waar muren zich terugtrekken in grijs de ijzig koude dag zijn sporen nalaat, in de patrijspoort van een kokerblik staat een snik zich in te houden nochtans kruipt de kille pijn van niet meer onder mensen zijn door merg en been waar gaat dit heen? vraagt zij zich af, de molensteen van morgen prijkt vandaag al op mijn graf haar eenzaamheid…

misschien ziet hij haar worstelend falen of neemt hij - op afstand - er nota van de daadkracht in zijn bloed is broos net zo broos misschien als haar onvermogen om te leven in een te koude winter…

Altijd met zijn eenzaamheid dat hij eenzaam zwerven zal door onderhuidse spanningen nabij de zee van blauwe gedachten   tussen de overblijfselen van onzichtbare gordijnen der liefde als een nooit voltooid schilderij aan een muur van groene gevoelens op weg naar stille horizon met niets anders te verliezen dan zijn droeve eenzaamheid in…

Hoor ik je in zielsverwante duisternis door de zielenpijn te doorgronden mijn naam, mijn bestaan mijn fouten en mijn wonden luister ik naar je, wonderlijk zoals een vrouw bij de kassa van geluk hangt er een draadje aan jouw laatste letter en ben ik ook anderen die jouw naam verstaanbaar maken in het aanhoren als ik voorbijkom met mijn boodschappentas…

I. wie weet wat het is wat het voelt hoe de pijn bijt schrijnt de zee mij slaat ik val ik spring waar is de grond versteend verstijfd ik drijf ik stik op de wind ik ben waar ik was weg II. traan draag me zwaar naar de zee golf geef me gevoel geef me pijn laat me zijn laat me zwerven sterven…

Laat me in de eenzaamheid, als in de zee, zakken gelijk een zon. Zoals jij kan ik ook eenzaam zijn. Samen.…

Er zijn dagen Soms best veel Die slopend zijn Ontbreekt bij mij de kracht Ben ik misschien wat stil Zit ik in die wereld Waar ik mezelf tegen kom Vaak niets over vertellen wil Lopend in een jas vol druppels Een handvol scherven in mijn hart Wie ben ik Om aan mezelf te twijfelen Is er nog een nieuwe start? Is het te laat te worden Wie…

Wat doe jij als jouw droom instort, je dacht een goede weg te zien, maar weer blijkt dat er geen? Bedrukt kijk jij dan om je heen en roeit naar nieuw houvast met riemen die jou warmden ooit, die maakten dat jij dromen ging. Want verder roeien is toch dat wat drijven doet in dit bestaan. Er moet iets blijven van geloof in iets dat nog wat…

Altijd al graag willen delen, te lachen, graag met velen, altijd graag geluk willen zien, bij jou bij hem, bij haar ook misschien? Altijd het goede in mensen vinden, zoeken soms, maar het is er! Nooit de slechte kanten willen belichten nooit iemand willen betichten, van wangedrag of anderszins, toch ben ik ervan terug gekomen,…

ik ben altijd de treden op gegaan vaak pas later mezelf weer ingehaald om in verbazing te kijken waar ik bleef altijd verwonderd wat mij steeds dreef om erbij te zijn in het raken aan liefde en pijn door het ontdekken van ieders gevoelige plekken hen te behoeden voor de neerwaartse spiraal door het reiken van handen de zuiging…

Niet gewenst, maar door natuur mij opgelegd, bewandel ik eenzaam aardse dreven. De richting onbepaald, want zonder rechtuit streven. Zelf ga ik niets bouwen, want niets is er dat bindt. Hoef niets te onderhouden, geen huis, geen vrouw, geen kind. En als de tijd van afscheid komt: ik was gelijk de wind. Als onbestemd passant vermomd, doorkruiste…

Hoe kunnen we verder, terwijl we weten, dat allen sterven gaan? Hoe kunnen we voort, terwijl we doen alsof, we nooit zullen vergaan. Laat ons stilstaan. Laat ons omzien. Laat ons beseffen hier. Het is nog niet gedaan.…

Ze weet het; ze moet verder, ze weet het, is nu alleen ze weet het ze moet haar schouders eronder zetten en toch is alleen nog steeds alleen. Bijna vijftig jaar bijeen, na een kort ziekbed ging ie voor altijd heen. Ze weet het maar allemachtig wat is ze eenzaam, wat is ze alleen!…

Borstels losjes opgetrokken, weelderig als ongeslagen touw een wereld vol met bezigheden lang verwijderd van gebleven, hij telt zijn zegeningen niet de eenzame momenten van buitengesloten zijn, van veranderingen die kwamen voor een zonderling dubbel met glazen, alléén hartstocht kent zijn geheimen die anderen hem nooit zullen vragen…

Wie ben ik eigenlijk, denk ik. Wie vraagt zich dat af? Ik natuurlijk, zegt hij. En wat doe ik dan? Jij moet luisteren, fluistert hij. Je hebt je vandaag weer uitgesloofd. Ik kon je niet bereiken in je hoofd. Anderen wil je altijd overtuigen. Dat werkt averechts. Ik wil dat je nu gaat slapen! Ik wil wel, maar het lukt me niet. Iets in mij…

~vervolg~ Als je zo alleen bent heb je nog altijd jezelf en die kun je dan ook beter leren kennen Zijn hoofd voelde lichter tinteling in armen en benen -wil je met me dansen, spiegelbeeld ik dacht aan een wals onder de maan- Zo dansten ze langs de oever het voordeel van spiegelbeeldig dansen is dat je geen muziek nodig hebt en alleen…

In de schaduw van de maan loopt een silhouet te dromen wachtend op een lichtgenoot net voor de lange eenzaamheid een dag moet overbruggen doemt nog een gestalte op blij met toch wat gezelschap begroet hij in het water zijn eigen spiegelbeeld ~wordt vervolgd~…

blik op oneindig en verstand op nul zwerf ik doelloos langs de vluchtlijn naar de einder: lusteloze grens tussen grijze lucht en braakland in het zand verwaait mijn spoor in de verte is de laatste luchtspiegeling reeds verzwonden tot leegte…

je zit een beetje op de muziek misschien sta je al want je danst wat in je eentje zie je tegenover je aan de andere kant van de straat ook iemand die al staat en wat danst op de muziek op het moment dat je zwaait zou zij terug kunnen zwaaien maar ja gebeurt niet evengoed dat idee dat je zou kunnen zwaaien naar haar aan…

lange tijd staat hij nog - voorhoofd tegen kille ruit- door het raam te staren in de nacht de regen versluiert het desolate schijnsel van de lichten langs de snelweg in de verte. de kamer is gevuld met leegte. de tijd is rijp weet hij en op tafel wacht het touw reeds geknoopt voor de strop.…