Ik spreek tot u, verheven nacht. U bent zo duister! Kent u wel het licht? Maar o, daar aan die verre hemel Stralen sterren als pupillen in uw oog, Hebben weet van al wat in u leeft. Nog eenmaal bid ik u, Openbaar uw schoonheid, Toon uw verborgen schat. Robijnen, purperen diamanten. Vol van luister, stille pracht. Zwijgen doen wij beiden.…

Door het slijk Sleept hij zijn vleugels. Hij is niet geslagen, Maar wijst met zijn arm. Zacht klinken zijn woorden. Een stem roept zijn naam. Zijn meest heldere ogen Stralen diep in de nacht. Niet langer blijft hij, Hij is al gegaan.…

als een blanco cheque lig jij voor me een onbeschreven blad ongeschreven woorden voor wat komen gaat maar nog niet bestaat voor deze druk op de spatiebalk als ware het ratelen van de regen de getikte letters elke zin vormgegeven als een zegen voor de aarde iedere strofe doof voor de stilte van lucht tussen bedachte stormen door beroerde…

Loop voor den Duivel, zwart van list, waar maanlicht koud zijn schaduw kust. Hij fluistert zacht in nacht en mist — wie hem bemint, vergeet de lust. Zijn oog is zoet, zijn hand is wreed, hij geeft wat sterft, en neemt wat leeft. Hij weeft van as een zilvren droom, waar ziel en zonde samenstroomt. Hij kent uw wens, het fel verwaand, en…

Met mijn rug zit ik stevig tegen de stam mijn billen op de grond tussen de wortels; Diep verbonden met de Aarde die me draagt ik wortel in diepe lagen de oude lagen waaruit ik voortkom waarin het zaad van mijn bestaan ontkiemde dat geeft me m’n basis de Aarde voedt me via m’n wortels stromen haar gaven naar stam en kruin; Ik voel…

De nacht ademt sterren, ze fuisteren mijn naam in de wind. Schaduwen wiegen de stilte, alsof de tijd zelf slinkt. De maan streelt het pad met zilver, elk blad draagt een glinstering mee. Ik loop tussen werelden van stilte, waar dromen de richting wijzen. Een uil kijkt toe, alle geheimen dicht, het bos houdt zijn adem vast. Ik verdwijn…

De hemel gloeit in rood, een zeldzaam teken de bloedbaan rijst met brandend licht zij werpt haar schaduw, zwaar en dicht een wonder dat ons allen stil doet steken. De aarde fluistert zacht van oude dromen het firmament weerspiegelt haar gezicht en sterren knikken eerbiedig in het licht als boden uit een tijd die eens zal komen. Zo…

Een oog rolt uit een kas de tent in van een vrouw met zwart haar in een lange vlecht zij wacht eeuwen al op een vleermuis vliegt zij weg haar geduld is op met een oog in haar hand wenkt zij een adelaar die dadelijk komt en samen zien zij de wereld door zeven ogen tot de zon opkomt en de adelaar landt en de vleermuis vertrekt…

In mij gaat iets ontpoppen Mijn bakermat gaat scheuren En als dat gaat gebeuren Dan is dat niet te stoppen Ik krijg nieuwe organen Dat komt door de hormonen Straks mag ik mij bewonen Een ander wezen wanen Ergens in mijn geheugen Liggen dan wat restanten Van, nare, oude kanten Van zelfbedrog en leugen Dan, na mijn transformeren Ga…

De beeltenis van mij is geen persoon Geen almachtig verlichte gedachte Kan begrijpen wat ik ben: een stille kracht Een lied dat luidt onhoorbaar schoon Ik ben het woord dat niet te rijmen is In verhalen zoek je mij en in de wet — En als je contemplerend goed op let Dan wordt hermetisch mijn geheimenis In ieder oog dat ooit verkikkerd blikt…

Gedachten zijn krachten en machten Ze brengen en brachten ons op momenten waarop we blij waren en lachten. Ook momenten dat we smachtten naar iets, dat we plachten te verwachten in sommige nachten Alles wat nooit uitkwam kan een gedachte verzachten! Wonderlijk dat èèn enkele gedachte bij machte is, die krachten heeft, terwijl…

Zij ziet de aarde in stromen zilver en blauw zij beweegt zich als een rivier die ontspringt in een helend licht delende wereld een avond een nacht en een ochtend ligt zij voor op de zomer zij is een fee die even op reis door ons ondermaanse is kwikzilver dagen die dansen rond een vuurtje van…

de tongen tongen en spreken in tongen zwijgen de spinsels diepgaand en geregeld opstaan gestaag wandelen en dan gelach en geschok en tranen en weten en schudden en dans de dansen dansen meesterlijk innig en intiem mijn band en straalt uit mijn ogen zoals mijn handen de lucht strelen stop mijn hart spreekt nu in tongen mijn hart…

zelfs de poëzie scheurt bij benauwd neobloed negen/tien gloedkoppen kleuren honderd vragen gelaagde godenweidsheid kwakende nachtschapen verraden om lichtvoeten bezeten hielen op dreef zout zand zeeft handen tot de tanden overladen staande ontwapening en vleesvervangersverleden matige kantelpunttriggers in zangerig vogelondertal…

op deze gejatte tabula rasa vermomd zonnige scrupules de goden in klei inbeelden 1. in de contrawind hagunnan bij De Ander stonden de sterretjes ’t wenen ‘closer’ dan ’t schateren dito data de dato donderdag de derde quam hij voorgelogen wijdbeens als ‘n feit strijdwagens dragen ‘pluie de pleurésie’ pleurde en ’t geurde naar…

explosiedrietal dat garagedons en de Oriënttonale ‘hidjaz’ op woestijnwijze simuleert heersers of de koningen over de groene moedermelkplaneet van Orange tot kosmische doden help hun eigen Musis Sacrum als creatie van toendrasteen trias alcoholica voor Frankie plus de heksenvingers’ fietstax langs Willems hamburgerwacht op de begraafplaatshoerenheide…

Een rots ziet zichzelf gespiegeld in het water zolang dat maar kabbelt en de zon in de goede hoek van de helblauwe lucht staat. En eventueel een enkel wolkje of een eenzaam blaadje drijft over, doorsnijdt de golfjes, rimpels in de spiegelstaat van het fossiele gelaat. Maar het mooiste beeld blijft, als alles stil stilstaat en…

Achter glazen muren het cirkelend zingen van duizendjarigen en laatstgeborenen; vanuit dieptezuchten een innerlijke keuring, wat zal verzinken in hoog biddend lijden.…

En dan heb je de Boeddha gedood; Dan weet je alles wat je weten moet en je weet ook dat dat er niet toe doet; Je kent de weg naar de waarheid, maar je weet ook dat elke weg je daarheen leid; Je beseft dat hoe ver of lang je de weg ook gaat, je tegelijkertijd aan het begin en aan het einde staat; Je ziet glashelder in dat nog…

Zij dansen, licht als lindeblad, naar het oneindig blauw, terwijl hij, door de tijd gespleten, zijn spoor herneemt. Verwonderd vangt zijn blik het azuren spel der vonken dat dartelt voor het grauwe doek der eeuwigheid. In ’t kolkend hart der stad, waar licht en schaduw trouwen, versmelten hun adems tot een vuur dat minuten duurt.…