In herinnering van liefde zwijgend dromend autonoom stuur ik jou een brief in stilte getuigenis van dat ik droom achter deuren die gedachten sluiten in het diepste binnen zonder buiten schrijf ik woorden die niet dralen door jouw afwezigheid in verhalen waar de nachtvracht ligt begraven groet ik woord voor woord de raven uit jouw stilte…

Melancholie was ooit een ziekte. Zwarte gal. Doodsdrift. Zwaarmoedigheid. Soms voel ik me zwaar te moede. Door teveel tobben. Door teveel doen. Door teveel eten. Zwartgalligheid bestaat nog steeds. Een aandoenlijke aandoening is het. Een teken van leven.…

het is stil zo stil enkel de wind zachtjes maar de wind is er altijd draait rond en rond wuift door het riet wiegt een lied op meeuwenvleugels in het verheven blauw o, als ik iets kon wensen dan werd ik het kind kind van de wind en ik wist wel ja, ik wist wel waar ik waaien zou… * dagboeknotitie…

De beginselen begreep ik uit wat voor handen was in stilte een muze zonder droomgeluiden een vleugelworp in verre leegte zwijgen in maagdelijke klanken noten zonder woorden of ratio in het gebaar ergens waar geen afstand was alles voelbaar in gedachten in een zwijgtaal zonder horizon.…

muren houden adem in hun echo klinkt kortzichtig tegen het gevallen licht men noemt het schaduw maar beslotenheid is niet ontvankelijk voor ruimte de buitenwacht bevriest in gemaskeerd stilleven gevangen in versteende spieren, geknoopte magen iets vlucht in iemand, niets ontsnapt aan de greep aan omklemming, kan schuilen achter zwijgende…

Nu groeit het grijs heel hard en alle kleuren wijken want niets kan hier gezien zijn zonder licht. De mensen worden moe en groeten nauwelijks nog, ze willen enkel vluchten naar hun huizen waar warmte wacht of waar ze kunnen schuilen ver weg van ’t grijs en van de troosteloosheid die overal verspreid nog enkel toeneemt met de uren. Ineens lijkt…

Ga weg kom hier geef gauw Pas op ik heb je in de klauw Ho, stop let op lust je rauw Kan niks fout gedaan stomp je blauw Aan zoveel gebonden en vastgeketend het stoffelijk lichaam slechts De ziel de geest gaat waar het wil geheel vrij van de rest.…

Als de beren komen sluiten hekken, luiken en gordijnen de brug omhoog een trap wordt weggehaald. Door het achterste half open raam valt ze op zacht verzonnen mos en ruikt de dennengeur van het bedachte woud uit zicht onttrokken verstopt in een mistig gedicht gedacht in flarden. Als een kaars flikkert. Als de pan nog niet aanbrandt…

Weemoed schrijft met loden letters die nergens anders nog te lezen zijn. Wie kan de herfst vertalen naar een lied dat blij kan klinken en toch weet wat hier gebeurt aan droefheid en berusten? Wie kan de klamme kou verwarmen tot er weer vreugde gloeit onder de as? Weemoed schrijft met loden letters maar onvermoeibaar groeit verstaan. Ons…

Verdriet zie je vaak niet het gaat vaak verscholen achter de deur verdriet heeft vaak geen naam het staat niet geschreven op het lichaam en zo blijft het dichtbij huis komt het niet buiten het wordt niet uitgeschreeuwd en staat niet geschreven op vuile ruiten verdriet blijft vaak binnen dichtbij het hart.…

er was eens een groep meeuwen schreeuwend vlogen zij rond de zee bleef onverstoorbaar doorgaan met eb en daarna vloed vijf dichters zaten op een duin pakten papier en pen elk hoorde iets anders in het luide krijsen de eerste schreef een elegie de tweede beweende eenzaamheid de derde zag de wanhoop van een mens de vierde tierde…

zelfs water stroomt neerwaarts zoekt raakvlakken met mythe dit gegeven is onafwendbaar min of meer binnensmonds verzwegen natuurwetten beuken hard, wat zeg ik, keihard geen zweem van vergeving in stoffelijk zacht zelfs kinderlijk verlangen is in schemer gedompeld in grensgebied van uitersten wat blijkt? handen spitten in kruimig krijt…

ik heb wijsheid in een zinkput laten stikken zet nu mijn sluizen open voor alle erbarmen om te stranden waar vloedlijnen mij schikken misschien dat ommuurde trots mij zal omarmen zodat ik schuilen kan in de vesting van geduld waarbuiten zich de werkelijkheid ontvouwt op papier zijn alle dromen nu wel vervuld het gaat toch om de beleving welbeschouwd…

De groeven van de lange winter schuilen onder mijn nieuwe huid, En het hart, zacht dichtgeknepen, springt met frisse veulens naar de groene grasoverkant. Die zweem van vrijheid prikkelt mij en doet het jonge lam in mij verrijzen. Even blikt - met wasemogen- dit oude leven achterom, en kijk, het grijze schaap wordt lijk.…

ik zag een vuurgloed over het koperblad het streelde mijn emoties de tranen die ik had geuren roken minder rot van dat wat sterft het is het jaargetij de herfst die weemoed in de aarde kerft en och ik zou het moeten weten in een ritsel van de stille nacht onder de sprei van dauw daar is het waar nieuw leven wacht…

als 'n sidderslang kruipt het gevoel van eindigheid langs mijn benen omhoog de schrik slaat me om m'n hart, en zou je willen beschermen voor wat komen gaat alle gevaren doen verdwijnen daar ik je nog lang niet missen kan hou ik je vast in gedachten zodat ik je voor altijd lieven kan…

Onzeker als ze is Komt ze zichzelf tegen Lachend als een boer met kiespijn Ze is tevreden Met zichzelf? Met anderen Over anderen Ze is niet van belang Nooit geweest en nooit gevoeld de liefde waarvan ze beseft dat die bestaat Pijnlijk loopt ze naar de spiegel En kijkt ze in mijn ziel Gekwetst, verdrietig en terughoudend Beschermd door een…

en toch bloeit op een naakte muur een leeuwenbek, een lichtvlek en een blad nu dit seizoen nog kruist met wat me raakt vermaakt de tijd mijn wonderbonen kijk! het groeit tot hoogtes, waar demonen wonen en een engel wieken vindt dag kind… ik mis je elke dag…

tussen haar woorden door scheen onophoudelijk de zon wat steeds meer deed verlangen naar volle maan en sterren in een zoete warme nacht…

Winterbomen staan kaal in de straat wolkenkolossen drijven boven natte daken jij bent slechts bij me in een laatste brief alleen de dood kan mijn verlangen doen staken je aarzelt in het naderbij komen stilte houdt zich vast aan mijn eenzaamheid ik droom tussen het zwijgen van antwoorden alsof ik een landschap ben in de tijd mijn rivieren…