Alle inzendingen, jaar 2005, week 40

Hoe onbeschaamd geef jij je natuur de vrije teugel, ik ben vergeten hoe dat was Ik ben vergeten hoe ik zonder schuld en schaamte door het leven ga De erfzonde heeft jou nog niet besmeurd, durf ik te geloven dat ook ik nog schuldeloos ben?…

Met volle teugen op adem komen Met wortel en al jezelf ontsporen Met open ogen durven dromen Erop terug komend beginnen we van voren Opgedroogde poelen aanboren Met ochtend dauw jezelf klaarstomen Het geloof laten we aan de vromen De roes van ons afschuddend laten we ons niet storen De draden die we verliezen verwerken we tot een welkomst…

Het brandt in je binnenste verlangen De rust die je vindt wanneer het je verblindt Met gesloten ogen door een lichte trans bevangen Het verslindt het gedeelte van de dag dat je niet zint Negatieve gevoelens maken plaats voor de warmte van de vrouw die je bemint De dagelijkse stress maakt plaats voor zelf geprepareerde gezangen De pijn in je…

Jamais, je ne te reverrai jamais. Parti, parti pour toujours. Déserté est mon cœur. Parce que sans toi, je tombe, plus profond, silence. La solitude m’embrasse, je ne peux pas sortir. Il n’y a pas de point l’abattre. Pourquoi ? Quand toi, ma force, m’a abandonnée. Ce sourire, les étoiles s’estompent. Pur, émouvant, aimable. Je me sens…

Mist hangt over zee sluiert mijn gezicht verbergt alweer de droevenis warme adem in koude lucht maakt alleen meer mist mijn gedachten aan jou brengen plots weer zonneschijn licht glinstert over water gedachten klaren op dofheid verdwijnt uit ogen wangen blozen frisse lucht…

dezelfde glimlach de stad in of uitrijdend het reclamebord…

Je stal mijn hart zonder waarschuwing mijn woorden zijn nu uitgehongerd in het streven naar perfecte zinnen maar als ik je aankijk vallen alle woorden op de grond moet ik ze gaan zoeken…

Teder lentelicht droogt dauwdruppels van een lange koude nacht. Een frêle vlinder ontworsteld aan haar cocon zweeft weg op de wind. Beukende golven door stormen gejaagd komen tot rust op het strand. Witte ijsbloemen winterpracht uit kou ontstaan weerkaatsen zonlicht.…

spreek mij van een innere taal, een wereld waar twijfels woekeren net als woorden nooit verstaan zwijg mij in een uiterst praten, een werkelijkheid waar schijn beweegt net als het frêle, doorzichtige verlaten begrijp mij achter een wonderlijke stilte er is minder dan een wereld, meer dan jou en mij onbegrepen het verlangen…

nu de avond breekt blijf jij wazig hangen in mijn haren met veel stil in rozen is je beeld gevallen hemel kleurt verdeeld het glas druppels naam weerkaatsen zo getraant in ochtenddauw geurt lavendel blauw met veel jou…

en ik dan vroeg ik zacht vlak voor jij de hoek om ging je hoorde het niet meer of wilde het niet verstaan ik stond daar niet wetend stoeptegels te tellen of misschien landjepik te spelen op het grasveld rechts zelfs dat kon niet meer het botte mes had jij meegenomen om de laatste woorden te snijden weer was ik te laat zoals…

in veelvoudlief geschreven op momenten van stilte ’s nachts als jij zoals ik wilde je tong omlaag gegleden nu denkbeeldig slaapt over rondslingerde geheimen van mannen met verdwijnen bemin de schaduw vroeg of laat na het opstaan kleef je zacht van kussen met toevalligheden hartstocht in gelijke delen zo lief schreef ik jou vannacht…

Vliegen wou je, met gebroken vleugels. De wereld voor jou te hard. Los, liet je alles, terug naar het begin. Vrijheid, na zo lange tijd.…

nu er zoveel vermoord is met woorden in kamers met het servies wordt gepraat monden kleven aan het ruwe tapijt schreit een kind haar moeder bijeen wiegend zwaait het naar de takken tikkend op het oude raam plukken blaadjes lachen even voordat ze vallen in een bad met herfstwater vingers tellen de seconden op een hand het schreeuwen…

De zee spoelt verhalen aan, het land maakt ze: je hebt het zeker wel in de krant gelezen van die man die heeft zijn vrouw hij kwam altijd dronken thuis en toen is zij weggelopen ze werkte als kapster en hij wist ze kwam om zeven uur uit haar werk en toen heeft hij haar hij wou zijn eigen ook maar dat is niet gelukt want hij ligt in…

Een doemdenker in Dongeradeel werd de toekomstellende te veel. Voor een nieuw begin, sprak hij zich moed in: “Ach ik schuif wat letters in ’t geheel”…

ik heb je gestreeld op je snaren gespeeld de melodie met mijn woorden bevolkt je glijdt langs mijn handen en trilt in octaaf ik laat je komen tot jouw hoogste tonen maar het refrein jankt de eeuwige pijn van het nieuwe begin gebonden wil vrijheid erin zacht sterft muziek in het woordloze hijgen ook wij zullen niet het eind van…

aan de overkant van mijn rivier de boom met bladeren haar paraplu waaiert boven ‘t water nog groen twee takken niet nee die zwaaien eerder af herfst geeft ze nu al brui rood bruin lover nu met avondzon zo waar geel oranje dat belooft heel wat tot de wind de blâren heeft geschuierd de vissen niet meer kunnen schuilen onder moeders’ paraplu…

als het jou bevangt zomaar niet bedacht of gehoopt één moment zo’n blik verzint het geweest zijn nooit ach wij passen ons aan vrijen openlijk enkel jij en ik in het hoofd lief de herfst gevallen in kleuren waarvan jij vergeten was zo werkt chemie tekent de schoonheid tekent het jou welk oog billijkt verliefdheid één passie één vertedering…

Moeder en dochter Zwijgend worstelend met het bestaan Zagen zij mij tegemoet Dochterlief gedrongen in haar lijf Heur handjes verpakt in plastic Handschoentjes van het type benzinestation "Ook nog een huidaandoening", dacht ik Zij passeerden mij, hand in hand, En liepen samen naar de zon.…

ik bemin jouw zinnenstrelende flanken zij wiegen als bedeesde golven met ruisende klanken ik blaas mijn streling langs wuivende haren in stotende zuchten speel ik muziek op gewaande snaren…

Al had hij maar een stuk of zeven broden Het bleek voor duizend man genoeg te zijn, Hij maakte van het water zomaar wijn En één woord en ze leefden weer, de doden. Ook Jezus kon dus als de beste toveren, Maar dat was slechts om zieltjes te veroveren.…

Onaantastbaar glijden donzen aquarellen in trage metamorfose langs het blauwe linnen Sierlijk gesluierde bruiden een witbebaarde reus hier en daar wat elven verpozen aan het azuur De kwast gedoopt in grauw over wit gestreken lost pittoreske vormen op in een stilleven van nevel…

Er waakt een getourmenteerde jeuk in mijn nachten die – tevergeefs – met geen pen te beschrijven zijn. Ik hang mijn blindheid aan de kapstok, probeer een nieuwe jas maar bij het aantrekken krassen mijn vingers ongecontroleerd tussen de naden door. In mijn verlorenheid ruk ik alle vensters open vleugels heb ik – goddank – gisteren al…

Er hangt een dreiging in de lucht die zwanger is van onbehagen en spookbeelden die ons belagen te talrijk voor een bange vlucht; men waarschuwt en er klinkt geklaag over de naderende plaag. De grijze golf komt er aan en geen macht kan hem nog keren; bejaarden, die ook willen profiteren van ons overdadige bestaan overspoelen stad en land…

Letters, vormen woorden, maken zinnen, van wat je zegt. Emoties, maken levendig, geven kleur aan, wat je zegt. Liefde, maakt warmte, geeft gevoel bij, wat je zegt. Verdriet, vormt tranen, beschrijft pijn in, wat je zegt. Schrijven, zeggen, of schreeuwen, wat je zegt blijft hetzelfde....…

- Het is zinloos! - Ja, het is zinloos, Het is absoluut los van zin. *** Als losse woorden losse werelden Dwarrelden wij In een orkaan In een storm In een nacht In een… … Een iets totaal nieuws dat abstrakt was ondoorgrondelijk en onverbindelijk. Wij wilden ons vasthouden, Ingrijpen, Klemmen, Maar werden Geboetseerd In…

In zijn zwarte Golf GTI Zit hij onderuitgezakt Achter de getinte ramen Zijn billen trillen door het geronk Van de dubbele uitlaat Of komt het door de boxen Die hem zo lekker laten stuiteren In een wolk van geluid? Eén hand hangt losjes over het stuur Rijden is genieten Het is karten in het kwadraat Het is spelen met snelheid En met de andere…

hakken tikken etalages schrikken als jij spiegelt in hun glas rode koppen schuilen achter blonde lokken handen in de zak verbergen schande in het grijze pak ogen die weloverwogen zoeken naar een warm entree blikken die iets zachts begeren klein wordt groot in reageren ze zien het slanke lijf de lange benen dromen vergeten eeuwig…

sneeuwwit willen wij ons tapijt weg met zwervend vuil als ’t kan in ‘n kuil kom voort maar met de schone geit geen vieze lappen op de grond we pakken ze om te steriliseren normaal toch huishoud’lijk beheren erfgoed van vloer tot plafond wat we niet werk'lijk rein krijgen extra te behand’len tegen parasieten willen zonder zorg genieten…