De zon stond laag en hing roerloos In een alles verhullende nevel. Over de velden vloeide haar tedere licht. Koeien stonden stil aan de sloot, En staarden gedachteloos in het ondiepe water. Terwijl de zon steeds hoger steeg.…

ik kijk sprak de kraai van verre naar net even andere tekens dan jij ik stam uit een hoog geboren tak net even hoger dan jij ik vlieg met gemak van de hak op de tak net even zwieriger dan jij ik ben voorzien van een superieure bedrading net even slimmer dan jij ik word verrast door verdriet hoop op een zachte…

Twee zijden derzelfde medaille Silver queen stralend in zonnegoud Wint haar ridder te paard met haar taille Om haar vinger, haar ogen zijn koud Zij gaat ervandoor zonder spoor Met zijn geld dat hij roemloos verloor…

Voortgebracht... zijn door genen, hun verzameling hun leven, hun kopieën... zijn De buitenwereld, vuren trommels, geuren, buren en wie we zelf zijn... ervaren Weelde in mijn haren zaad in mijn hemelse bloem genot en pijn... ontvangen Het spel van gongen in de wind, onze gedachten wie we zijn willen... geven En wanneer ik jarig ben…

Waar eens de liefde bloeide, Heerst nu d'verterende haat, Deze uitersten liggen zo na, Kan toch geen toeval wezen. Kussen en verwensingen, Zijn een hemel van verschil, Komen vanuit dezelfde mond, Waar liefde en haat ontstond. Leven en laten leven klinkt Als een toch zo simple daad, Meer in lijn dan liefde en haat, Waarbij men garen…

zo stijf links als ik ben kijk ik wat breder wat gedetailleerder dan slinkse bangerds naar onderliggende verbanden óver de randen van de standen heen om over breedgedragen verlangens maar te zwijgen diepbruin is gelijk gebleven in aantal het midden in zetels gestegen en in het centrum neergezegen(d) terwijl een partijtje persoonlijke…

de engelenstem schenkt lauwe woorden in een hemelse warboel tot moes geworden middagtafeltennis’ ondersteund verwonderen uit dikke onderbuiken donderende doorrollende roffels in de volgepropte zon door nooit verzakende draaideuren op krakende banken klankkleuren keuren om geen misser te betreuren terug in de Burcht van Spel & Vreé rechtsvoor…

De leden streden fel om de grootste Terwijl Hun aller handen bloedden van onschuld Met het geduld nu ongelijk verdeeld Over de handig ingehamerde kamer Waar zij gezamenlijk nooit uit zullen komen Door een wirwar aan verzegelde stokpaardjes Geitenpaadjes van niet eens zo lang geleden Beelden van inmiddels afgezwakte ideeën Dichtgesmeten…

in het nu, ben je net als gister je bent dat in een momentum van kind zijn en alles wat daar op volgt . ik moet zeggen dat ik nog weinig heb met prille lente ja, ik weet ervan dan ben ik even weer die oudere man met de geest en lijf van de puber die niet verder kan . waar zelfs op een enkele dag de mens achterlaat wat niet meer past en…

Tamar schrijft een droombrief aan Noor hé Noor ik droomde dat jij mij een kaart stuurde en me vroeg wanneer ik bij je spelen kwam en dat we dan deden alsof de oorlog niet bestond we zouden kapotte huizen met kralen versieren en uit klei toverden we een vogel die ons dragen zou en dat we bloemen zouden schilderen voor de aller…

Daar ben je weer, zei zij, long time no see! Ze wachtte, stond erbij en keek ernaar hoe ik haar tilde, benen bij elkaar omhelzend drukte ik, heel even maar mijn mond, zij hield haar lippen op elkaar Veel later zie ik wat zij is geweest en vraag mij af wie of zij nu wel is of zij, die derde persoon enkelvoud wel echt geworden is wie zij…

Het is alsof er een landschap slaapt in het oude landschapsschrift nevelend door de droomwereld in de geesten van dronken filosofen door lelijkheid getroffen herzien zij de ernst van hun geschriften totdat er niets meer over is van de schoonheid in de wereld die als een vloerkleed aan hun voeten ligt.…

Alzo...een ode op hyperborea lof gezongen op godin Freya! wringend tussen snarende toetsen en toetsende snaren een hypertonale reis: electrifying geen botsing tussen akoestische stijlen tokkels van speelklok tot pierement nu eens op rode oortjeshakken stuwend transcendent dan weer bezwerend met mateloze sprongen in laarzen van zeven…

Hoop doet leven zelfs voor de VVD, die de gelederen hermetisch gesloten houdt nu pestkop Dilan weigert de deur op een kier te zetten voor gevaarlijke indringers als GL (oeioeioei!...) en de Patriarch van het Arbeidsethos van de hardwerkende Nederlander (o neeeee!...) PEST PATRIAE Geen samensmelting met miss Yezilgöz? Die…

Werken en rusten het buitenleven geluiden en geuren De vertrouwde horizon hoge zilversporen oplossend in de lucht Na de oogst minder doen minder praten uitademen met het ruisen en ritselen van de wind in zacht winterlicht…

Mijn bedroefde koude hart Weent in diepe smart Om wat ik eer verloor, Ik lange koesterde daarvoor. Helaas, tant pis, het is weg, Ik had, heb ik niet meer, Ik mis dat node zo zeer, Het is echt een grote pech. Ik heb lang overal gezocht, Onder elke steen, In elke desolate krocht, Weet niet waarheen ’t verdween. Ik heb ’t zoeken nu…

theatrale kikkersprongen op pianotoetsen cellotinten fladderklanken ingekapseld verhaspeld taalfragmentatie vrije vingers twee vrouwen verbouwereerd zinnestrelen zangerige tranen in de rivier vloekend door de zeemond opgevangen in de kale kerk ‘dainuojančiomis moterimis’ verlangend tussen pijnbanken een hoogmis van schoonheid als één…

Herfst - een kwetsbaar blad in de wind, nog even maar, dan is het voorbij Het blad laat los zonder haast, al wist het dat vallen geen einde is maar een mild terugkeren naar wat het altijd al was. De lucht vangt het op zonder oordeel, en even lijkt alles gewichtloos. Diepe kalmte blijft achter in de tak, dun als adem, nog dragend de herinnering…

van de grond bekeken de Grote Zaal een gebroken verhaal ondergaan uit één keel van een vogelvrijverklaard volk oer-romantische verdwaald gladgestreken in Bachiaanse viooltaal op naar Pandora onder het dak geplakt van de Burcht der Vrede & Spel langs de gang voor incrowds naar Essaouira’s tovenaar & de dansende flankmannen hadden aandacht…

De ijskap wordt ongevraagd verwarmd, haar glans verdooft, haar rust verarmt. Ze ademt uit wat eeuwen zweeg, en zinkt waar water wegen kreeg. De zee verruimt haar zilte grens, verslindt de koude zonder wens. Wat ooit het licht nog zacht bewoog, verdwijnt ten slotte, uit het oog. Wat bleef van wit smelt in het licht, het oude zwijgt, het…