De woorden van de god der goden daalden langzaam in haar neer een beker bitterzoete vreugd bezag zij met een weifeling dacht zij, de ziel, aan wederkeer of is 't verschiet een nimmermeer? Tot barstens toe haar overdaad ervaring rijk, doch arm, versmaad ontkent zij 't goed en al het kwaad ten prooi aan ik-vertwijfeling Hij sprak de…

De was draait en zoemt Het klinkt tevreden Geen vogels, stil als in een droom Jij bent vroeg opgestaan, ik weet hoe je een hemd openvouwt het over je heen trekt en geniet van de koele stof ...Ik heb nog geen zin ...om me aan te kleden, wacht ...aan het aanrecht ...tot de thee getrokken is ...vouw dan jouw kleren ...heel precies op…

Drie grote druipkaarsen op één kandelaar brengen over de tafel zacht schemerlicht. Hun klodders verharden zich, sissen licht, zakken kleurig neer, klevend, traag en zwaar. De vlammen spreken knikkend tot elkaar: "Wij geven de spijzen warm aangezicht, brengen in glazen wijn wonderbericht: onze spiegelbeeldjes werken almaar." Binnen rode kelken…

zomaar een glimlach, spontaan een vreemde groeten op straat de deur voor anderen openhouden gewoon een boodschappentas tillen een klein gebaar is zo gemaakt een kaartje sturen, voor de pret koffie betalen voor wie het vergeet een gevallen fietser ophelpen het bieden van een luisterend oor gewoon even vriendelijk zijn buren een bosje bloemen…

er staat vandaag geen maat op deze verlichte bossen en oevers ijl als lucht maar goudgerand met daarin plaats voor elke gebeurtenis die kruipt door alle vezels van het hart dit is kennis van het niet weten onderweg naar onbelast verleden dat onbetreden over velden en wegen het geheugen niet langer tart afgewogen met de stroom mee…

Wind strijkt langs de namen in steen, een fluistering van wat was, mijn vingers volgen haar letters, koud en stil, maar nog altijd haar. Ik sta hier, met een hart dat echo’s draagt van wat verloren ging, en in de aarde onder mijn voeten fluistert haar stem zonder klank. Tijd heeft haar contour vervaagd, maar niet de warmte van haar lach, nog…

Nadat hybris mijn kwast had aangetast En opgehitst met oneigenlijke streken Deed een kwistig penselende fantast Als ik dat bijna met zijn geloof breken Kwam gelijk de reus Atlas van Heine Welke de last der wereld torstte Of Jezus die azijn kreeg toen hij dorste Ik met mijn beperkingen in het reine Is het me vervolgens gaan lukken Vervuld…

In de kille ochtenddauw bij éos' gulden dageraad nog in de nanacht van selène schonk hij verbaal elixerzaad vrijgevig aan de mensenziel als milde zachtheid van een bries in flora's ayurvedageur Akkoord, mijn vriend kahlil gibran, dit klinkt mij licht melodramatisch voor mij heeft grieks toch wel iets tragisch latijn krijgt eerder juist…

Kleine schoentjes, wit een onbetreden pad een nooit geroepen naam een wiegelied dat niemand hoort…

Ik heb het overvaren opgegeven. Bij nacht en ontij regelde ik afspraakjes per boot. Al snel kwamen de tortelduifjes weer terug gedreven en moesten met de billen bloot. Ik lapte ze op in de kajuit. Door al die huiverende lijven zag het er menigmaal naar uit dat mijn scheepje niet stabiel zou blijven. Ze mompelden met holle ogen iets over…

Aan de overkant op kusafstand sta jij. De veerman is een oude man. Hij hoeft geen geld. `Het is liefdewerk,' zegt hij. En de brug is nog maanden lopen.…

Was het enkel omwille van het ware goede en schone dat de god der goden de ziel schiep uit een deel van zijn zelf was het goede ware schoon als het ware goede, was het schone waar en het ware goed ware het goed dat het schone niet minder waar was dan goed schoon het goede waar is en meer schoon dan goed dan nog is het waar…

Verdriet is op vrolijkheid gestuit het huilen werd lachen eenzaamheid kreeg handen aangereikt hulpeloosheid gaf men voeten gebrek door overvloed gevuld onmenselijkheid wordt vriendschap.   Een leven hoort met zin gevuld de lach zal altijd blijven een arm om een schouder heen geen last die niet te dragen valt door liefde die gebreken dekt…

Alles verandert. Hoewel, de oceaan is -- nog de oceaan.…

“Een hartelijk goedenavond,” klonk altijd warm en welgemeend jouw bassende stem, jouw aanstekelijk lach zij blijven in ons geheugen klinken je stond altijd voor anderen klaar met woord en daad, met raad en kracht in elk gebaar klonk er warmte als licht dat straalt in de nacht je blijft in beeld en geluid een instituut in vriendschap, werk…

Op de bodem van het oog wordt óf gewacht tot het hart komt halen wat er van haar gading is; de ruimte ertussen een niemandsland van verflauwende signalen. Of het licht wordt er cilindrisch in gemokerd, gaat op weg door een buizenstelsel zonder lekken om haar overval te plegen.…

Twee- of meerlingen hebben veel gemeen Zijn veelal identiek aan elkaar Betreffende nabootsing zijn Tweelingen eeneiïg gereproduceerd Als echt alles zo goed als gelijk is Komen zij uit hetzelf- de ei dat dus gelijk- waardigheid hoog in het vaandel heeft staan Niettegenstaande het feit dat zo- wel twee- als meerlingen vaak soms toch…

De man wilde vluchten toen de taaie grond onwrikbaar bleek De zwarte houten waterput geen water meer gaf Bezieling bloed en pijn verstrengelden zich Hij trapte op de harde aarde als moesten zijn voeten de grond in Hij hoorde de klanken van gitaren het stampen van voeten en handgeklap De man voelde de extase van passie…

Logica die je jarenlang had door ochtendregen verdwenen afgeschud jouw donkere jas jouw plastic glimlach weg met die stropdas en die aktetas je loopt op blote voeten over rivieroevers om wilde paarden te zien met eigen ogen dwaalgeest ben je geworden door leugens en bedrog. Niet langer jouw gezelschap vrijheid heeft een betere lach…

Een nijlpaard met een teveel aan grammen viel er bij de Weightwatchers niet uit te rammen en kwam ’s morgens heel vroeg uit de veren om te joggen langs de oevers van de Where. Vergeefs hopend dat alles nog in slaap zou zijn kwetterden spreeuwen reeds hun vals refrein. Ze waren met hun parodie erg in hun sas en sisten alsof ze een flinke stoomwals…