Alle inzendingen, jaar 2019, week 41

Daar sta je dan eenzaam in de kosmos doortrokken van ziekte en allerlei andere gevaren om je heen Is er nog een weg terug uit dit aan waanzin grenzende tijdperk de vreemde wanorde die ook ons huis is binnen gedrongen soms hebben we geen andere keus dan ons te verzoenen met ons lot Zoals de dichter zijn zwarte letters grift in poëzie iets…

de winter voorzichtig morrelt aan de poort hoogste tijd wordt het dus voor de echt stevige hap. want tegen oostenwind in deze koude maanden moeten wij ons wapenen. thuis op middelhoog vuur staat een grote pan soep waar in bouillon borrelend de bleek- en knolselderij met aardappels gaart vanzelfsprekend toegedekt met een toefje peterselie…

Er lekt eenzaamheid weg uit mij, dun verlangen -- naar het laagste punt.…

de rust zocht mij op zij fluisterde in mijn oor, bezoek de canapé en wacht tot ik je zal verwennen, zodanig dat ik je amper stoor het is dommelen op donzige veren die je dromen in liefde verheffen en almaar in tederheid aanlengen ik zal over je wangen zachtjes zuchten als een zomerwind aan zee en optillen naar wolkenluchten; hemelsblauw…

op een bed van ruwe stenen hoor ik de dreunende zee op de zandkust slaan ik heb geen weet van de nacht als wolken vol verlangen tijdloos naar de verte scheren het is om dit verlangen om dit moment van geluk dat ik mij geworteld voel moge de zee zich stilhouden als is het maar voor even ik zwaai mijn handen uit het zicht…

De herfst viert feest in al z'n kleurenstalen Met bramen, vogelkers en een klimop De lijsterbes, de vlier, het kan niet op Met belladonna, lelietjes van dalen En brede lindekronen groen en geel Een fleurenfestival, maar nooit te veel.…

ik vang vlinders met mijn hart ik knoop vogels in mijn oren vraag bomen om me bij te staan leg de bloemen vast met m’n zicht en jou omarm ik met alles wat me lief is jij mag zeker niet gaan zolang het in mijn mogelijkheden ligt…

Eén voor één leg ik om mij heen de bouwstenen van mijn leven. Zo bouw ik aan en huis. Vindt mijn ziel zijn eigen thuis. En wordt aan mijn wezen een fundament gegeven. Eén voor één plaats ik voor en achter een venster met uitzicht op het leven. Zo kijk ik door het spiegelend glas. Zie ik een paar ogen tussen het struikgewas. En schrik van…

Bijna elke dag brandt in m’n hoofd een kaarsje voor een gemiste…

De ruiter bestijgt het paard Schuift haar laarzen in de beugels De amazone spant de teugels Samen nemen zij de vaart In de open weide en voorbij 't voetbalveld Waar de jongen juichend werd geprezen Door zijn kornuiten; een doelpunt een held Waarvoor bij 't oranje de vlag wordt gehesen Verderop loopt in 't licht der hemelbogen Een man…

Van mijn kinderjaren ben ik heel veel kwijt, ik heb geen weet meer van de weken toen, slechts momenten zijn mij bijgebleven, nauwelijks de voorwerpen en dingen. Waarmee ik speelde deed er ook niet toe, de blokken, poppen, middel slechts, nooit het doel, ik herinner mij gevoel bij mensen, volwassenen, hoe zij waren voor elkaar. Vooral veel…

Mysterieuze oester, wonderlijk blij in een zee van dromen.…

Rijkswaterstaat hanteert diverse kleuren. De code geel zegt: Hoed u voor de regen. Oranje waarschuwt voor spekgladde wegen; met rood staat er spektakel te gebeuren. De mooiste kleurencode geeft mijn bos met zijn kastanjebruine-rode blos.…

Bij een huis stond ik stil. Er brandde geen licht, noch zag ik ramen, wel klonk een stem als uit de diepten. Uit de diepten steeg een schraal gezang, was het dat dat mijn oor verdoofde? En vervolgens vervolgde ik mijn weg. Hoe klonk dit grapje in de zwartste duisternis? En stond inderdaad dit plompverloren huis zo zonder raam in de leegte…

Dichten doe ik nog, maar als in droom, In een droom waarover 't voorgevoel Van te ontwaken in een werklijkheid Die geladen is met ramp op ramp Hangt als een zwaar onontkoombaar onweer Dat in laatste stilt zijn donder uitbroedt Over 'n lieflijk maar al rottend landschap. Tussen zwammenwoekring bloeien bloemen, Pluimen rijzen uit vergrauwde…

Deksels vallen van de wolken een slagzin aan de horizon een paraplu van dromen houdt verwaaide bladeren van de taal niet tegen, een woord een uitvlucht, verdwenen over de paginarand, vanuit het eerste teken, refrein op de rug van elk beschreven blad of wat de versnipper bak niet vrat de vlucht die iedere schrijver kent in zovele kunstgrepen…

Niet denken maar doen handeling schatplichtig stroomgebied van dromen rivieren ledematen bloeien kleuren boeiend naakt het praten niets in stilte alles bonzen van leven open de sluizen alle deuren open sloop de muren naamgenoot in liefde goud omrande schoonheid bloemetje voor de dorst behulpzaam neergeschreven wat er toe doet…

Als ik ooit een keer echt doorheb hoe te leven, ben ik er dan nog? Als ik eindelijk begrijp hoe het leven gaat, zal het dan nog gaan? Wie kan mij zeggen: Bestaat er tijd van leven zonder verlangen? Zal ik weer dansen als ik het leven liefheb? Of is dat te laat?…

hij kantelt de platte steen om en om en om wit als een bevroren winter wat had je dan verwacht vraagt een stemmetje ik ben de tijd niet, tijd komt uit verlies, ik draag enkel de tijd als je mij meeneemt, verandert er niets er volgt een ketsend geluid beiden verdrinken, huiswaarts tegen de klok in…

Je wilt ze te snel groot hebben, zei mijn vader. Hij voelde zich meer op zijn gemak met de kleintjes, dacht ik, de peuters die niet tegenspreken, die hij kon laten lachen nog om niets. Nu denk ik dat hij uiting gaf aan zijn verdriet om afstand die er groeide, het oorlogs-mes dat snoeide in de ongedwongenheid, zijn eigen onbezorgde kindertijd…

wat we soms vergeten is dat we niet meer zijn dan een optelsom misschien van boeven of andere proleten zo gezegd klinkt dat wel stom misschien zelfs wel van profeten een gedachtegang toch niet zo krom maar vertel me wie kan het weten wat zich in ons ver verleden ooit onoverkomelijk eens ontspon ach bedenk ik van denken moe wat doet het…

we kwamen thuis toen we door het raam onze flinterdunne vervlogen dromen aanschouwden het schommeltje vergeefs bungelend aan een balk de dode takken in zompigheid vergaan een verlaten ploeg woekerende brandnetels de vogelkers die brons kleurt in het ingetogen herfstlicht de tamme kastanjes het zacht haast sacraal roze van…

Het schema van de Tour is net verschenen Maar weer niet naar de smaak van Dumoulin De Tourmalet, Ventoux, Aubisque, Boursin Dat geeft maar hongerklop en volle benen Tom zou zich graag beperken tot het dalen En wil ook een verbod hem in te halen.…

de tuin in verval het seizoen drukt zijn stempel alles gaat voorbij…

De bomen vol blad, schaduw vol zwart, licht vol kleur: alles vol zomer!…

t Is Wereld Menopauze Dag vandaag Wat goed dat ze daar aandacht aan besteden Want dag en nacht heb ik eraan geleden Ik kreeg de hele tijd de volle laag Mijn midlife crisis werd mij afgenomen Mijn penopauze kon ik slechts van dromen…

Het rijbewijs, als je 75 plus bent, moet je gekeurd worden voordat je het kan verlengen. In Nederland, is daar veel over te doen, wachten en nog eens wachten. Het is onvoorstelbaar dat dit gebeurt in dit land. Er zijn mensen die al een jaar wachten op het rijbewijs van het CBR. Het is toch echt niet te geloven, mensen op…

Je kijkt jezelf aan soms krijg je duidelijkheid in je spiegelbeeld…

ach zon der zee, vonk geslagen uit gehoorsteen onoplosbaar is het lichaam dat in muien kruit boven de zee sterren, onder het verhemelte achter op de tong stuifzand, en maar niet slikken, slikken ------------------------------ uit: 'Lichaamswater', 2002.…

Soms, als men buiten loopt in zee van zon, Of in de diepe storm, in 't diepe jaar, Of in de nacht haar laag neervallend haar, Of in sneeuw, als men haast niet lopen kon, Dan voelt men zulk een liefde voor de bron Van al wat leeft, 't heelal, dat men wou daar Zijn armen omheen slaan, en heel te…