De zee fluistert zacht golven raken mijn wezen de horizon roept De mens en de zee, een dans van kalmte en storm. Ze ademt in mij, haar ritme stroomt door mijn bloed. Haar fluisteringen raken de stilste verlangens, ze onthult wat in mij verborgen ligt. De oceaan weerspiegelt mijn angsten en dromen. In haar diepte vind ik pijn, maar ook…

Soms denk ik — jij was een altaar, gebouwd van bloedwarm penseel en adem die beeft in mineur. In je handen: de zwaarte van het onuitgesprokene, alsof elk gebaar een barokke buiging werd voor wat we niet konden dragen. Je zat stil, zoals alleen muziek dat kan, vol van wat niet klonk, maar door merg trok als een strijker langs een…

Verscheen zij plots weer voor mijn geestesoog gespleten twee-eenheid der trinitas die zinsbegoochelende genitas dan wist ik niet meer wie het zwaarste woog het zinderend meanderen van Mei de vlam uit het herwonnen paradijs de sidderende slang altijd op reis met variaties op een schone lei wie kan dat exenleed het best verzachten Erato…

En dan waren alle vogels plots daar Die mij van boven tot onder toezongen Die mij dadelijk beseffen deden Je kunt deze niet laten Alsook de zwarte rook De late rook voorwaar Een weigerende lucifer Zeker en vast was daar Dat zwaar occult signaal Sindsdien ben je een dienaar Een vrije metselaar van woorden De schone schoonheid vrijer Onder…

Soms lijkt alles moeilijk zwarter dan de nacht je voelt je leeg van binnen meer tranen dan een lach Verstikt door boosheid en verdriet verloren je ziet het even allemaal niet Een deel van een groot geheel maar o zo klein en nietig het liefst zou je er even niet zijn je voelt je te verdrietig Maar binnenkort wordt het weer licht zullen…

Tachtig of tachtig? Hun tachtig is oud, maar ik -- hoor daar echt niet bij.…

de verkeerd klinkende lente zit verborgen in ’n boom op de smet na te kauwen ze probeerde zo hard op klanken vertrouwend gevoelens te verwoorden die haar slaap verstoorden die jarenlange winter is voorbij eindelijk, dacht zij dus alles mocht weer bloeien toch? de ware koekoeksbloem ’t Jakobskruiskruid struiken als de laurier langs…

Onderweg voel ik Jouw warme jas tegen mij Ik heb geen plek meer! °°°°°°° Onderweg zag ik Je blauwe ogen staren Ver van mij vandaan °°°°°°° Stilstaand zag ik je Rennen over het perron Je haren dansten °°°°°°° Onderweg rook ik Je warme koffie geur in De coupé naast mij °°°°°°° Onderweg hoor ik Je stem trillend "ja" zeggen…

Terwijl donkere wolken voor de maan schuiven houdt het duister een man gevangen Tussen talmen en vergelden verliest hij zichzelf in diepgewortelde pijn twijfel en wraak woelen Tussen nacht en ochtendlicht drijft droefenis hem tot waanzin rouw is angstaanjagend Zozeer onbuigzamer dan razernij sterft hij of kijkt hij het…

Diep van binnen voel ik dat jij net als ik naar een lege onbeschreven bladzijde verlangt om eindelijk alles op te schrijven zonder voorbij te gaan aan tijd die herinneringen kan verdrijven nu jij op de lege bladzijde schrijft.…

Morgen weer een versje voor de fruitmand? Staat de thermostaat op 'hot'? Rijmen maar, meiske. Het klinkt beslist avontuurlijk. De sterren beginnen al te flonkeren. Weet jij veel hoe je dichten moet. Dat is voer voor letterknijpers. Die hebben nog nooit de zon gezien. Vertel dus nog maar eens uitvoerig hoe de werkelijkheid in wezen werkt…

Een huis krijgt altijd mankementen, wij leven -- daar gewoon omheen.…

Grutto op paaltje grasland fluistert zijn verhaal de horizon wacht In de wilde natuur, waar een ochtendmist het licht dempt, staat hij rechtop: de grutto, met zijn borst in de wind. Zijn roep snijdt door de stilte als een oude naam, een teken dat dit land nog leeft, nog luistert. Onder fluitenkruid en bloemrijk gras verschuilt zich zijn…

weten welke ogen je zien wilt in dit tweede leven na de dood als tegenwicht voor al ’t lelijks en ’t duurde even voordat de leeuw- achtige echt in de luwte was verdwenen en de leegte toch niet leeg bleek te zijn zij die niet schreeuwt of verwart maar luistert is de onbeschreven status voorbij met ‘n frisse herstart destijds nog verdrukt…

In zeven jaren droeg ik zeven namen hoe ik dat deed hoeft hier toch geen vertoog of wel? goed, luister dan naar dit betoog waarvoor ik mij niet langer hoef te schamen in elk geval begon het niet in babel want daaromheen ligt het tweestromenland mesopotamië, moeras en zand daar heb je geen Gedichten punt en el ook al genieten dichters…

je naam als dauw in mij geen woord dat scheidt twee harten — één klank aan elkaar vastgedroomd…

Jij raakt mijn gezicht strelend aan, heel even maar -- en toch duurt het lang.…

Als ik doodga, wat op zich best mogelijk is, hoop ik dat jij erbij bent. Niet dat jij daar zoveel aan hebt, maar ik zou het wel schoon vinden. Dat jij mij aankijkt. Dat ik jou aankijk. En dat ik nog net uw hand voel, voor ik eruit ga zoals een televisie uit de jaren tachtig die je met een ferme tik op z’n zij moest doen zwijgen. Dan ga ik…

zou ik ooit ook lyrisch kunnen schrijven over mijn verloren liefdes, hoe hun lijven destijds kronkelden als zij zich bevrijd voelden, in mijn armen verzonken? ’t kan dan de regen zijn op ’t tentdoek of de plakkende benen, de blote ruggen onder mijn verzoekende vingertoppen de vanzelfsprekendheid van lekkere billen op weg naar ’t toilet…

ik keek naar de ruit niet naar de regen de warmte van je hand bestond nog even in het nevelschrift op glas een fluister van huid die zich niet liet wissen…