Alle inzendingen, jaar 2019, week 25

Kon je niet even langer steunen op mijn vertrouwen was de basis niet genoeg? dan het nest van de karekiet, instinkt als solide fundament zelfvertrouwen als onderdak op doelstelling gericht, vertrouwd het aardse slik op wuivende stengels riet wat trilt, niet wankelt in haar evenwicht, niet in de heetste zonnehitte, de zwaarste storm…

Je zegt: Spreek niet van liefde tussen ons. Ik schud mijn hoofd: Mijn God, ik zou niet durven! Hij gaf je immers een vrouw en daarmee basta en daarmee af.…

ik loop alvast vooruit en herzie mijn beweeglijkheid, misschien ben ik blijven steken in falend beleid, in ontbrekende witregels als lucht tussen beschreven adem eenmaal buiten voelt deze plek aan als aanwezigheid waar ik niet ben, een stilstaande ster in vallende ruimte, elke stap dichter bij afleggende verte achter het oog…

Hier heb ik gewoond, waar nu mijn huis niet meer staat – al blijf ik zoeken.…

Ons land wordt overweldigd door exoten En allemaal de schuld van het klimaat De dennenrups staat bij de grens paraat Gelukkig wordt het gas straks afgesloten De hoornaar, reuzenteek en knokkelmug Die hebben daar dus écht niet van terug!…

Ooit begon ons leven, zonder onze taal. Daarna werd ons leven versmald, door woorden en symbolen. Beperkt tot meningen en ideeën, over wat werkelijk leven is. Dichters beseffen, dat gedichten pas gaan leven, in de stilte tussen woorden. Daar waar alles wordt gezegd, en niets meer wordt verzwegen. Wanneer de liefde tot ons spreekt.…

Aan groene oevers bevindt zich weelde een droom die zich bezielt stroomopwaarts waar de rivier meandert in het bewoonde schilderatelier kleuren spiegelende meren groen valt er schaduw op het linnen veld ergens in een ontwaakte wereld zonder commerciële gekte proberen we te roeien we praten over politiek in onze fluisterboot over…

een foto een vader een kind levens opgeslokt door het water een moeder leest een laatste bericht mam we hebben het beloofde land in zicht ik vraag me af wat God van dit alles nu vindt voor menigeen is het hier gaan stranden het geloof in hem verdronken in de Rio Grande…

we deinen op de warme golven van de zomerzon dromen koelte en geruis van zee en strand rondom het volmaakt vakantie vieren klotst tegen pieren haast en stress hebben geen vat op het genieten van ons zonnebad de idylle is compleet als stilte rozige sluimer geeft totdat een strandbal uit het niets keihard knalt op ons glasservies…

Er is een rapportage aan gewijd: Acht op de tien beweert dat die er is, maar wat die inhoudt, blijft nog ongewis. Wat is de Hollandse identiteit? Wien Neêrlandsch bloed door d'aderen voelt vloeien, laat zich door zo’n stupide vraag niet boeien.…

Jenny heeft mij op onze eerste ontmoeting gekust, toen ze opsprong uit de leunstoel waarin ze zat. Diefachtige tijd, die nooit en te nimmer rust mij te beroven van de fijne uurtjes die ik ooit had. Besef dat ik daardoor vaak moe en verdrietig ben en dat de meeste levensvreugd in mij al is geblust. Grote dief, pak nu op mijn oude dag andermaal…

Samantha ze zal ons eeuwig bezighouden ze verrast zelfs op haar sterfbed als ze niet roept: ik ga, ik ga maar ik kom, ik kom nou daar zijn we dan mooi klaar mee!…

jouw geharnaste blauw groen en steenrood geschilderd gezicht op het doek kijkt me aan je hoofd valt uiteen in geometrische vormen met contouren zo scherp als de punt van een bajonet een zelfportret in staccato geschilderd een masker dat jou tot een ander maakt ben jij het die ik zie kan ik je anders zien?…

(haiku) in een processie kruisigen rupsen een boom ongeloof: eikels…

Buiten het dorp ligt de brug zonder weg, bij het kerkhof zitten wel eens stadsmensen om haar te schilderen Soms spelen er kinderen Voor mij is het een beeld van het leven en vanochtend trof ik er een vrouw liggend op het landhoofd Ze schrok, durfde niet met me mee te komen, door mij verloor ze haar niemandsland Verder gebeurt…

ik voel onuitgesproken verdriet maar zie het niet in ogen die bewogen kijken naar beelden die zij niet begrijpen het zijn kamers waar stukjes bestaan langs elkaar leven zonder samen te zijn ieder op zijn eigen terrein waar het ego mankeert desintegreert naar waaruit het is ontstaan terug met zucht zonder vloek tot een volgende…

Die zwemfanaat een kruisje? Niets daarvan! De Friese vlag moet wel de lading dekken, want anders krijg je nog meer van die gekken met een of ander vreemd elfstedenplan. Met schaatsen bungelend aan beide benen is hij zijn nieuwe zwemslag aan het trainen.…

'Herinnering aan Volland' Kijkend naar Holland zie ik linten van files stromenderwijs ter bestemming gaan, stuurhutcabines op vier of meer wielen in dampen van diesel aan de einder staan; veen, onder talloze hallen bedolven, varkens in stallen verzurend het land, appartementen- complexen in dorpen, kronen op torens in 't westen…

Ik bouw een huis van zonnestralen dat ik luchtig door Iris verven laat zij trekt haar kwast in lange halen zodat het in gebogen kleuren staat tussen het wit van wolken zo hoog omkranst het liefdevol en gastvrij in voortdurend begripvolle dialoog vorm ik veiligheid en maak vrij niemand hoeft bij mij te vrezen voor verdrinken of…

Ook al ben ik een mannenman Wat hou ik ook veel van vrouwen In de naakte wereld van de dinsdagavond Wil ik nog wel eens turen, gluren Maar naar jou Gabrielle voor kijken en luisteren Voelen, ervaren, dat jouw belangstelling zo oprecht, eerlijk, stimulerend en spontaan blijft Hallo zeg je dan en dan is er intrinsiek die participatiemaatschappij…

het water net boven mollige buik en navel armen als korte uitlopers naar kleine handen die op het water slaan in de tobbe van verzinkt metaal in woelend water ontstaat de zee het kind maakt het maakt van alles mee…

Kanjerkreeft en kilo's krab met schaar vliegt in 't gekoelde laadruim van een jumbo als grote oceaanbuit naar de Jumbo de halve voedselketen etenswaar airmiles zonder kerosinetax gegarandeerde spijs voor nu en straks…

Colonnes krekels zijn naar Lidl gegaan terwijl ze driftig tjirpten naar elkaar Kom allen met uw ganse kinderschaar en proef van vlees, gebakjes en banaan. Toch tof en aardig van zo’n winkelketen. Die vindt de krekels vast om op te vreten.…

de witte veranda van hout het kanten vlasdun gordijn en het ontruimde plankier met rieten stoelen over alles is gepraat de drempel brengt een hoorbaar stille kamer in het midden staat een tafel bij het raam de zilveren schaal met rozen bloeiend tegen het breken van de tint de klok met lange tikken soms vergeten dan weer indringend…

(haiku) spin wacht met geduld in z’n pas gesponnen web op wie er inlogt…

Een druppel in een zee van water die ene korrel in de zandwoestijn dat naaldje in een bos met sparren de ijskristal in de reuzengletsjer die ster in dat eindeloze heelal een seconde in die eeuwige tijd soms kun je toch eenzaam zijn tussen al die drie miljard mensen zoekend naar een zielsverwant…

De zon, is fantastisch voor ons allen. 's morgens vroeg, vaak aanwezig met haar bijzondere kleurenpalet Als zij ondergaat, is dit een miraculeuze gewaarwording, die je zoveel mogelijk wilt ervaren. Soms ook ontroerend, met haar schitterende glans.…

Voort voort, ik word gek van alles tegelijk zien een totaalbeeld vanaf hier en daar en van boven en opzij de wereld, mijn kamer het veld vol zonnebloemen in een vaas en nog een vaas alles bij elkaar geplakt tot fictieve gezichtspunten die in elkaar overlopen zoals mijn hersenen dat doen met alles dat de zenuwen meedogenloos…

zij wist hem een hand te geven waar wij met bijna gebroken botjes pijnlijk achterbleven niet gangbaar was het overleg dit was al duizend keer gezegd zonder enig zichtbaar resultaat begrijpen en veranderen leek een logisch handelen alleen bij jou is die bug probleemloos gepasseerd hij heeft jou niets geleerd de handen waren al uitgestoken…

Wanneer we ons aardse paradijs verlaten. Wanneer we overlijden. Wanneer bedoeling weer toevallig wordt. Wanneer energie weer loslaat van de stof. Hebben we de liefde wel liefgehad, bemind, voor al wat leeft en niet toevallig was? Hebben we wel bedankt gezegd, herdacht, hetgeen de liefde ons heeft geschonken? Hebben we het voorrecht wel beseft…