Alle inzendingen, jaar 2006, week 20

Naar aanleiding van uw jarenlange sollicitatie naar de functie van het nederlanderschap moet ik u tot mijn spijt bij dezen mededelen dat u wordt af- en uitgewezen op grond van ongeschiktheid u spreekt niet onze taal en ik versta u niet ik wens u veel succes mocht u nog verder solliciteren elders in de wereld hoogachtend het…

in vele zware dromen zag hij haar immer komen en weer stille stille gaan toch was het echt gedaan toch eeuwig kwam ze stil strijdend tegen zijn wil emoties volop brengen tranen ziltrijk plengen niet te grijpen zoet verleden verbrak fluisterend zijn heden hij liet zich stribbelend gaan maar was er fors mee aan en ver onder zijn denken…

geblazen spanning droeft fluisterzacht blauwviolette tonen wegstervend naar donkerrode verten naar het mysterie van het grote genie dat eeuwen geleden het licht zag…

Als de Zwarte Weduwe heeft gepaard Nuttigt ze haar man Zo is de natuur, nietwaar? Maar daar hou ik dus niet van Wat is dat voor gewoonte Om je man maar op te eten Als je voor de daad Net nog samen hebt ontbeten Dat wijf heeft maling aan de liefde O mannen, blijf toch ver bij haar vandaan Als zoon ben ik uit haar geboren Wat moet ik…

steeds las hij de eerste bladzij, verloor zijn hoofd geruisloos alle woorden wat later las ik hem nog kleine stukjes voor, stamelde hij soms zacht bewogen: mooi, heel mooi na zijn dood heb ik het oude boek weemoedig uitgelezen zag hem samen met Cecilia lopen, weer fluitend langs zomergroene dreven gaan (n.a.v…

een geheime tuin verlangen van menig sterveling bloemen, vijvers, fonteinen lichtgevleugelde, kleurige vlinders gezang van nieuwe vogelsoorten zoete geuren, als nooit geroken zonnestralen, een zachte streling flora, fauna onbeschreven tuin ik wens te verdwalen pijnlijke herinneringen vergeten er bestaat geen verleden alleen het nu!…

eens was de wereld wijd waren velden vol ruisend graan groenblauw in de lente golvend in de avondwind vergelend graan met bloemen in blauw paars en wit wilde kruiden boeketten van de natuur ik mis mijn velden de schitterende eenvoud van margrieten en korenbloemen met daarboven de ondergaande zon…

Ik leg mijn oor te grabbel hoor de avond vallen motregen ook, een noten ping ping pizzicato het stromen van zinnen waterspinnen die dansen gaan viool contrabas gestemd de muziek trekt het water aan…

tussen bos en grasland, op de rand van de tropen woekeren kruiden en wilde halmen en struiken zo om het seizoen wordt de hitte hier geblust met een vlaag die maanden duurt reuzen grazen in hun grijs pantser nippend van de dunne, dichte schaduw ik weet niet waar eerst kijken de olifant besproeit zich met water, bestrooit zich met zand…

ze waaien in de wind de korenaren ik zie als een kind aaibaarheid varen…

De poetsvrouw neemt het stof op en zingt een blauwe maan houdt haar staande en alleen er schuilt naast dit lied een duidelijk perspectief in haar gebaar, een bijna geruststellend ritueel ze lucht de kamers, weg alle geurtjes, alle vlekjes gewoonte, alle stof tot nadenken of buitenwaaien gedoemd.…

balanceren op het randje van vandaag waar een V van vuurvliegjes langzaam danst bestrijken schaduwbeelden morgen met hun zacht trillende glans weggestopt in papieren droomgezichten sluit god de deur en donker bedekt de ramen wat als de wereld valt…

ik liep vannacht, uit een feestje ontsnapt, naar de stille rand van de zee het licht sprak golven laag, sliep als een warme deken op het zout wat in de kragen zat van de vloed telgen van kleine zandgolfjes, ze dempten mijn voetstappen, lagen als eeuwenoude paden voor mij ver weg klonk een dode meeuw, als echo van verbannen stemmen een…

Je was toch de Koningin van mijn veerkracht? En nu mijn mooie witte vogel drijf je aan de oever van het leven plat op je rug waar die verdomde kankerkraai je pikt op zoek naar zijn Duivelsei. Straks zal je na mijn afscheid voor altijd blijven zweven in deeltjes uitgestrooid waar alle meeuwen je naam nog kennen. Kippenvel met…

het krijgt een naam een gezicht en een baard wat was het je waard je naam te vereeuwigen was het de macht een schreeuw op te wekken probeerde je een kwart van de bekken tot sluiten te dwingen of was het de betovering van de Madonna die toekeek met half gesloten ogen hoe de olie werd bedrogen in doeken zonder herinnering -------…

Kantelend licht. De avond is een kaars die over haar gezicht een eiland legt. Landschappen varen voorbij en zij is het laken waarop nu alles wordt gezegd. December. Bloemen klampen ramen aan, broodkruim lijnt de perken af, verstikt hun zucht. Het huis stokt in de kelen staan de klinkers amper overeind. En ik vlucht naar haar hals waarop…

De bakker is verzot op excrementen, want vlaai en bolus zijn door hem bereid. Op 't lijf geschreven is z'n spaarzaamheid. Zo drukt de man z'n kosten en z'n krenten. 'Met zuinigheid en vlijt', verklaart de bakker, 'ga ik te werk.' Hij is een krentenkakker.…

Het wachten moe, de therapieën beu treedt zij binnen onze muren in op witte laarsjes voetzoekend, als een verdwaalde vlinder die van ver is aan komen vliegen. Max Factor en de Bijbel onder handbereik, zijzelf daartussen middelevenreden, zet zij aarzelend de eerste schreden op weg naar de oorsprong en de zin, het raadsel van haar eigen onbestaan…

laat ons iets drinken zei je ik zou zo graag ik zal je zacht ontvoeren zei ik wat wou je graag ik hoorde in je keel de koele afdronk teer ontvonken als een lach en op je ooglid viel een geur van roosmarijn ik word wat moe zei je ik zou zo graag ik zal je zacht ontvoeren zei ik ik wieg je graag…

Licht geslagen door een flits brandt de droogte tijdens verzengende hitte een ontwapenend zwart alwaar gekiend nieuw eersteling leven door de jaren vrij ontluikt tot het houtachtige tot hernieuwde droogte opnieuw flitst naar nieuw leven…

Slank en op hoge poten schrijdt regen door lichtgroene lanen. Boomtoppen wuiven als luifels langzaam open en dicht, terwijl plassen beneden schaduwspelen met pokdalig licht.…

“Ik dacht dat Rita op de hoogte was Dat ik over mijn naam heb moeten jokken, Maar nu wordt toch mijn paspoort ingetrokken En zoiets geeft in mijn geval geen pas. Maar weet je”, zei Ayaan, “wat of ik doe? Ik geef dat paspoort stiekem aan Kalou.”…

Ik weet, dat geen die later dit boek leest, 't Begrijpt, - en wie de wereld gadeslaat, Weet dat zij slecht noemt wat zij niet verstaat, En goed het niet-verstaan van eigen geest. Maar ik, die dit boek schiep, ben niet geweest Schepper van 't niet-verstane, in andren kwaad, Maar van het wél-verstane - en, naar hún raad, Goede in mij zelf en…

Ogenschijnlijk als een spijker bikkel je mensen hard naar soms de gene zijde Verborgen achter je masker waar tranen vroeger veelvuldig vloeiden speelt over die tijd dat weinigen je echt verblijde wrok je parten Onschuldigen dienen dit gebeuren nu te betreuren…

Vol kinderlijk enthousiasme geboren in het reeds volwassen huis met alleen grote broers en zussen met afstand de benjamin thuis Velen zagen haar als ‘het zonnetje’ alleen zíj zag die zonneschijn niet want aan de binnenkant van die stralen voelde ze best vaak veel verdriet Vooral door het grote verschil in jaren groeiden ze ongemerkt uit…

Er hangt een roze deken in mijn tuin waar ik naar kijk met knipperende ogen want hing daar eerder niet een kleed te drogen zo'n donkergroene gemêleerd met bruin die kostte me bij aanschaf een fortuin och ja, mijn inkomen is geen vermogen ik heb destijds gewikt en afgewogen hield bij die aankoop zelfs de beurs nog schuin maar dat is niet…

Onverschrokken met tomeloze energie stond zij de allerarmsten bij daar waar regeringsleiders faalden maar mededogen bergen verzette schiep zij een weinig hemel op deze onrechtvaardige aarde en als een rots in de branding weerstond zij menig gemis. Heilig verklaard voor haar prachtige werk in de sloppen van Calcutta; een heldin met geloof…

Dove kerselaar al hopen jaarringen geleden zijn nutteloze oorschelpen als pluizige meiklokjes onderaan ratsvergeten Bladeren woelen scheuren los en trillen als losgelaten snaren harmonieus tot onbekende melodieën in mijn witgekrulde oren Die muziek rafelde me uit tot ontsponnen wol zeven wereldwinden sleepten mij uiteindelijk tot hier…

op een hoekje liggen begraven de minvermogenden in lagen de bloemen lijken voor het hele graf omdat in de regen het kaartje het begaf zonder al te veel weelderige bloemen zetten zij behandeld als verdoemden hun leven in armoe na de dood voort hun enige hoop is nog de hemelpoort in groteske pompeuze familiegraven liggen de invloedrijken…

Het is rustig op de stoep De straten stromen stil Al het papieren geluid Wordt verscheurd, de wind Snippert langs mijn oren Ik wil alleen jouw gouden stem Smeltend over dat wat hoort De ramen roeien regels Die ik hoop niet te verstaan Het is rustig op het plein De geruisloze grachten En al het papieren geluid…