ik mis je temeer nu het zomert in de groene vogeltuin het is er zoet zoet als de lepel kandij in de kop zwarte koffie in dit jaargetij beleef ik de kracht schoffel ik het onkruid en och toch draag ik het vraagteken zal het blad zich wederom opmaken om te sterven tot in vergaande nerven ook weer veel te vroeg…

ergens nog een kus in grijs… als ik dan buig in licht devote knikken tot mijn knieën aarde raken zacht en ongerept ik ben behept met deze gave tot ze adem vangt en zingt: een zuiver lied verdriet is tijdloos, ook na zoveel jaar ik zoek je, vind je -telkens weer mijn kind dit blind zijn schuurt en schuurt in glasgebonden ogen waar…

een regendeken legt zich over de lege straten van een slapende stad kiltedruppels raken een smaak van verlaten pijnigen een hart stilte schrijft zich in vergeten gedachten zoekt een openheid - zonlicht komt, ontluikt wekt een verwachten het is nog zomertijd de dichter wikt, schikt verzen tot een bloemlezing een bundel vol…

midden voorbijgangers wierookwalmen galmende psalmen laat het licht zich met zoveel leven ontdekken dat het de tijd breekt tot een eindeloze ommevaart van kleurrijke ogenblikken die me helpen om voor het eerst benevens leven te begeven…

Veel spullen heb ik weggedaan een stereotoren, een tv waarom zou ik ze behouden ik deed er toch niets mee mij resten de plastic planten op de vensterbank voor hen schrijf ik nu een woord van dank zij verfraaien nu mijn huis door plastic voel ik mij pas thuis.…

In de brief die jij nooit schreef is het heuvellandschap groener dan de polders van onze jeugd alsof een vreemde mijn bestaan volgt beamen we de doodse stilte in het nachtrijk zonder dromen tegelijkertijd zijn we niet samen door stormen uit elkaar gegroeid in een dagboek zonder toekomst we volgen de rivier zonder wanhoop onder het maanlicht…

Alleen de bomen spreken geluidloos naamloos in groei van de natuur rivieren worden smaller in ruimte in gedachten zonder poëzie beschrijf je landschap in een boek alsof er niemand jou kent ondanks jouw zwijgen is er een verhaal in de beeldentaal van tederheid leeft het schaduwland in gedachten.…

Dit zou inzicht kunnen zijn omgelegd in verdriet van een verpulverd hart kleurloos weggeworpen ingekuild waar vluchten vergaat geslipt zonder enige houvast weggezogen in drijfzand uit een nachtmerrie waar zelfs ontwaken geen redding kan zijn.…

De wilde zee met haar woeste golven ik zwem maar word er bijna onder bedolven ik bereik het land, maar zelfs het zand proeft zilt de zee, zij blijft wild eenmaal rustig op het land ver ver weg van het zoute strand zie ik die stormachtige zee en ik besef, bijna nam zij mij mee.…

het maakte niet uit hoeveel bloemen zij van hun bladeren ontdeed gemis sneed vlijmscherp door haar al voelde het als nimmer tevoor…

Spartelend in het water heeft hij de eeuwigheid van de jeugd hij denkt nog niet aan later alles wat hij nu doet doet deugd er wordt onvoorwaardelijk van hem gehouden zijn wereld kent geen wantrouwen de schoonheid kiest hem uit vol vertrouwen eens slaat hij zijn vleugels uit voor nu zal hij hier zijn kasteeltje bouwen.…

Wandelen met jou is het einde weer naar het begin brengen praten over kwaliteit van leven wat zo heerlijk is op een Noordzee strand tijdens een regenachtige zomerdag terwijl wij maar geen afscheid kunnen nemen nog eens terug gaan naar toen we in bomen konden klimmen en zandkastelen maakten we naderen het einde van het verhaal en komen…

Het is nog een streling slechts een fluistering zonder kracht. Het borrelt duwt blijft nu nog zacht. Van binnen uit stuwt het naar boven dat stille geluid dat ze nog niet wil horen . Niet voelen, niet zien, niet stromen, niet bewegen, niet beleven. Zelfs duizend zuchten gaan geen stem geven. Machteloosheid slaat toe niets…

De wijzers van de tijd is zij... Bloot, slechts omsluierd in doorschijnend kleed sluit ze de gordijnen en verdwijnt glijdend onder het satijnen avondkleed. Het bed wordt dan gedeeld door 2 paar tranen samen. Zij maakt plaats door ruimte en tijd in 't onbeschrijfelijk geluk, de kamer doof voor't straatlawaai.. En trager, slomer,…

alsof een groep nieuwsgierige toeristen op zoek naar archeologische wetenswaardigheden een deur hadden opengetrokken en dat die deur dan niet de houten deur met de krakende scharnieren van de oude burcht betrof maar jouw slaapkamer terwijl jij bij het vuur van de liefdesdaad overrompeld naakt bevonden of dat in stilte gebogen je handen…

Dit is míjn verre kust. Mijn krakend schip, met altijd stinkend drab in ’t ruim. Koppig bonkend tegen de kaai en van alles wat draaien kan ontdaan. We worden weggesleept. Een korte reis over het IJ brengt ons voorbij de laatste kranen, naar mannen met roest in hun baarden. Zij tekenen met krijt de zwakke plekken. Ik zal het aan mijn…

Kijk! Daar liggen de heimweeheuvels in het verloren land achter de horizon waar wij als kinderen dapper speelden kraaien op molshopen blote billen op papier Zie! Daar grazen nu de wilde paarden vliegen muggen achter dwazen ijverige mieren in de zon koeien die niet passen in de straten Het spijt mij dat ik je toch ben vergeten er…

zee zo oneindig de kuststrook lijkt verdwenen als opgegaan in een nevel het twistend bootje in een eenzame cirkel vaart zo ver van een thuis meeuwen schreeuwen vechten zich een plaats in het bestaan jij roept naar een haven het vuurtorenlicht je zoekt een baken, een zicht waar zijn toch de liedjes de golvende woorden van je…

Wat is dat toch met die geur van de linde die mij ieder jaar weer terugbrengt naar de tijd toen ik klein was en onbezorgd. Alsof ik iets gedronken heb wat ik niet kan beschrijven: iets wat bedwelmt en verrukt, dat euforisch stemt en diep opgeborgen herinneringen doet ontwaken. Ik hoor de stem van mijn moeder en het gezang van verre vogels…

De 1001 woorden waarmee ik gisteren wou beschrijven hoe lief je was op het gras zijn vergeten en verloren gegaan naar het pijnland dat rust in mijn lichaam wat als ik plotseling ga dansen en jij in mijn horizon verdwaalt wat als ik over de zon spring omdat jij zingt over de bomen ik heb een gisteren verloren in zangkunst over dromen…