Een dobberende ziel ben ik geheel Losgeweekt van het impertinente Vlegelige jagen op een lustpriëel In het seizoen der doldrieste lente Met winter's intrede vergeleken En door het beleg van de verstreken tijd Lijkt mijn missie voorgoed te verbleken Raakte ik mijn haar aan de jonkheid kwijt Of ik het spel nu wel of niet meespeel En de…

Dwalend door herinneringen die je alleen in de nacht kan vinden, Voel ik mijn gedachten mijlenver verdwijnen, Naar ochtenden waar ik uitgeput ontwaakte, Stijf van de nachtdienst. Waar mijn stiefvader Gekreukeld op het tapijt beneden, Binnenkort begroet zal worden door duizenden kleine hamerslagen. In een huis waar afwezigheid de lucht vult…

Zo plotseling oud geworden en o hoe kwetsbaar broos wat is gebleven van de roos dan enkel de verwelkte blaadjes? de uitgedroogde kelk ik weet nog hoe het hart erin eens sprankelde en in zich borg de warme adem van het leven dat tijd doodstil boetseren kan met ruwe handen weet te kneden wat toen nog was in het verleden onaangetast een…

gisteren beitelden we engelen in de schaduw van de taxusboom op tedere schouders droegen we de aarde het groene gras de azuren zee witte meeuwen in de strakblauwe lucht het zonlicht in onze handen vandaag verbreken we Ariadne’s oneindige draad voorafgaand aan de pijn de roerloze arend die het dal overziet gisteren heel het verleden…

de Dood heeft haar Boek voor even weggelegd de tijd raakt verweven in de windstille nacht we varen weg over het limoengroene water een eenzame leeuwerik verlaat dan toch de zomer onwetend en sprakeloos verliezen we de kust uit het oog…

de paardjes die gisteren nog met wapperende manen samen draafden door het land van tijdeloze dromen zijn al lang weer thuisgekomen zij grazen vredig nu en zonder spijt naast elkaar in de schrikdraadweide van de tijd…

het warme jaargetijde maakte onze lippen een beetje losser hij schreef: het is gemakkelijk aan het begin van de zomer vrolijk te zijn we schilderden vergezichten die steeds weider werden en toen en toen was de zomer voorbij nazomerschaduwen dansten over de omgewoelde donkere aarde we schilderden de gedempte avonden met cyaan…

de storm in haar borst het kraken van de perenbomen het kleine vogeltje gevallen uit de witbloeiende appelboom haar witte hand tegen de ruit de tikkende winter tegen de ramen het laurierboompje dat zacht met haar spreekt de pijn van het afscheid het vechten tegen de dood in tijden van liefde in tijden van rouw van wat er rest…

Teruggevonden: de vlinderdoos, de spelden -- in kringetjes stof.…

zonder woorden of vragen stijg jij boven tekens uit je wandelt slechts rondom vandaag schuifelend door de tuinen van gevoel zeg jouw glanzende blik leven is overal hetzelfde lied in jou en in het kind in een verre milde god er is die zachte verstrengeling van einde met begin…

terwijl goden over graslanden achter demonen raasden de mens op eeuwigheid jaagde plukte iemand de laatste zomerroos in het zonnerood plantte iemand een amandelboom terwijl een vlinder bezweek toen de lucht haar vleugelslag licht beroerde drakenbloed zich kronkelend in het duister verborg verslond de nacht de stille zwarte schepen…

In tijd van vroeger Zie jij de Spiegel van het Voorbij, 't Verleden In de Spiegel van Het Verleden zie jij de Toekomst van destijds De toekomst later Gebaseerd op die spiegel Soms perspectiefloos Met zeker de hoop Dat het ooit goed zal komen want de Spiegel van 't Verleden vormt een Basis van de toekomst die Zich voor ons uitspreidt…

zij komt uit een oude wereld iedere straatventer had zijn eigen zangerige roep zij schrijft verkruimelde berichten spreekt met verbrokkelde stem in het spel van het licht en de wind sloft zij door het straatje van gebroken dromen waar alles zonder samenhang verschijnt en verdwijnt met het verstrijken van de laatste zonnestralen…

met doffe huid gingen wij door geweld door ijzer en ijs duizendmaal gaven we tol om door te kunnen gaan onze ogenglans was gebroken we zagen een gouden schijn op de vleugels van de roofvogel daarboven we braken bloemen in het gras we zouden wachten op het rijzen van de dag op het wijken van de tijd de tijd was iets en niets…

Er hangen torso’s aan de keldermuren van jonge goden van het witte doek. Bart wacht en tekent aan een nieuwe broek. Publiek verschijnt hier in de kleinste uren. Hoe kort ons scheppend ogenblik mag duren, het is genoeg, om dit cafébezoek voor altijd vast te leggen voor een boek dat later mijn geheugen bij kan sturen. Bart zal wel mooier worden…

ik word week van dingen dieren mensen van alles wat onaf is van alles dat anders loopt dan bedoeld van struikeling stotter botsing van gestuntel met de deur een grapje dat in het water valt maakt me zacht net als mijn hart als iemand zachtjes zingt ik smelt van de beller die zegt: ik ben verkeerd verbonden een schitterende scherf…

de tijd meandert dijt uit verzand dwaalt af komt terug of niet? beheerst of heerst in krochten of verheven, boven alles uittoornend en niets vermoedend fel onvermijdelijkheid haal je gramschap op tijd…

O zo klein en mooi puur uit onverwachte hoek lach van dageraad Hoe het geheim van de nacht wordt onthuld op klaarlichte dag waarin wereld ontwaakt uit een diepe slaap in dit vluchtig moment: een horizon rondom van waar haar heel gevoelige wangen blozen onder de wakende maan. Wanneer je dit ook nog eens van dichtbij kan beleven of ervaren…

wie rondstrompelt in de overbodige tijd volge de mens die zich verliezen kan in het tijdeloze…

Als de zon ondergaat, is het ongetwijfeld het mooiste visuele spektakel dat in het leven plaatsvindt Subtiel kleurenspel van zachte toetsen: van rood in blauwe lucht, onderweg oranje strepen met gele accenten tegengekomen. Romantische sfeer in open hemel maakt het plaatje compleet maar het zijn ook de wolken die als ware parade van goed uitgebalanceerde…