperen jouw lach schemert daar doorheen bij…

op mijn rug draag ik een gedicht het maakt mijn tred monter en licht het verlicht mijn aangezicht maakt mijn leven helder en licht…

Al draaiend het fonkelend rode glas gedachtenloos starend in de haard mijmerend hoe het toen was tijd voor ik oud was en bejaard. Voor mij licht mijn oude jachthond op mijn voeten ook voor hem gaat de tijd steeds door tijd van alles mogen, niets meer moeten, en zo nu en dan een uurtje spelen tussendoor. Langzaam zak ik weg in dromen op…

De grijze golf, verdubbeld met de jaren, Stemt ons tot nadenken en overwegen De geest mag helder zijn - is het een zegen Om dagelijkse mantelzorg te plegen Aan wie een zwak gestel heeft meegekregen Een boomer speelt voor god en zal gaan wegen 't Gewicht dat het bestaan hem liet vergaren Ondragelijk de lichtheid, zijn bezwaren Het…

Wanneer iets neerdrukt zijn er klanken van vogels Donkere gedachten de nachtegaal de dag in haal Wanneer iets blij maakt zonlicht in het aangezicht de nacht haal huismussen tsjilpen…

Laat de wereld even voorbij waaien het ziek zijn is al zwaar genoeg maak je hoofd leeg en denk aan niets het is niet te verklaren waarom de een meer moet lijden dan de ander je bent een man zonder land een toekomst zonder horizon een verleden vol vergetelheid vergankelijk op weg naar het einde ik heb je lief gehad in barre tijden de…

Als alles in mij is verstard tot steen, tot muur, tot een spelonk mijn zelf verworden is, waarvoor een rotsblok ligt, wees jij dan vonk in mij, wees vuur, verlicht mijn hart. Ontgrendel jij dan mijn bestaan dat mank aan wonder nergens daagt. Maak stromend mij weer, warm en zacht, jij die mijn oorsprong heilig acht. Dan hoor ik op…

Het lichtspel in het bos Dwarrelende gedachten Kom ik tot mijzelf…

In de schaduw van het leven, mysterieus en diep, Waar het duister fluistert en de stilte spreekt, Dwaal ik, verloren, zoekend naar de zin, In een wereld vol chaos, van buiten maar ook binnenin. De nacht is mijn vriend, mijn trouwe bondgenoot, In haar armen vind ik troost, hoe bitter de nood. Sterren als gidsen in mijn donkere reis, Fluisteren…

zo klein en in het wit gekleed liggen ze met z’n dertigen in het doosje fijntjes gerangschikt nieuw en nog preuts houden ze zich gedienstig ter gunste van mij het zijn mijn priemgetallen, mijn voorhoede voor elk verhaal, de prominentjes dewelke mijn vrienden zijn geworden in de afgelopen drieëndertig jaar ze zijn mij en ik ben hen,…

Ik ben geen imitator van Vasalis Haar Tijd is immers een dichtmonument Geen lezer die haar schoon poëem niet kent Ik boots niets na, ik weet dat dat brutaal is De tijd schrijdt onverminderd malend voort Zoals de ouden zeiden 'tempus fluit' Gevolgd door het gevleugeld 'hora ruit' De tijd kent geen genade, ongehoord 't Is ook…