Alle inzendingen, jaar 2005, week 51

Zij wandelde in de zonne - Het loof ruiste over 't pad. Ik ben het afgevallen, Het vroeg verwelkte blad. De zwaal'wen trekken henen, Ik staar hen na en peis: Ik ben een arme zwaluw, Ik moet alleen op reis. Zij trekken naar het zuiden, Zij weten waar zij gaan, Zij zullen wederkeren Met loof en lenteblaân. Het woud zal weer herleven…

Terwijl ik dicht bij jou ben en zachtjes met je praat Dringt zich ineens het idee op, waardoor het niet meer gaat Ik wil zo graag weer samen leven, luisteren naar een lied Maar de gedachte houdt het tegen, genieten kan ik niet Ik probeer het idee te bestrijden, de gedachte tegen te gaan Maar hoe meer ik vecht ertegen, hoe meer het door blijft…

24-12-2005 een zachtblauwe lucht met oranje en grijze flarden staat over de sombere heide het decemberlicht weerkaatst in de plassen spiegels in de schemering de nacht wordt als alle andere kinderen worden geboren geloof in de toekomst in het nieuwe leven kraamvisite zit nog bij het vuur straks komt er licht uit de hemel de wonderlijke…

Hoor hoe stemmig de klokken klinken hun tonen verhalen melodieus het wonder dat eeuwen geleden in nacht hoop in een bange kille wereld bracht Ik hoor het gebeier en blik omhoog in de hoop dat er nog steeds een macht bestaat die erbarmen met de mensheid heeft en inzicht en vrede tot verwondering geeft in het holst van de nacht…

groen is in zijn bladeren gestorven de wind verritselt ze voorbij dood is op de grond geborgen beschermt haar voor het wintertij takken dromen van een lommerrijk verleden heden is alleen en kaal ze vertellen hoe ze door de kou hebben geleden een eeuwenoud en triest verhaal ze wachten op de lange nachten en de maan vorst laat…

in de cranberryvallei was de zee voelbaar aanwezig, randen met blank zand liggen in zomen langs de velden te dansen in de schrale zon, er moest nu geoogst worden, cranberry's koesteren natte voedselarme grond in het binnenduin; terwijl een tapuit op een hoge duinpan schichtig heen en weer springt 'als ware het een tij' zou de oversteek…

de kuil waarin ik val stort boven mij ineen er rest mij slechts één woord gebeiteld in een steen uit…

op de berg Nojin Gangzang vele valleien gaan van Lhasa zeven duizend meter hoog zit witte sherpa Tabula Rasa roerloos in de wacht voor de verschrikkelijke Kerstman Yeti Eeuwig zijn Sneeuw God vergeten stil kwam daar een stip steeds naderbij yakboterlampjes flikkerden hoog op Tabula Rasa ratelde onbewogen op hete kolen met zijn gebedsmolen…

me schilt ende betrouw siet ghie mie anne dun enst raoke oew gesichte mere oawer dun least dien skouder gedraeghe un ganse lief is oe an te siene als geliecke verskole piene die werme skout sich slegts in wienig telle as diene oge glaense doch seltsame kere gelieke die klostertuune omrinkt ut oewe siele alwaere ut oe self…

Ongerept en onbetreden krijgt de tijd iets van weleer samenlevend in het heden blijkt verdraagzaamheid soms teer…

druipende bomen in een verstild bos de heide ingestopt onder een grauw sneeuwdek boven de grijze mist roepen ganzen naar verten onzichtbaar aanwezig achter bosranden verscholen in nevelig niets…

Een gracht, waar eend en waterhoen voortdurend watertrappen om voort te gaan, niet om te drijven zoals de watervreemde mens. Als zij vooruitgaan maken zij een dubbelspoor van kleine kolken, en boegwater als de verticale doorsnee van een pannendak, negentig graden omgeklapt. ---------------------------------------------------…

Ze lijkt gekleed in duister vlagen ruisend koud haar blanke huid. ze zwermt in`t park bij bosjes uit, vlerken om taille geslagen. Haar oorsprong krijt kristallen meren in`t heugen schiet een zilvermeeuw het bekken rond met schrille schreeuw in staat vlijmscherp langs glas te scheren. Raven snaaien goud bewerkt krassen rauw bevroren handen…

Kerst ben ik vergeten wil het niet meer weten de dennenboom en stal handel pikt zo je heelal ik heb de geest gegeven aan hen die van commercie leven, mijn vrede was al eerder weggegeven toch zoek ik naar de ster die middernachtelijk staat te stralen, Betlehem is nog ver maar Zijn geborenworden zal ik halen…

Op het kersenmozaïek detail van een eikenhouten tafel schaak ik met een lotgenoot de wereld steekt schuin over Jaar in jaar uit zie ik kopers verspreid over meerdere, te vroege avonden Te kort om Nederland voorgoed achter de ramen vandaan te drijven Het mooiste woord dat ik dit jaar voelde “middellange-termijn-doelen” en ik slikte iedere…

loop met mij de weg van hier naar daar en daar en naar waar? laten we zoeken en nog meer vinden ontdekken en ervaren wat ons mag binden hardop zwijgen wij horen slechts onszelf wervelend schiet alles door lijf,door merg en been van hoofd tot buik tot teen als binnen een galmend gewelf dat het onzegbare weerkaatst jij door mij,…

laat me maar wandelen in het zand op blote voeten witte, hoge wolken, zelfs de roze, zijn niets voor mij waar ik kan wortelen in stevige aarde ook al geurt het niet altijd fris de wind neem ik er wel bij laat mijn armen maar reiken naar kantjes rozen ijskristallen in mijn schoot zouden me niet lang bekoren waar…

Hoe ongehoord Het Groene Boekje Pleegt karaktermoord Verwacht tot bloedens toe Een open doekje Ik gooi een tomaat en roep "boeh" Ik taal niet naar tweedehands De Slegte verkoopt Nederlands…

niemand slaapt of sluit bewust de ogen de stilte van deze nacht kan schreeuwen of opnieuw verwonderen het ligt niet in mijn macht de verzuilde gevoelens van dit moment zomaar af te zonderen het zijn verleden gedachten van latijnse gezangen ook de droom van opnieuw verwachten waar mijn hart onbewust door wordt bevangen maar bovenal…

Hoe zit het: schrijf je boerka met een O-E Of is het, dacht ik, burka met een U En met een K of burqa met een Q? Enfin, ik had twee fout in het Dictee. En dus zou ik, als mijn wil zou geschieden, De boerka in het Nederlands verbieden.…

vroeg uit de veren zingen dageraadvogels hun morgenliedje, terwijl het bos in stilte naar het festival luistert…

Het ezeltje kijkt achterom. De herders, ze gaan weer naar huis. De wijzen een groot blokje om. Men bouwt van een kribbe een kruis.…

de brandende zon wordt verzwolgen door de zee op de zandbank - het is altijd lente in de hal van het station bij het koffietentje de zorgvuldige achter de nieuwste computer wacht op zijn beurt de van der made weg maalt de polder tot waste land eenzaam spelend kind investeringen van een wandelende tak zondag in de file…

Als je me aanraakt krijgen we beiden rillingen omdat dit zo goed voelt Als je me kust is de wereld heel even van ons staat alles stil in een ademloze seconde Niemand die het merkt behalve wij twee Blozend zoeken we naar woorden die nooit zoveel betekent hadden maar nu zo perfect lijken We kijken elkaar aan en glimlachen zacht...…

en nu komt nog het licht naar binnen, waar jij bent je haar versluiert zicht maar je bent bij mij bekend. hoezeer kan ik nog werven aarde, woorden en jouw zee vergeef me als ik je zie sterven kreeg gewoonweg niet meer mee we klampen vast, bidden God ja, halen alle zeilen binnen zodat we dobberen, wachten tot de storm toch weer zal beginnen…

vroeger dankten wij met kerstmis de goede God bij ontspanning van de internationale betrekkingen als de koude oorlog zachtjes leek ontdooien Kroetsjev geschoeid ging nu weet niemand meer wat zou kunnen ontspannen in internationale betrekkingen nooit meer op 't journaal koude oorlog moet uitgelegd 1000 bommen en granaten is kerstmis…

Wanneer ik je dagboek doorblader, blijkt telkens weer, dat je het leven nam, zoals het komen moest. In elk voorwerp school een verhaal, een mop of een anekdote. Je hoefde niet gestudeerd te hebben of geleerd te zijn, om mensen aan het lachen of aan het huilen te maken, en daarom verdrink ik in je dagboek en geniet met volle teugen.…

Ze wil verbinding met de hemel, gewoon een lijntje ernaar toe simpelweg om toch te vragen, hoe of het gaat toch met 'ons moe'? Ze wil verbinding met daarboven en wie wil dat eigenlijk niet, want zij die ons zijn ontnomen, zijn daarboven en wij blijven achter met verdriet.…

ik hoor jou stillekes zweven in de buurt, het is dichtbij mijn adem stokt, ogen pieken sta met mijn boeken in de rij gonst in kleine gouden glitters je handen liggen op de kaft voorzichtig loop ik nu naar buiten en voel jouw stralen, ongestraft nee, ik sentimenteer dit alles niet in een groene woordenreeks mijn kop is houtig en verweerd…

het geroezemoes in de berkenboom trok mijn aandacht, op de fragiele takjes danste bolletjes van zwart-wit met lange staart een gezellig rondje de diepblauwe lucht als coulisse bracht een zeker verlangen in mij naar boven nu de dagen alweer lengen en het licht zich aanpast, de winter nog moet komen staartmezen zijn kleine kerstvogeltjes…