Alle inzendingen, jaar 2005, week 25

Aan het zwerk een zwerm vogels meerkoetjes fluisteren in het riet de hitte hangt in huis buiten begint het langzaam aan te schemeren een vleermuis schiet langs mijn hoofd mijmerend nip ik aan mijn glas de langste dag alweer verstreken straks valt de nacht als een warme deken om mij heen ik geloof dat ik vannacht hier…

die blauwe bloemetjesjurk met ceintuur toverde mij altijd naar een andere tijd wat vale kleuren bedekten haar lichaam en een zakdoekje stak in haar decolleté hoeveel aardappelen kan een leven schillen is een vergiet mee de nacht in gegaan werd de tafel gedekt en verdeeld voor hem was de kale plek onder haar stoel versleten in de tuin…

O de heilige onsterflijke sterren, hoog boven mijn sterfelijk hoofd, Waar 't geloof met zijn kindervertrouwen mij een hemel eens had beloofd, Als deze ogen zich sluiten voor eeuwig en dit lijf wordt ten grave gebracht, O de stille onbegrijpelijke sterren! o 't mysteriënheir van de nacht! Lief, de dag is zo druk en zo nuchter, zo voor 't kleine…

Bij het krieken van uur tien (een enkeling nog te vroeg) in slakkentred zwalkend met voor verslaafden een snuifje stop de nicotine na de lunch verder tot Burgt der Valken Getooid met helmenpracht en nageslacht knellend geklooid dwalend door vochtige ruimten met soms brullende geesten tot als slang voorzichtig schuifelend gebogen door…

Mijn oren verstaan slechts woorden Dus vertel me van wie je bent, en zeg me welk licht te fel straalt zonder sluier dat verhult, of van onwetendheid misschien onbeschermd voor de schuld zuiver in haar handelingen oordelend met zienend oog Vertel me toch, over de blinden gezien door de ogen, maar onbekend voor zichzelf schreeuwend van…

Dan vangt zij de fonkelende ster die nog nagloeit op haar kille blauwe handen nog vol van licht, zuiver als kristal en zij spreekt haar wens zonder woorden Haar hart is vol van eenzaamheid in de zwarte kille nacht wanneer haar wens niet wordt vervuld en zij zal sterven, of breken van kou…

toen de kruik brak sijpelde mirre over zijn voeten de albasten scherven riepen : schande mirre is niet voor voeten Maria wel voor liefde schreeuwden twee ogen ze begon hem af te drogen met zoute kussen en magdalena-haar…

god is het diepste punt in onze gedachten het laagste punt is echter ook nog niet geheel en al van god los in onze gedachten is god namelijk altijd het middelpunt vandaar dat we eigenlijk nooit een lekker echt losse gedachte kunnen verwachten…

ze peuren en ze peuteren met vingers in mijn geest ik voel hun koude adem ze zijn al eerder langs geweest ze haken aan gedachten dreigen angst en geven pijn ze laten me geloven dat je hier niet hoeft te zijn een duik, een sprong een stapje meer opzij je bent zo aan de overkant het is heel snel voorbij ze duwen en ze dwingen krijsen…

gij zijt een charlatan die je-van-het van mijn schermpie tovert drama pim pam pettevet waar is dan den brother deze chemistogeest op z'n zweinsteinsch het is te warm klojo dacht echt dat je boswachter was in turnhoutsche plooi directeur in't woud die zegt 'hier wil ik pad daar wil ik kikker dus hak die boom daar even om'…

In zeven vlechten toegewijd aan God sloeg ik die mij knechtten donder op verrot Om me de les te lezen bond je mij aan m'n bed met zeven verse pezen 'k heb het je belet Je kwam met zeven touwen nooit gebruikt soepel als vrouwen m'n kracht werd niet gefnuikt Je vlocht mijn haren in de schering van 't getouw kon ze toch bewaren…

Alsof ik naar mezelf kijk Vanachter een groot glazen raam Ik roep naar mezelf Maar ik lijk me niet te verstaan Ik zie mij dingen doen Dingen zeggen die ik niet meen Maar vanachter het raam Lijk ik helemaal versteend Iemand anders neemt mij over Zodra ik weer doorsla Een onbeschrijfelijk woedend gevoel Maakt dat ik er vandoor wil gaan…

Langzaam vouw je morgen open en laat gisteren heel stil achteruit lopen zachte handen tillen mij op wiegen vandaag in slaap terwijl de laatste droom haar tijd verslaapt zwijgen muren in alle talen zelfs de spiegel aan het plafond doet na een laatste knipoog haar stralende ogen dicht…

langs de paden staan er borden: “verboden op het gras te lopen” “verboden het gewas te slopen” men roept ook jagers tot de orde “verboden hier het wild te stropen” ach, men ontmoet hier hele horden van slaapverwekkende verdorden die die praatjes zomaar kopen ik stel mij daar tegen te weer en zo bega ik euveldaden daar nadert reeds de hermandad…

kus je sus je wel bespraakt streel je heel je zoek geraakt buiten sluiten onvolmaakt zin je min je vrij gemaakt…

fluiters in strak zwart bezorgen mij een privé openluchtconcert…

Maak van mijn moeder een sneeuwende tuin om te planten. Witte jasmijn en de theeroos wordt wit. Voller geluid komt vanuit binnenkanten, Zoals de vrucht in de pit. Maak van mijn moeder twee kameleons zonder ogen: Groen gokte hij en hij streelde haar buik, Die zij dieprood naar hem toe had gebogen, Waarna iets mooiers ontluikt. Maak van mijn…

samen in gedachten zag het wachten in bewegen ogen spraken met een lach stilte bleef zo achterwege eventjes de handen vast in aandacht overwegen een enkel woord of een gebaar gaf richting aan hun leven samengaan was sprakeloos in weten wist geluid een snel vergeten want passie deelde dan de lakens uit gevoelens paarden zich tot…

Het herfstblad hindert elk jaar weer de trein, De conducteur gaat in de lente staken, Bij kou is van bevroren wissels sprake En als het heet is, weigert ieder sein, Er is kortom geen enkel jaargetijde Waarin onze NS op tijd kan rijden.…

Jij en ik samen Dat is hoe ik het zie Samen leven In liefdes magie Voor altijd samen Eigenlijk maar een droom Een illusie Een ontastbaar iets Want gebeuren doet het waarschijnlijk niet Voor je het weet Is het over Is het klaar Een relatie zo sterk Maar toch zo breekbaar Voor altijd samen Dat zeg ik dus liever niet Want uiteindelijk…

Zij was mooi maar echt niet te stuiten Hier binnen niet en ook niet daar buiten En telkens kwam zij dan maar weer thuis Met volle buik van haar borst tot haar kruis Voor de derde keer in haar prille bestaan Had zij zich maar weer eens laten gaan Kijkt mij aan likt zij vriendelijk mijn hand En weer installeerde ik dan haar mand Haar streng…

In Leiden kom je niet meer aan je trekken. De spermabank wordt niet langer begroot en donors zijn al tijden op hun dood, dat men ontdekt wie daar zichzelf bevlekken. Maar wie ooit stortte voelt zich nu getild. Diens zaad wordt voor de tweede keer verspild. ------------------------------ ...de spermabank van het Leids Universitair Medisch…

de boom die hevig naar de hemel vorkt vraagt niet om het inslaan van takken die de wolk met vuur naar de aarde werpt wat gebeurt er toch tussen hemel en aarde dat in een flits en een klap de boom en de wolk hun kracht verliezen de wolk het vuur de boom het sap?…

je spreekt met mijn ziel en wijst naar de hemel je bloedt uit mijn hart in het rood van de pijn je verdriet is nog warm van mijn tranen draag maar mijn naam vandaag zonder schaamte weg met je angsten je hoort nu bij mij…

hij pikt in haar rug zij kijkt naar boven hij zit ietsje dichter zij schudt haar veren hij koert op de ander zij lacht in de lucht hij neemt een sprong zij legt zich erbij neer met een diepe zucht hij zoekt een nieuwe tak zij wacht op haar matras hij veegt haar snavel af zij sluit haar linkeroog hij zij zijn samen een tortelpaar…

De lange uren alleen in het donker het te grote bed weer leeg en koud De beloning als ik je dan zie ondanks natte gezwollen oogleden en een hese dichtgejankte strot Ga niet meer weg blijf dicht bij me het leven is te kort voor telkens afscheid…

In de samenstelling van Golden Earring was krimp geslopen Barry was weggelopen Hij had den haag daar gelaten voor wat het niet was: Radar Love aan de plas Mr.Hay had de Mient verlaten zat van het eeuwig gezever om spelling van den Zu..derwijk hij sprak fris van de lever: 'krèg allemaal maah de blafhik' wat mot ik met homepage en…

aan het einde van de dagen ontelbare vragen alles zoveel mooier laat ik jullie gaan als dromen in het duister geschonken aan het licht tussen al dat zacht gefluister naar het einde toe maar nog even is tijd geslopen in mijn hand langzaam zal die gaan en leef ik nog in dromen…

achter maskers van weemoed spelen clowns mijn waarheid in eenzaam spel ontroerend ontwapenend echt deinen ze mee op golven van vreugde en verdriet zij spelen de ontmenselijking menselijk acceptabel roeren in de likkepot van mijn emoties ontroerend ontwapenend echt ontmaskerend en spiegelend leven zij op grote voet halen zij dikke rode neuzen…

Ik zou liever een kwaliteitsziel hebben die ik niet kende; niet dit inruilding uit mensen die ik maar bekeken heb, dat het alleen doet als ik ernaar kijk. Mijn ziel zou ouderwets onzichtbaar zijn en in mij zitten. Alles wat ik zweeg en riep zou er duurzaam vervuld van zijn. Ik zou er niet aan denken haar te wensen. Zo'n ziel die je nog…