Hij vroeg hoe lang we elkaar nu al kenden Onmiddellijk sprong ik op om hem het fotoalbum te laten zien van een land waar ik geweest was, hem daarvandaan mijn eerste emails had gestuurd. Ik liet de gebouwen, de musea, het eten, de oude mensen, de valleien, de rivieren en de glinstering op het water zien waartussen hij ook allemaal…

Waar ben je nu? lijkt de merel te vragen van het dak of hoge tak wel tien keer per dag, alle zomerdagen soms roept hij dwingends, dominerends een haantje is hij dan maar plots weer teder 'k probeer zijn fluit te snappen wie hij in de verte hoort hem antwoordt, met liefde aan wil pappen hoe hij zijn riedel voltooit in stappen, verleidt…

hoop klopt op de deur van m’n hart ze vraagt geloof je in mij geloof je echt in mij ik raak van die directe vraag een beetje verward ze ziet het in m’n ogen en zegt de liefde … de liefde zet alle twijfels opzij en zonder verder na te denken zwaait de deur wagenwijd open…

kan het zijn dat je nu die zeevlinder bent… je vleugels laat drijven op het diepblauwe water… kan het zijn dat je nu de parelmoeren schelp bemind… danst op de roerende golven met weergaloze innerlijke kracht… kan het zijn dat je nu de vreugde in het vliegen vindt… nog steeds woorden dicht naar de woeste baren en…

het leven essentieel om straks de dood te kunnen ervaren hoewel ervaren is waarschijnlijk een heel groot woord... de dood ervaren is een mythe omdat niemand er ooit over heeft kunnen schrijven voor mij als dichter een enorm literair gemis zo blijft leven en dood vooralsnog omgeven met een mantel van mystiek een vorm van onbeschreven…

Een gebroken been had Balders paard, Odin heelt Balders hengst: Bot groei aan bot, Been groei aan been, Laat het zijn als gelijmd, een gelijmd ledemaat!…

zo sprong je van je sokkel mijn lieve zilveren kikker onweerstaanbaar kwetsbaar was je toen je onder ging in deze blijmoedige zee er zijn geen schrijvers zonder schuldgevoel en toch je boeken laten je leven literatuur als blijvertje de werkelijkheid soms dodelijk denk aan de wind denk aan de zee je bent geen voorbijganger meer…

ᚠ vonk, vee en welvaart veel, heel veel rijkdom ᚢ viriel en vruchtbaar vitale oeros ᚦ defensieve doorn destructieve drift ᚨ goddelijke geest geeft wijsheid adem ᚱ rijd en reis ridder richt je roer op koers ᚲ toortslicht, lichtbaken laat kennis je leiden ᚷ geef gul, geef offers geen gratis geschenk ᚹ vervulling, vreugde vrij…

We vergeten telkens weer waarom gedicht moet worden Waarom de ogen lazuli niet blauw Ontsloten worden als de put Waaruit de ziel het zelf opwelt Omhoog gedacht moet worden Voor het begrip volstaat niets minder dan een uitgezegd mysterie Voor het mysterie zelf volstaat uitzeggen: niet zeggen zegt Voor het mysterie Dat het volstaat dat…

Wie zijt gij en waar staat gij in het leven? De lente neemt een einde nu De zomer, zelfs de herfst hangt aan het gras Begint naar ooft te ruiken De eerste schok van de nacht is wel voorbij De blik is op de sterren soms en nu Ertussen. Of iets daar zich verholen houdt zo niet moeten we meer Apollo’s sturen Of met het roodborstje de…

Hecate, Lilith, Baba Jaga De oude vrouwen strijken neer De wijsheden van lang geleden Hond, kat en uil herrijzen weer Het vuur van feniks blaast nieuw leven In wat tot as geworden was De jeugd, de onschuld, afgebroken In duizend scherven splinterglas Een nieuwe vorm van zwart wit marmer Zo hard als staal en diamant Geen muren…

onder ruisende bomen nabij de grote steen een kleine nimf in afzondering frêle handen maken een mythische reidans met stokjes over onbewogen graniet takjes bedachtzaam gedraaid en verschoven: een bezwerende offerande het zachte prevelen de geheimzinnige tekens van een priesteres in trance daar is plots grote zus die trots…

Een volle maan schijnt kraters als grijze bloemen luister: een uil roept Hoe ik in de ban ben van de schittering van de maan die met haar lagen gesluierd zilver golft tussen hemel en aarde waar zij ook haar zachte toetsen laat afdrukken op een klein stukje huid Een onverwachte verschijning die mij wakker houdt, nacht zonder slaap ontwaakt.…

ze dansten op de adem van de goden de mist steeg op is dit het ritueel van leven naar de dood? is dit de mist na een catastrofe? is dit de stof die neerdaalt? zijn dit de rokende puinhopen van de openbaring? traag en adembenemend mooi zweefden de aeroben ongestoord verder ze dansten op de adem van de goden de mist steeg op was…

Wortels als voeten genageld in aarde. Takken als gespierde armen, jou verblijdt. Voelbare kracht laat openbaren. Jouw rijkdom aan biodiversiteit. Waar vogels op takken landen. Een boommarter jagend in de kruin. Je bent een versiering voor alle bosranden. In het bos of zo maar in een duin. Als jij je rug recht in een storm. Waar een…

Met haar groene Kirgiezenogen in haar Slavisch, beminnelijk gezicht verscheen ze bekoorlijk in mijn dromen, zo zeldzaam prachtig uitgelicht. Zij geurde naar borsjt en naar vuige zonde naar arak en naar steppebrood, Ik had verhoging en lag in mijn sponde, verhit en amechtig maar ik wou nog niet dood. Ze zei de lucht mag dan ijl zijn hierboven…

Het liefste zitten we in een cocon Dromend, vegeteren, Zijn gewoon Alles blijft hetzelfde, of fantaseren er op los En dolen als in een donker veilig bos omhuld door de natuurgeluiden met geuren van zovele kruiden We hoeven niets, we zijn gewoon in moederschoot, je eigen huis, jouw tuin, achter jouw pc, je smarterige phone En alles blijft…

ik was op pad met de broer van Jezus zonder pasklare antwoorden maar altijd met de paradox van alle tijden: onthullen en zwijgen we stonden stil en brachten iets in beweging een schepje water op gloeiende kolen we zaaiden wolken al wisten we niet van wie ze waren we lazen van wie bijna de hele Britse zeebodem is een…

Verbleekt door vocht en zon maar niettemin: beloftes! Stevig-gearmde huizenrijen met triomfantelijke blik: 'Wij verwachten het van de zee. Welshmen aanbidden deze plek.' Klauterend naar die uitspraken vinden wij hijgend hun hoge bankjes. Meanderen we naar St.Helen's Lane: exquise, Indiase hapjes! Morgen showt Swansea haar dieptes,…

achter de duinen heeft hij zich vleugels aangemeten nu fladdert hij de vogelman door het zand naar het water boven hem strekt een oneindig blauwgrijze deken uit hij houdt de vleugels hoog tot hij als een vogelstip aan de horizon verdween de veren van de vogelman komen bovendrijven wie ziet zijn unieke veren wie haalt ze uit het water…