toen de tijd bevroor ontwaakte hij met gesloten ogen verstard bewegingloos naast haar en luisterde ademloos diep bewogen naar haar zwijgend lied zij zag noch hoorde hem hoe kon ze ook anders in de ingevroren tijd…

Het leven is kort, met veel kwaad. Ik verberg dat -- voor mijn kinderen.…

Warmte kent meerdere gezichten dan enkel zonnestralen op de huid, gelijkenissen werpen niet alleen licht bevatten ook een warme boodschap die met eigenheid en opwekkingen tastbare verschillen doen verzachten ook al is daar afstand in gekomen.. daar wendingen een eigen afslag nemen een vader van nature beschermer verliest de thuisweg niet…

haar blik is wazig als zij wakker wordt haar hoofd draait zich naar het lege kussen haar hand strijkt over een onbeslapen landschap ze maakt het bed op voor twee roostert het brood voor twee zij kent de taal van het zwijgen ze schrijft het grote met kleine woorden een zeldzaam wonder…

Gedachten en ideeën zijn een beetje als de weeën Ze komen en ze gaan Eens komen ze naar buiten zoals alles wil ontspruiten en ontluiken We gebruiken ze, zonder te vragen hoe en waar vandaan ze op kwamen duiken De zon, de aarde, al het water, het leven zelf, wil alleen maar geven…

Dansende bloesems eerste zon streelt zacht hun glans tijd vervliegt in geur Een jonge zon streelt rode knopjes van kerspruim bloeit helemaal op Lentewind waait zacht bloesems dwarrelen neer als fluisterende sneeuw Lentezoet ontwaakt bleke bloesems in de wind vallend als een droom…

' wij begrijpen ruïnes pas op de dag dat we er zelf één zijn'... Heinrich Heine soms merk ik tot mijn grote schrik dat de late herfst nu toch echt voorbij is en ik bevind mij in de koudste winter van het menselijk bestaan wanneer ik m'n rillingen zou meten dan zeg ik 5 op de schaal van Richter de verschrompelde…

om hier maanden vooruit te staan in gelid zonder context, zonder afgrond onaangeroerd als aanstaande beweging die op stilte lijkt voor nu is dit genoeg de lerende tijd voordat die als slagschaduw bestond…

De dood legt men weg, of hij raakt zoek, steeds opnieuw -- vergeten we hem.…

Tienduizend jaar traagheid gaat aan elk verlangen voorbij; als het niet beweegt, beweegt het jou. Gedachten, diepgevroren, ingesneeuwd, gevangen in voorwereldlijke lust van kou. IJslagen smelten in de zon.…

Achter je laatste woorden zien wij een blank space, losgezongen van de kern van zijn wezen, existentieel overgeleverd aan het interludium van de ruimte... of nee, het was een laatste stuiptrekking in het slotakkoord achteraf begrijpelijk, na deze enumeratie van de voorjaarsopruiming van het nu eens briljante dan weer mediocer gefulmineer…

Ik mis m’n ring en ik mis soms jou Maar een ring is een ding En jij een warm mens aan wie ik me warm in de kou In wie ‘k me verkillen kan als het te warm Me rijk voelen kan als ik arm Jij die altijd verzint voor een machine, auto, vrouw of een kind Die ‘k altijd kan appen jij, achter ‘t stuur, zelfs als jij aan ‘t zappen terug apt…

ik overspeel liever mijn ziel over randjes van ‘t toelaatbare dan dat ik mijn tanden brand aan uitgewoonde versspraak of spaakloop in verleden taal ik wil neodraken roosteren zonder d’oude te verbrassen want ik heb voetvegen nodig met papier van de Shakespeare in Komrijstront verkommeren ik heb schijt aan schoenzolen die passen als vingerafdrukken…

Vleugels flitsen snel zang weerkaatst in de ochtend liefde zweeft omhoog In het zachte ochtendlicht, waar stilte nog regeert, draaien ze omhoog, vleugels die de ruimte breken. De mannetjes tonen hun kleuren, een unieke dans van pracht, hun zang vult de morgen, een oproep die blijft steken. Elke beweging spreekt van verlangen, de vrouw…

Een wijde tuin aan Breda ´s Zuidkant toont trots zijn verleden van statig landgoed. Het herenhuis zendt minzame groet naar al wat in wild veld en ruig park woont. Zowel keurig onderhoud als warboel troont in de hof, waar teer leven wordt behoed door woeste dorens. Stille zwammenstrijd woedt op gedrongen boomstam, met knoesten bekroond…

Hij kwam terug, maar is een vreemde in het land -- van zijn verlangen.…

Rob de Nijs; 1942 - 2025 Het leek al zomer, toch Was het pas eind maart Zo'n maand waarvan je denkt Het gaat niet met zo'n vaart Parkinson als duivel, maar waar is nu God? Alle ziektes wereld Op allen een verbod Voor alle naasten is Het nu echt koud, kil Stilte van de troubadour Voor eeuwig blijft 't live stil…

In stralend wit staat hij te kijk, hoe liefdevol is hij gehouwen, zelfs ’t marmer lijkt van hem te houden: betoveraar van ’t klankenrijk. En dan dat hoopvolle gebaar, zijn rechterarm is al geheven, en doet dit wonder nog meer leven. Ik kijk en kijk en kijk ernaar Zie ik zijn arm om stilte vragen? Als uit het niets klinkt droommuziek, ik…

Ik sta op Barteljorisstraat, het is donker en ik ben alleen. Toch is het licht nog om me heen en hoor ik drukke kinderpraat. Met Haarlem ben ik vaak wel blij: het Spaarne blinkt, Frans Hals lacht aan; graag wil ik er wat langer staan, maar dobbelsteen rolt weer naar mij. Een moederstem: ‘kom jongens, stop’. Na nachtzoen, plas en…

Alles begon in een auto achter het benzinestation  dikke Corrie stapte uit deed de deur dicht van het biljartcafé en draaide als altijd de fiets uit de gasfabriek  Gerard Beka was lang niet dronken geweest en met z'n gezicht ging het godzijdank goed... Halleluja! Maar in een klein hoekje van het ongeluk haalde hij z'n hand helemaal…