De nacht is duister en diep En spaarzaam schijnen lantarens In de mistige natte steeg Waar ik diep in mijn kraag verscholen Over ’t glanzend nat plaveisel ga Troosteloos staren donker ramen Als koolzwarte niets ziende ogen Gevat in gevels als kale doodskoppen Mij angstwekkend luguber aan En ik heb geen wens dan deze Doodse stad zo snel mogelijk…

De man die ik hoor, spreekt met mijn stem tegen mij – zo alleen ben ik.…

Ik lig klaarwakker in een hagelwitte nacht, onherbergzaam als een wijde oceaan. Ik kijk naar buiten en de sneeuw valt zacht op de vaart die wordt beschenen door de maan. Ik denk aan de mensen die ik zelden kan behagen. En ook wel aan mijn moeder die in haar duizend vragen wil weten hoe het werkelijk met me gaat. Dat ik eigenlijk nooit antwoord…

mijn vraag weerkaatsend vragen doof stille muren goedemorgen eenzaamheid hoe gaat vandaag met jou in de stilte van de ochtend scheurt knisperend muesli als spreken mij tanden aan de doodse stilte even uiteen in de stilte van de middag verhaalt geslurpt vermicelli het doodgezwegen verhaal dat ik al duizendmaal hoorde in de stilte…

Het is doodstil doch de kalme golfslag van het bloed voel ik als mentale kracht door mijn aderen stromen de tijd gaf me de ruimte daar aan te bouwen misschien bovenmenselijk om te dragen maar toch het kan je innerlijk sterk maken hoewel de botten kraken het juiste woord vond bij de bron waaruit ik kracht ging putten nu in mij latere…

Dit is het lied van thee niet gedronken te sterk getrokken nooit ingeschonken. Dit is het lied van had kunnen zijn van zoetzachte dromen van marsepein. Dit is de bloem die niet is ontloken de woorden gedacht maar onuitgesproken. Gemiste kansen een rafelrand spijt “tiktak, tiktak” waar blijft de tijd? Een lege kapstok het bed…

De quarantaine: wie kunnen het volhouden? Eenzame mensen?…

Wie zou ik zijn zonder woorden? Hoe zou ik heten als een woordwezen mij noemde? Hoeveel woorden zijn er nodig om te duiden dat ik net als jij ben dat we dus contact kunnen maken kunnen vertellen wat we denken en toen en toen hebben meegemaakt – alle vluchtige gebeurtenissen die behouden zijn zoals in een gedicht – in steeds…

Oostende. Barcelona. Boekarest. Praag. Er werd gedanst van vroeg in de morgen tot vandaag. We zien kleuren in foto’s. Slecht geprint. Waar we misschien eens of nooit meer onszelf zijn.…

Het huis is nu leeg en stil, alleen de eenzaamheid die nu op mij wacht. Wat eens moest komen is nu gebeurd, van de week heb ik jou weggebracht. Soms lijkt het toch even, zoals het vroeger was, dan zit je weer tegenover mij en eet een boterham, of je staat bij de bank, rommelend in jouw tas op zoek naar je bril of naar die bruine kam. Soms…

vreemde ogen kijken me aan ze kijken ze staren ze vragen ze willen ik zoek naar een glinstering, die onvindbaar blijkt te zijn geluk is relatief, spot ik of meen ik dat geen idee ondanks mijn spottend antwoord dringt die blik binnen ze lezen ze weten ze snappen ze begrijpen en ze minachten al mijn gedachten ze minachten mijn manier van…

ik wacht staar hang geeuw slenteren werd mijn nieuwe wandelen in het westen verdwijnt het schrale licht dat nog nooit op iemand wachtte ik keer op mijn stappen terug thuis zwijgt de mailbox als het graf mens noch nieuws onder de zon dag en nacht dicht ik de kloof sinds jij er niet meer bent…

hij kan zijn warmte niet meer kwijt en wordt daardoor steeds killer trekt zich in zichzelf terug zijn wereld wordt steeds stiller hij was gewend te commanderen met humoristische fragmenten nu is er niemand meer die luistert naar zijn toonaangevende accenten zij zien de leegte in zijn ogen proberen deze te compenseren door teruggespoelde…

Als de jaren zich aaneen gaan rijgen tot een schier oneindige reeks dan verliezen de dagen hun eigen kleur en vergrijzen tot eentonigheid. Als ook het wereldgebeuren vervaagt in de schimmigheid der dagen, dan sterft de tijd in eenzaamheid, komen herinneringen steeds meer tot leven.…

Nu de getouwen zijn gestorven Eens liep ik in de schemer door de straten En luisterde naar een geweven cadans Als vermoeid van overpeinzing werd ik Bevangen door deze industriële dans De straten ademden een zacht dreunen Een mechanisch kreunen van staal dat leefde Het wrong zich gestaag in mijn genen Dat een ritme in mijn hartslag weefde…

Verbinding Probeer Verbinding Te maken Langzaam Nemen Steeds meer Verbindingen af Mijn God Laat me Alsjeblieft De verbinding Met Mezelf Niet kwijt Raken…

Toen haar eenzame oude dag langzaam in tijd wegtikte verscheen er voor haar vermoeide voeten onverwachts een zonnestraal Op een wonder had zij al jaren niet meer gewacht Kleine stofdeeltjes stegen op gevangen in de lichtstraal Verwonderd als een kind grepen haar verkleumde vingers naar het sprankelende licht Plots voelde zij een warme…

schoonheid is niet aan te raken ik ervaar dat met mijn ziel, een kwetsbaar baken, die roert, beroert en ontroert maar altijd is, ook tijdens gemis immers dan is het vaak zoeken naar troost of zalven van een wond dan schenkt een kleur of roept een beeld dat neigt naar liefde, naar het gebroken nabij waar de nacht de dag besteelt het lijkt…

Als je zoveel jaren gelukkig samen ben geweest, is het na de dood van het allerliefste wezen op aard, het leven alleen bepaald geen nieuw te ontdekken feest, en vraag je je dikwijls af “wat is mijn leven nog waard”. Dan heel alleen in die kamer met naast je die lege stoel, het grote tweepersoons bed slechts beslapen aan één kant, wie dat ervaren…

Met mijn ogen dicht kijken Als ik mijn ogen sluit Zie ik wat niet is Kan ik door grenzen dromen Over alles wat ik mis Hoor ik de tijd wegtikken Geen droom is mij teveel Zie ik wat ik zien wil Droom ik mijn wonden heel Met mijn ogen dicht kijken Naar jouw blonde lokken Dansend in de zomerwind Niets doet mijn adem stokken Tot ik mijn…