ik verdraag de dagen door de lichtbundels die mij brengen naar de dagen met jou ze stralen en dragen de pijn van jouw heengaan in het ochtendrood van toen ze zweven en komen samen in kernen waar ze mijn balans zullen eisen mij zullen wijzen op die laatste kus…

ik vul dag en nacht met dromen misschien wel tot overmorgen laat maar dan kan ik niet meer komen spoedig zal de eeuwige niet meer schromen je hart telt weldra de laatste maat je wist wat ik ging zeggen “ ik weet wat je bedoelt ”, zei jij de stilte nam het over je was doodmoe al haast weg bij mij nog even…

foto van een lege plek in de directiekamer daar waar wij samen zaten hangt nog een vleugje van wat was met soms de stoelen naast elkaar gebogen over taal en wat ideeën en wat er verder was maar ook gegrepen door de dag met aan de muur wat nu niet zichtbaar is maar ook geschreven was in de taal van je vader van wat wij samen…

Steeds meer vragen rijzen Steeds meer twijfels ontstaan Hoelang, hoe vaak Kan ik dit nog aan Iedere keer weer opnieuw die pijn en het verdriet Velen merken of zien het niet Maar elke keer verlies ik iets Iets van mij, iets van jou Hoeveel kan ik nog verliezen Totdat ik door moet Zonder degene van wie ik hou…

Je voelt hier de heimwee teruggekeerd als droom tussen wildernis van bomen je blijft staan aan oevers in gedachten, het onbevangen kind loopt met je mee in het vergeten en het proberen in toekomstgebaren heeft letters uit het alfabet verloren blijft alleen nog voelbaar in de zinnen van de wind die onvoorspelbaar waait uit boze dromen…

steeds sneller, bewogen ogen met het licht in zicht, inzicht de droom…

Het huis wordt alleen maar groter de leemtes groeien mee kleuren worden doffer en terwijl jij wegloopt worden de echo's luider zo blijf ik hier in een ruimte die oorverdovend is en buiten speelt muziek “dit is wat ik mis".…

er tussen door gegeven dood en leven ik ga er voor nog even gebleven en dan als een haas…

Nachtelijke stilte valt over de oude lege villa hij denkt aan vroeger toen hij nog jong was - aan de kindergeluiden aan kamers vol geluk aan de grote familie die in 1944 verdween in een nacht als deze - aan krakende balken van zijn skelet die de kopers verjaagden vooral denkt hij aan de sloopkogel morgen…

Nu een late zomerzon nieuw vitragelicht over jouw afscheidsbrieven laat schijnen begrijp ik woorden niet meer bitter door ’t diepe proef ik schaduw zoals ooit in jouw verlangen herhaal ik slechts zinnen zonder werkelijk beginnen haal ik adem uit jouw dood.…

natuurlijk nemen wij beiden een bloem mee voor jouw kist uiteraard uit eigen tuin boeketten wil je niet of grote grafkransen want jij lieft de eenvoud geel is jouw warme kleur dus pluk ik gulden roede gave van moeder aarde een stille groet aan jou met zegen voor jouw reis voorbij de sterren…

niet dat ik wil vergeten je sporen verliezen in de sneeuw niet dat ik wil vluchten alleen even luisteren, zien hoe vlokken vallen een lichtkrans leggen jouw schaduw vinden…

jouw roedel maakt de oorsprong in delen van mijn gelaat zichtbaar, de intrede van herfst verlaat zich op mijn angst en breekt de nerven alvorens de dood zich heeft bekwaamd in het strijken van een gerimpeld blad hoe moedig is de wens telkens als het geluid verstomt en breekbare vermommingen het beeld verhullen dat zonder glans het tij laat…

het ga je goed, dat las ze: identiek dat het zo veel beter is kiest hij toch voor het wilde water verduisteren ligt niet in haar aard ingrijpen en opendoen was geen optie meer na dat hij vertrok niet later, schoon schip als grote wens eindelijk hangt ze haar zwaarte als pluche gordijnen in de embrasse…

de stilte draagt een oud seizoen waar stammen dansen in de mist, alleen en lang verlaten nu niet meer in handen vol liefde droegen we jou een trotse vrouw van rood en wit heel zacht in duizend lichtvallen viel jouw liefde mee rond de herinnering van mooie zomers glanst jouw glimlach in vakantietijd en altijd weer weten we ik ben…

je laat zoveel achter als een storm gaat verstillen het meeste omdat je dat wilt maar ook veel dat je hart doet verkillen en je neemt zoveel pijn met je mee het is pas echt voorbij als je voelsprietjes zich hebben teruggeveerd in een nieuw gevormde rij de rust daarna van binnen is als een magazijn waar de herinneringen gesorteerd…

Zeg lief, vertel me, waar denk je over na, zeg lief, vertel me, wil je dat ik ga? Zeg lief, is je wanhoop dan zo vreeslijk groot, ach lief, zeg me, hoe diep gaat toch je nood? Zeg lief, vertel me, hoe diep zit toch je pijn, ach lief, hoe kunnen we samen die narigheid voor zijn, die je van me vervreemdt? Want lief, ik kan…

van de dood heb ik nu wel elk gelaat gezien de stille dreiging jaren meegedragen en ja mijn lief ik hield van jou op mijn manier van de dood ben ik niet weggelopen al die jaren hand in hand en hoop na hoop in wanhoop omgebogen geen laffer vijand dan de onze en ja mijn lief ik hield nog meer van jou en nu na al dit vechten moegestreden…

verdriet vandaag was ik aan je graf maar je was er niet en toen ik je mijn bloemen gaf voelde ik al het verdriet van de velen wier leven met het jouwe was verweven ik voelde al die levensdraden die werden afgesneden kon al het verlangen raden die nog éénmaal aan elkaar te smeden maar je was er niet wij waren er alleen met ons verdriet…

het oude huis  staat klaar opgetut als een bejaarde dame die bezoek verwacht ze geurt  naar gisteren het laatst gezongen lied echoet na achter het verse stuckwerk  de vloer herinnert zich de slepende tred het zwijgen de laatste zucht Als straks de kijkers komen  rekt het oude huis zich uit en spiegelt nieuwe dromen voor geeft zich…