Ik ga, maar niet weg, ik ga, maar ik zal er zijn in de woorden die je kiest, in het korte aarzelen voor een mooi woord, dat nog een tel blijft hangen. in het rechten van mijn schouders in de wind, in de pas die vanzelf een tel korter wordt bij regen. in het rustige roeren van je lepel draaiend, verdwijnend een tel en dan een slok…

De natuur stond in feestkledij vrolijk te vlammen met een drang tot leven die niet was te stoppen. Uitbundig toonde ze haar barstende knoppen en de hoog opschietende stengels en stammen. Maar het eind is in zicht van dit zomers festijn. De kering der krachten dient zich wederom aan. Vanaf heden zal de richting slechts neerwaarts gaan en de…

Na al die jaren een doorleefd geluid dat steevast in ons stadslied klinkt, hoewel de weergave verandert is het refrein nog altijd behouden het aloude getingel van de Haagse trams Oh oh Den Haag ook de zomeravonden waar de duinen dubbel rosé kleuren haar warmte nog steeds rondwaart van pril liefdesgeluk tot ademloos vallende sterren…

De ziel van een boom groeit wortels zo natuurlijk klimt dan naar de zon In stilte ademt hij het licht dat tussen bladeren zwerft; wortels luisteren naar de taal van het grondwater. Tijd beweegt traag door zijn vezels heen, als herinnering zonder begin of einde. De seizoenen schrijven hun letters in zijn bast; elk litteken draagt het gewicht…

Wie kan ik vragen om met me mee te gaan achter mij aan op een enkelspoor van valse hoop, onvervalste hoop tegen beter weten in op weg voor te weinig schamele minuten om samen te vieren maar toch tijd die ik niet missen wil ook al biedt hij niet wat ik wens? De weinig begane paadjes zullen evenzeer dood lopen als de korte route in de…

Geïnspireerd op Barts snelsonnet, zijn weeklacht over de laks- traag- en nalatigheid van onze nationale nazaat der Post- Telegraaf- en Telefoonbedrijven, alias de voorheen doorgaans punctueel betrouwbare oerdegelijke groene krokodil, bij de boomers onder ons beter bekend als de immer onkreukbare PTT ... Overigens: op hun vrije zaterdag heeft de…

Het wekt bij allerlei mensen verbazing dat jij jouw bloeiwijze hebt aangepast aan de tijd en de klimaatsituatie maar ik ken je als romanticus rozemarijn bij de balkondeuren ik hou van jouw zomerse geuren juist nu het vroeger donker wordt ben je bij me in eigenzinnigheid in alle kracht van de stadse natuur kan ik je met dankbaarheid aanschouwen…

Ik ontmoette je in de nachttrein van Praag naar Brussel Je vertelde ons over je excursie met – ach, mijn God, hoe anders? – de nachttrein van Praag naar Auschwitz Over hoe je in de avond plotseling de enige laatste bezoeker van die dag in het kamp Birkenau was Je zweeg over hun indringende blikken: Waar was je? Al die jaren wachtten…

De stoelen fluisteren vandaag, over hoe ze moe zijn van zitten. De lucht vergeet even wat blauw is, en valt verlegen in een glas bier. Een gedachte trekt zijn jas aan, en loopt gezwind de kamer uit. Ik zwaai met een hand die niet van mij is, maar ene die wel beter groet. Mijn horloge eet minuiten op, en zegt dat tijd naar hutsepot smaakt…

In de wijde wereld ik rondwaar, Heb ik jou nog niet ontmoet, Wijl ik velen zag op mijn pad, Maar nog niet degene ik zocht. Mijn zolen zijn bijkans versleten, Mijn tong reikt bijna tot de grond, Voel vermoeidheid in m’n benen, Heb bijna de ganse aard gerond. De stappen gaan steeds minder snel, Ruif ik uit eet steeds minder vol, Wijl ’…

Een gefundeerde mening verdient het natuurlijk om te worden bestudeerd. Hangt er alleen van af in welke context. Wie de schoen past, trekke hem aan, en anders niet. DE COLUMNIST Ik heb me met dit Harense stuk vreten - de columnist - meer dan geamuseerd en niet alleen zíjn tekst geconsumeerd ook van die "contra's" kom je wat te weten…

zwak geruis overwaarts met de brede slag het gevorkte teken van de herfst bepaalt de tijd in eigen beheer tegen de hemel van october de koers is in volledige rust met het zwak gegak vooraan over de matte hemel met de trage spoed inbegrepen de gestrekte halzen lome peilen aan het lijf achterwaarts stijf opgeborgen in de verenhuid lang…

rondom hoge muren blikkeren bomen en paarden van staal binnenin het ijzerpaleis lacht een gedaante in zijn metalen vuist niets mag wegsijpelen uit het geharnaste misvormde hoofd gehamerde handen smeden geweren en wankele tronen hoofd hart en ziel hermetisch afgesloten van de straten buiten de Via Dolorosa waar wezens…

Mag ik naar je verlangen met vitale belangen nabij horizonnen in onbekende afstanden tussen maagdelijke dromen ogen, handen en handelingen? wil ik met je dansen in deze armoede onder zure regen in de klamme nacht tussen alle zwetende mensenhanden of zal ik thuisblijven in dit verziekte milieu van olifanten in een porseleinkast gezapig…

Moeder draagt de zorgen in haar jassen, ziet zichzelf als een ballon zonder lucht. Vroeger leek ouder worden een gerucht, nu rimpelt zelfs brandhout bij de tassen. Zelfs het erf plooit minder en strekt zich uit, naast haar, die ooit zo vlotjes haar jeugd droeg. Blad en hout sprokkelde ’s morgens vroeg, terwijl de winter danste langs de ruit…

Ik twijfel altijd over de kunstvorm — of een regel voldoende is, of stilte het gewicht draagt van wat ik voel. Woorden schuiven zacht, vinden elkaar zoals licht door ramen glijdt, en soms lijkt alles precies te passen zonder dat ik het zeg. Misschien is de kunst dit: niet het antwoord kennen, maar blijven aanraken wat tussen de…

Karton als kussen de stad loopt hem stil voorbij hoop ademt nog zacht Wind draagt stemmen van hen die vergeten zijn, hun contouren dansen zacht tegen de muren van de stad. Ik voel hun leegte als een trilling in mijn borst, een fluistering die smeekt om gehoord te worden. In de stilte van mijn kamer woelt de wereld, elke hoek van pijn en…

In de weerklank hoor ik de wereld buigen Echos in de nacht ..Het spookt, ik kijk ..naar binnen Er verandert iets ..En het verandert ..voorgoed Er valt een warme regen ..In een hapering ..doemen poorten op Ik kom op adem ..In en uit, in en uit ..aard ik me in meer dan de grond onder mij, aard ik me in het licht…

Luisterend naar Petrichor door Orlowsky en de zijnen niet met een half oor maar mijn rechter muzikale hemisfeer bewoog mijn geestesoog zich langs de hier en daar bekende wegen Zigeuner! Donau Hongarije tokkelend op de cymbalen dan weer snelle regendruppels harlekijn speelt toermalijnen dwarrelloopjes op de lijnen in een wereld…

(Een poëtische destillatie van Ricardo’s verhaal) Er was een tijd dat de wereld scheef hing, dat achterdocht mijn schaduw was en angst mijn adem stal. Mijn hoofd een storm, mijn hart een kamer zonder raam. Ik viel – vier keer zelfs – en iedere val liet een litteken van inzicht achter. Tot ik, tussen medicatie en muren, stil werd. En in dat…