Van Gogh-je met gemengde technieken aquarelletje om van te genieten broos brokje in de wind herkenbaar windekind uit een zwarte krioelende wirwar mierenfeest gelijk, heel bizar ploppen de poppies kleurrijk open als zijden rode doekjes onverdroten heerlijk rood op wit met zwart pentekening van een gebroken hart rode stippen neergedoekt…

helemaal alleen, de perfecte stilte, of toch niet? Hier voel ik de kilte. oneindig landschap, eenzame toren verstild ochtend- of avondgloren? de sneeuw heeft het landschap bedekt met witte massa’s bevreemdend bevlekt het zien maakt mij droef te moede alsof het wit het kwade behoedde. de kleuren van de lucht, zacht en pastelgetint begeleiden…

ik weet je altijd nog te vinden mijn kleine anemoon jij bloeit leven langs de oever beschaduwd door een hoge boom het beekje dartelt lustig fonkelend langs de zonnelijn jij kleurt fel de donkere bedding zonder ooit alleen te zijn totdat het noodweer water woest doet kolken en jij los slaat van je roots door zware moddergolven in zwart…

water is er maar is er niet levensvocht eeuwig op zoek naar identiteit beweging maakt hoorbaar bevriezing hanteerbaar verdamping zichtbaar verdunning smaakbaar overal en nergens altijd onderweg water wonderbaarlijk onmisbaar…

de zachtmoedige zon zinkt in haar slaapgedicht rozenbottel rood weerspiegelt in mijmerend water bloeiende biezen silhouetteren in tranend tegenlicht witte diezigheid maskeert het avant-gardistisch natuurtheater natuur geurt de avond vochtig en zwoel de bloemen hebben hun kelken gesloten kikkers roepzingen hun partners in de poel verdwenen…

nooit botsen wolken zij komen en gaan groeien aan of lossen op in eigen stroming trekken zij voorbij hun vormen lijken vrij toch spelen zij het spel van kleur en zwaartekracht de onderkanten donkeren nacht terwijl het ijle wit zich stralend baadt in het laatste licht voordat de zon ten onder gaat…

Graan, polder, hemel Rechte lijnen, gele vlakken Meanderend doorkruist Door achtergebleven kreken Land dromend van zee Warmte spiralend Boven verlaten akkers Klimmende leeuwerik Hoor, het zacht ruisende water Tijdelijk gescheiden Van haar bedding Ooit weer verenigd Tot die tijd Gouden vergezichten Korenblauwe lucht Stilte…

serene schoonheid in soberheid gevangen eenvoud kleurt inspiratie van de kunstenaar wat ontstaat is een in de natuur gevonden droombeeld zó simpel kan het soms zijn…

De bomen en struiken lachen de weilanden gniffelen mee alles draagt zijn steentje bij natuur is pas echte gratie uit mensenhanden komt goedkope imitatie het bos lacht luid en mijn hart klopt wat sneller als het echt is klinkt alles wat feller.…

De zomeravond is stil, We liggen schijnbaar in volledige rust. De katten slapen in het gras, Takken bewegen zacht in de wind. We zwijgen na alle gesprekken, Laten de gedachten gaan. De stoelen staan onbeweeglijk in de tuin, Boven is de heldere lucht. De beelden van de dag Gaan over in de zomernacht.…

ik heb de zomer getekend diepblauw de lucht boven groen van de bomen wat witte wolken in oplossende vlucht zon zee en strand spelender hand maar ben het intense genieten vergeten gehurkt in het zand tong uit het bekkie speelt hij met de wereld op zijn eigen stekkie water en schelpen in een stralende zon wind door de krullen hij maalt er niet…

stijfjes staat ze daar mejuffrouw de Kaardebol stug en prikkelbaar, maar zie het heertje Putter hem smaakt ze toch zonneklaar…

Als er mist boven de Ourthe hangt Zelfs de vroegste vogels nog niet fluiten Is de poëzie niet meer te stuiten Is het dat bewustzijn woorden vangt Als er mist boven de Ourthe hangt Gaat de dichter zich aan taal te buiten Samen met de Muze komt het uiten Altijd weer het tijdloze mi lanct Uit een lekke kayak steekt een hand Die wil per se…

zij stonden langs de weg dicht op elkaar schreeuwden moord en brand in rood het waren er een hoop waar groen in gras afwachtend was gaven zij met steel en bloem zich bloot tot aan de goot door roet en gas zijn zij snel in elkaar geklapt het waren rozen die wij niet wilden gedogen…

de late bloei beloofde rijke oogst één ijzige lentenacht smoorde de verwachting in de kiem…

ik zie heuvels goudgeel rijpen onder de zomerzon idyllisch vlijen dorpjes hun huizen in siësta rust rondom zuidelijker kleuren druiven tussen donkergroen in het patroon van toen hier kaalt de rots zoeken wortels een bestaan in eeuwenoude trots er wordt naam gemaakt met wijn uit oude gaarden vloeibaar goud uit de zo schrale aarde…

wel dagen kan ik zingen de Vlinderstruik staat op springen, het bloemstuk van mijn dromen staat bijna uit te komen voortdurend kan ik juichen met vreugde mijn lof betuigen, mijn zoete tranen stromen het is niet te ontkomen hij is aan het ontluiken de fleurigste aller struiken, ik ben niet in te tomen straks laat hij vlinders…

ik speelde met wolken liet ze groeien en bloeien gaf ze een schitterende lading stapelde wit rondde met groen en zwart het blauw van de hemel waarschuwde mensen met donker gerommel voordat de donder knallend brak maakte het zwerk tot toonbeeld van sterke krachten in het altijd zo rustige weer zelfs mijn vriend vlaagt en stormt…

als de hemel stilvalt die voor zon moet doorgaan, in gesloten ogen schuilt dan liggen rijen dagen aan, voor anker in labiele zee, met tegenpijn die regen huilt bij kalme deining, immers, milde golven van randlicht donkeren monochroom zodra als glimp gevangen of misschien als fonkeling in een trage dagzoom…

ik heb de tegel opgelicht die zicht geeft op een wereld zonder zon het krioelde van leven dat in allerlei vormen zo snel als mogelijk de benen nam vol ontzag heb ik de steen weer terug gelegd zij hebben hun eigen plek die door onwetendheid van mensen vrijwel nooit in het zonnetje wordt gezet…