Ze schrijven zichzelf tot genie, elk punt een kroon, elk komma goud. Hun lofzang vult de flora, als onkruid groeit hun woord. Ze citeren elkaar als profeten, hun roem past in een post. Wie twijfelt aan hun grootheid wordt doodgezwegen — of geloosd. Hun zinnen stinken naar schijn, hun geest naar ijdel festijn. Ze bouwen lege tempels, en…

SEMPER EADEM Ik ben blij en verheugd op deze bijzondere dag - gelijk wouter koolmees in haagse sferen - om van uw virtuele herfstdoordrenkte doch desalniettemin vederlichte tabblad te mogen vernemen dat alles in u van binnen van buiten en van boven klopt en veegt en wederom, als steeds, ademt zoals het moet dat ge vroeg…

Waar de zon nooit schijnt Daar woon ik. Bij de omgevallen boom, In een hut onder de grond. Niemand kent mij, Maar ik heb weet van al En iedereen. Ik zie met mijn derde oog Knarsend de wereld aan. En zeg de mensheid: Keer nu om! Het is nog niet te laat. Maar niemand luistert naar een zonderling Met een vergiet op zijn hoofd…

De zwijnen, vossen, honden, uit leem getrokken, uit de zee, een ezel, wezel, merrie of aap, de grootste miskleunen staan er niet bij, concludeer ik geschrokken. Misschien bestonden deze mensen toen nog niet; en waarom pleit hij eigenlijk de mannen vrij? Ik vrees dat hij de belangrijkste over het hoofd heeft gezien. Mijn verklaring zal…

Was het om die ene jazzkenner te jennen nee hoor, daar wordt hij niet door gedreven wel door een meisje te gaan strikken uit een nogal vreemd zeikerig wijsje met onbestemd gevoel voor erotiek deze herfst liet tal van bladeren vallen in kleuren die de bospaden besmeuren na koude regen tegen heug en meug al zou haar preek verzonnen…

suja suja ik sus je met mijn hartslag in de zachte zomeravond met de tijd tussen elk liefkooswoordje ik suja-suja-sus je oogjes toe onder hemelsblauwe wolken met mijn handen als twee schelpen suja suja in mijn armen als het zachte nest waar dromen zich deinend verbergen ik sus je suja poppedeine ik draag je in het stille licht alleen…

Schoonheid van landerijen door stilte gedragen door licht dat schaduw wekt maar toch mysterie niet ontrekt aan leven in allerlei vorm. Is daaraan het individu de maatschappelijke stijl ontrezen van waar de mens zijn schreden zet waarin geen regelmaat valt te lezen los van evenwicht, los van crime of wet. Slechts de schoonheid der stilte…

In '23 reeds schreef Theo D. een ietwat al te kort gewiekt sonnet op Sint-Hubertus' naamdag, onverlet het distichon - de laatste regels (2) Hij doopte het destijds "Dag van de Jacht" ter ere van die oude edelman die leefde in de 8e eeuw A.D. Op 3 november zevenhonderdzoveel vóór Bonifatius' dood - doch niet daarna! - trok hij (…

De wijze vrouw brengt in het leger Gods Woord, maakt verre reizen, waar felle oorlog woedt, geeft Nederlandse strijders troost en moed bij levensgevaar in dreigend oosters oord. In eigen land, als Kerstgebeuren gloort, schenkt aalmoezenier haar hart aan de gloed der Herberg, waar vrede in één gemoed aan zwerver en rijke burger toebehoort.…

een gedichtje neerpennen om die ene jazzkenner te jennen van een bepaalde generatie -hij dacht al, waar is ‘ie gebleven? maar daar wordt hij niet door gedreven of zo’n meisje uit een zeikerig wijsje strikken dat al zo vaak opgehaald is [..] dat het verhaal moeilijk te slikken zal zijn voor een breder publiek, -in ieder geval zijn unieke…

zij hem wiegend wiegt hij haar wiegen zij elkaar de blauwe nachten in nachten als geen andere blauwe nachten zonder einde blauwe nachten zonder begin…

Samen met jou hand in hand, Op blote voeten in het zand Langs de branding op ’t strand, Van ons mooie Nederland. Meeuwen vliegen krijsend rond Onze hoofden. Af en toe duikend In het zand of ’t water van de zee, Rallen rennen langs de waterkant. Op de vloedlijn bergen schelpen, Zeewier, schuim en ’n enkle kwal, Plastic flessen, netten…

Eenzame, Hollandse ooievaar wiekte gezwind naar Bethlehem om Jozef vakkundig bij te staan, mocht Ria nog te vlot bevallen... Om beurten wogen zij 't gewicht van haar bijzonder Wonderkind en schoten in een Mega-jubel!! 'Kyriëleis' zongen zij zacht, 'want U gaat de wereld redden.' Opgetogen vloog de uiver terug: 'DIT moet ik thuis…

Bemoste treden prikkelen buiten mijn bereik mijn fantasie Hier is een koning gestorven en vergeten, een geest heeft hij niet achtergelaten, een schat misschien maar je zou alles moeten afbreken om dat te weten te komen En zo gaat het ook, langzaam wortel voor wortel, spriet voor spriet, druppel voor druppel regen…

Golven dragen mij herinnering vervliegt zacht stil ademt het licht Hoe ik me laat dragen op golven van het leven, waar onverwachte stromingen mij meenemen en het verleden zich zachtjes roert in het nu – een open zee waarin tijd en herinnering samenvloeien. Vroeg in de morgen ontwaak ik langzaam, proef de omliggende natuur met alle zintuigen…

Geïnspireerd op de eerste stappen in het openingsgambiet van de exploratiefase van het te ontginnen terrein van het terra incognita, een onlangs door de scheepsjongens van kapitein Rob betreden nieuw gebied - zoals heden opgetekend door onze zeer gewaardeerde collega Wim Meyles... "Verkenner, maak in godsnaam korte metten Met samenstellen…

Druppel op een hoed wereld weerspiegeld in klein stilte van de herfst Eerste traan rust op een dor blad. Hij glijdt langzaam naar de rand en blijft daar even hangen, alsof hij luistert naar het zwijgen van iets dat voorbij is - een stem die nog nadraagt tussen de bomen. Daarna volgen anderen in een ongekend ritme. Ze dalen neer op mos…

met hervonden élan de stramheid kwijtgeraakt onderweg van de troosteloosheid en doordrammende levensvragen naar de onverwachte Petruspoort ooit vond hij de Costa del Sol vol maar als hij toen had geweten hoe deze arme zielen erbij hebben gezeten al die tijd die hij in eenzaamheid de jazzgiganten doldraaide (uit nijd) met zijn fingerspitzengefühl…

Genieten is nat worden de kou van het water druppend in mijn nek de zachte handdoek die mij droogt met de geur van honing Genieten is ook: fietsen in de ademende jas die mij droog houdt in de regen, spattend in de plassen dansend op het gladde asfalt dat de wolken onder mij plaatst…

Iedere avond opnieuw verzamelen blazen aan de Menenpoort. Namen van vermiste soldaten van het Gemenebest staan gebeiteld in deze Romeinse triomfboog toegang naar Ieper. Sint-Maarten die aan de deur klopt in zijn tachtigste jubileumeditie. Dagelijks reeds vanaf 1928 voor de nacht om acht uur blazen klaroenen de last post bij de herdenking…