vleugels van stralen geweven dragen mij zo effen en zacht licht zonder schaduw te geven dwaal ik rond in lucide vacht beschermen zonder te slapen stil waken en onzichtbaar nabij wacht op de komende taken zonder mij geen dag voorbij gedragen door licht van liefde waar angst en pijn verdwijnt was ongeloof dat mij griefde tot je bede aan…

Er ligt een lijn die niemand ziet, licht trilt zacht in vroege gloed. Grens en schaduw buigen, bieden rust, stil glijdt alles waar de schaduw vloedt. Vormen glijden over stille lanen, hun schaduw kust het witte veld. Woorden vallen, zacht en teder, dansen op de rand van wat nog telt. De einder gloeit, maar voelt geen pijn, reikt naar wat…

ik voelde vlammen zonder vuur een vonk verstopt in veen de wind wilde woorden die ik nog niet kende maar al wel verlangde ik liep langs lijnen van licht die leken te leiden maar lazen mij niet mijn huid hing aan herinnering mijn hart hunkerde naar houvast ik was een echo op eigen grond een roep…

ik brak maar niet open ik brandde maar bleef in as de echo die ik was verstomde in het vallen wat ik vasthield viel wat ik volgde verdween de weg wist mij niet meer de wind keek om maar keerde niet ik liet niet los ik verloor zonder weten wat ik won stilte bleef maar sprak niet meer mij toe…

(voor Jotie T'Hooft) Jotie heeft het Rozenkruisersmysterie ontrafeld, het residu tot zich genomen, ervaren, doorstaan, tot hij, als ongeschonden Phoenix, als ware Kelt, zich wist te verweren tegen iedere mensenwaan. Als ingewijde en wetende zag hij het eindgevecht, dat ver voorbij ons zonnestelsel zal gebeuren, als een ware ziener stond hij…

Waar de zon nooit schijnt Daar woon ik. Bij de omgevallen boom, In een hut onder de grond. Niemand kent mij, Maar ik heb weet van al En iedereen. Ik zie met mijn derde oog Knarsend de wereld aan. En zeg de mensheid: Keer nu om! Het is nog niet te laat. Maar niemand luistert naar een zonderling Met een vergiet op zijn hoofd…

als een blanco cheque lig jij voor me een onbeschreven blad ongeschreven woorden voor wat komen gaat maar nog niet bestaat voor deze druk op de spatiebalk als ware het ratelen van de regen de getikte letters elke zin vormgegeven als een zegen voor de aarde iedere strofe doof voor de stilte van lucht tussen bedachte stormen door beroerde…

Loop voor den Duivel, zwart van list, waar maanlicht koud zijn schaduw kust. Hij fluistert zacht in nacht en mist — wie hem bemint, vergeet de lust. Zijn oog is zoet, zijn hand is wreed, hij geeft wat sterft, en neemt wat leeft. Hij weeft van as een zilvren droom, waar ziel en zonde samenstroomt. Hij kent uw wens, het fel verwaand, en…

Met mijn rug zit ik stevig tegen de stam mijn billen op de grond tussen de wortels; Diep verbonden met de Aarde die me draagt ik wortel in diepe lagen de oude lagen waaruit ik voortkom waarin het zaad van mijn bestaan ontkiemde dat geeft me m’n basis de Aarde voedt me via m’n wortels stromen haar gaven naar stam en kruin; Ik voel…

De nacht ademt sterren, ze fuisteren mijn naam in de wind. Schaduwen wiegen de stilte, alsof de tijd zelf slinkt. De maan streelt het pad met zilver, elk blad draagt een glinstering mee. Ik loop tussen werelden van stilte, waar dromen de richting wijzen. Een uil kijkt toe, alle geheimen dicht, het bos houdt zijn adem vast. Ik verdwijn…

De hemel gloeit in rood, een zeldzaam teken de bloedbaan rijst met brandend licht zij werpt haar schaduw, zwaar en dicht een wonder dat ons allen stil doet steken. De aarde fluistert zacht van oude dromen het firmament weerspiegelt haar gezicht en sterren knikken eerbiedig in het licht als boden uit een tijd die eens zal komen. Zo…

Een oog rolt uit een kas de tent in van een vrouw met zwart haar in een lange vlecht zij wacht eeuwen al op een vleermuis vliegt zij weg haar geduld is op met een oog in haar hand wenkt zij een adelaar die dadelijk komt en samen zien zij de wereld door zeven ogen tot de zon opkomt en de adelaar landt en de vleermuis vertrekt…

In mij gaat iets ontpoppen Mijn bakermat gaat scheuren En als dat gaat gebeuren Dan is dat niet te stoppen Ik krijg nieuwe organen Dat komt door de hormonen Straks mag ik mij bewonen Een ander wezen wanen Ergens in mijn geheugen Liggen dan wat restanten Van, nare, oude kanten Van zelfbedrog en leugen Dan, na mijn transformeren Ga…

De beeltenis van mij is geen persoon Geen inzichtelijk verlichte gedachte Kan begrijpen wat ik ben: een stille kracht Een lied dat luidt onhoorbaar schoon Ik ben het woord dat niet te rijmen is In verhalen zoek je mij en in de wet — En als je contemplerend goed op let Dan wordt hermetisch mijn geheimenis In ieder oog dat ooit verkikkerd…

Gedachten zijn krachten en machten Ze brengen en brachten ons op momenten waarop we blij waren en lachten. Ook momenten dat we smachtten naar iets, dat we plachten te verwachten in sommige nachten Alles wat nooit uitkwam kan een gedachte verzachten! Wonderlijk dat èèn enkele gedachte bij machte is, die krachten heeft, terwijl…

Zij ziet de aarde in stromen zilver en blauw zij beweegt zich als een rivier die ontspringt in een helend licht delende wereld een avond een nacht en een ochtend ligt zij voor op de zomer zij is een fee die even op reis door ons ondermaanse is kwikzilver dagen die dansen rond een vuurtje van…

de tongen tongen en spreken in tongen zwijgen de spinsels diepgaand en geregeld opstaan gestaag wandelen en dan gelach en geschok en tranen en weten en schudden en dans de dansen dansen meesterlijk innig en intiem mijn band en straalt uit mijn ogen zoals mijn handen de lucht strelen stop mijn hart spreekt nu in tongen mijn hart…

zelfs de poëzie scheurt bij benauwd neobloed negen/tien gloedkoppen kleuren honderd vragen gelaagde godenweidsheid kwakende nachtschapen verraden om lichtvoeten bezeten hielen op dreef zout zand zeeft handen tot de tanden overladen staande ontwapening en vleesvervangersverleden matige kantelpunttriggers in zangerig vogelondertal…

op deze gejatte tabula rasa vermomd zonnige scrupules de goden in klei inbeelden 1. in de contrawind hagunnan bij De Ander stonden de sterretjes ’t wenen ‘closer’ dan ’t schateren dito data de dato donderdag de derde quam hij voorgelogen wijdbeens als ‘n feit strijdwagens dragen ‘pluie de pleurésie’ pleurde en ’t geurde naar…

explosiedrietal dat garagedons en de Oriënttonale ‘hidjaz’ op woestijnwijze simuleert heersers of de koningen over de groene moedermelkplaneet van Orange tot kosmische doden help hun eigen Musis Sacrum als creatie van toendrasteen trias alcoholica voor Frankie plus de heksenvingers’ fietstax langs Willems hamburgerwacht op de begraafplaatshoerenheide…