Het heeft blondie en zijn sparring partners behaagd om burgers, maar meer nog boeren - en in veel mindere mate buitenlui- na 25 weken kwartetten een 25 pagina's tellende blauwdruk af te scheiden, als model voor een concept op hoofdlijnen, hetgeen na de zomer D.V. zal moeten uitmonden in een regeerakkoord.... op afstand... en zo hoort het…

Het dichte wolken- dek hangt stil, laat zich langzaam -- zakken en rust uit.…

Hemelloos ligt hij nu op de bodem van het meer der vergetelheid zonder gevreesde stem van 't water grondeloos en diep Wij de zeevaart scheepswrak kundige papyrologen piramide maritieme oudheidkundologen zien deze relikwie uit tijden lang vervlogen na jaren ploeteren en graven met heel andere ogen…

het is daar waar de mensen inhaken en de pijn langzaam voelbaar wordt die levens verwoest omdat zij zich in een zwak moment lieten raken om het in delen lichter te maken door een andere kijk op het leven waar in de etalage van bestaan zoveel onbereikbaars staan het is de winkel van geven en nemen waar ieder bepaalt wat voor…

het ‘alleen’ woont prettig in het huis gebouwd met trouwe muren en knusse hoeken met ramen dichtgeplakt voor ogen die kijken op de stoelen zitten gedachten te wachten op hun beurt ruziënde gevoelens rennen rond de tafel verschuilen zich voor ogen die kijken het ‘alleen’ woont tussen klachten krakende protesten van ouderdom…

Plamuurlaag hertogin van Obninks vogelzang mijn bevlogen favo artiest à première vue, c’est curing a disease bangste bang banger Mijn hazentand uitgegroeide lengte je bent mijn wereld enige maakt minderwaardigheidscomplex als levensdoel Je geeft heimelijke pijnen hartverwarmend ik lig op de vloer knuffel Hoe bereik ik u hertogin…

kunnen we terug naar de toekomst en wiens schaduw is dat dan is het mogelijk om vleesloos voorbij te gaan als een wolk welke indruk zou de streling maken of minzaam te lachen naar het onaanraakbare…

Vol verwachting en klaar om het op te schrijven: het noorderlicht, ginds!…

Laat ons samen God nu danken op dit mooie Pinksterfeest. Zingen zullen wij in vreugde om het komen van de Geest. Mocht Hij ons de liefde geven voor wat God geschapen heeft, onze harten dankbaar stemmen voor wat ergens ook maar leeft. Vred’en vreugde, moed en eerbied, alles wat in zevenvoud mensen samenbrengt in vriendschap, ons steeds…

ik was groen aan het scheuren omdat het groeien moet maar kreeg het rood voor de ogen omdat het altijd eerst bloeien moest ze zeiden dat onkruid alles snel overwoekerd maar toch vond ik daar de mooiste kleuren klein weggedoken in de beschutting van stallen boer en boerderij waar in de veelheid van gewassen niet op het…

de tijd meandert dijt uit verzand dwaalt af komt terug of niet? beheerst of heerst in krochten of verheven, boven alles uittoornend en niets vermoedend fel onvermijdelijkheid haal je gramschap op tijd…

dromerig weerkaatst het rimpelloze water de strakblauwe lucht…

De bediening van ‘t terras vertelde over gisteren, hemelvaart en boos publiek, te druk ‘k daarom de prop servet onder tafel, waaraan ‘k me stoorde maar niet meldde, en jij ze met ‘ach joh!’ zelf opraapte, mij liet zien hoe ‘t hoorde Daarna liepen we door ‘t lentegroen en praatten over energieën, over hoe diegenen die overgaan, je begeleiden…

en als het dan zover is en jij je hand op mijn rug leggen zal we voetje voor voetje zullen schuifelen door een lege lange gang als het dan zover is gekomen en jij niet meer met me praat in de kale kamer met een bedpapegaai boven mij en als het dan zover is en jij mij met opgewekte stem wijst op bloemetjes en zonnetjes daarbuiten dan…

Nu het meest bizarre naoorlogse deformatiefeuilleton de deadline nadert is het moment aangebroken voor een grondig onderzoek naar Rons onheuse zelfverrijkingspraktijken. Reeds vallen stinkende lijken als rotte aardappelen uit de UMC-kast van de voormalige Rijksuniversiteit Utrecht... Zie ook Nico's snelsonnet van vandaag. ________________…

het meisje dat stralend de dagen begroette met de dromen en het hart vol jeugdige gloed werd een bloeiende jongedame, sterk en vrij die nu een vrouw, moeder en oma vol liefde is als moeder ben en blijf je een eindeloze bron die op alles een antwoord en oplossing heeft als oma ben jij het hart van ons mooie gezin met aandacht voor de kinderen…

Op een koord loop je makkelijk als je het ziet -- als lucht die jou draagt.…

juist als jij mee zou willen stromen met de groene lente zee is alles leeg de energie is verbruikt om zelfs ook maar rechtop te blijven staan bij alle uitdagingen van het bestaan je laat alles gaan om eerst zelf eens even bij de mensen te komen en je reserves in energie aan te vullen nog zou je zo de wereld in willen stappen…

Ga nu maar liggen liefste in de tuin, de lege plekken in het hoge gras, ik heb altijd gewild dat ik dat was, een lege plek voor iemand, om te blijven.…

het afscheid dat wij nooit namen het zand dat door de straten stoof je hart dat bevroor de dood waar wij om huilden het licht dat langs de huizen schoor je stem die niet werd verstaan de eenzaamheid die we droegen alles ging in de wind verloren jij die nooit meer sprak…