Alle inzendingen, jaar 2019, week 45

III. Geron voelt zich maar een oude dwaas, zo dommelend en turend op een vlonder, dan heeft hij beet en blinkt het wonder – hij is de vis, het water en het aas.…

Het is gulzig water dat me dorstig maakt, schuimende beken waarin ik weerloos in ten onder ga, het is de fluister toon die mijn stemwind spreken laat, het staat voor de reikwijdte zover ik ooit denken kon. Het is het brood wat de honger steelt, een wuivend bos die het zachtjes streelt, een bodemloze slaap in de wakende droom…

Tevens mag het winter zijn met schaduw blauwen over wit satijn zoals Voerman wist dat het bestond een voetstap in zijn sneeuw werd een complete morgenstond hij laat alle kleuren rijpen tot vorm naar mijn betekenis ik probeer nooit iets te begrijpen wat al vanzelfsprekend is.…

schaduwen op het behang die ons de adem dreigen te benemen voorbij pijnlijke herinneringen getekend als artisjok het opgekropt gevoel als een beestenboel blijft hangen in onze strot de uitlaatklep verstopt en dat we dan: juist dan , vaak tot de beste prestaties kunnen komen in het diepte punt van ons leven…

als ik jou redden zou uit een brandend huis een vastgevaren schip je redden zou van de jankende hond in zijn veel te kleine hok van verdrinking of bloedzuigende dazen en dwazen als ik jou redden zou uit een ivoren toren maakt me dat tot je bevrijder of zal ik je bezetter zijn als ik jou redden zou…

Ik moest even nadenken, nou ja, ik mocht even nadenken want wat was het trefwoord bij deze spontane ontmoeting om half twaalf ’s avonds in de Elandsstraat in de Amsterdamse Jordaan bij het uitlaten van mijn hond de labrador Mika met zijn grootste hobby: balletje gooien, pakken enz. ik kraakte m’n hersenen en vond het woord: gulzig, ja gulzig…

Je vroeg me Je vroeg me of ik je mag... Ik zei nee .. Je vroeg me of je mooi was.. ik zei nee.. Je vroeg me of je in me hart was.. Ik zei nee.. Je vroeg me of ik zou huilen als je weg liep ik zei nee.. Dus liep je weg.. Ik pakte je arm en zei: Ik mag je niet... Ik hou van je Je bent niet mooi... Maar prachtig Je bent niet in me hart…

Vriendschap is liefde in een winkel werken ook maar dat is praktisch de koude kant Warme vriendschap is ongeorganiseerde liefde (wederzijds te pas en te onpas zoals het uitkomt) om elkaar te voeden omdat je jezelf herkent in het beeld dat je hebt van die ander en dat je graag in je hart sluit een vriend is eigen een vriend is vrede…

Eigenlijk wil ik je het liefste bewaren maar toch ook delen Eigenlijk hou ik je het liefste voor mezelf maar toch ook weer niet…

Hoe de zon blaren streelt, een fusee van kleur in zachte astergeur en ontvolkte bossen bespeelt. Alles verlaten achterlaat teruggeworpen op zichzelf terwijl ze haar gewelf ontspint als Groot-Gelaat van dood en wrange waarheid, zomers tot illusies maakt dan komt kille eenzaamheid. Een vechten tegen haar verraad in angst en bitterheid…

pak je kameel twee kruiken één voor links en de andere voor rechts gevuld met vloeistof van eigen maaksel en trek de woestijn in lief zonder mij met je ogen vol zand in ‘t dorre land en laat het schone argeloze bloeien groeien tussen de koeien van het lage land in het met dauw bedekte gras vredig dwalen op ongerepte…

Mein bratwurst ist gefallen Luid snikkend loop ik rond Daar ligt hij in de blubber Eenzaam stervend op de grond Rust zacht, mijn arme bratwurst Toch kan het nog erger zijn... Toen ik gisteren stond te jodelen Viel ik in een diep . . . . . . . . . . . . . RAVIJN.…

Een aardig plan, zo'n eendrachtscombinatie Tegen 't Duits en Engels overwicht En Zuid-Europa's grootmachten gericht Met de Belgen in een BeNenatie Komt er één bondscoach of twee keuzeheren Om elf uit BeNeland te selecteren?…

Welke hand wordt een werkende welke traan verbergt intens verdriet. Wat oogt en is zonder zonlicht verloren wordt zonder regen niet geboren. Het kan verwonderlijk schijnen zelfs onwaarachtig klinken want waar de een nog wel zelf loopt kan 'n ander ondersteunt enkel hinken. Hoeveel soorten van verdriet bestaat er ongezien wel niet. Welke…

tijden zijn voorbij dat handgevulde poppen met houten neus en felgekleurde oogdoppen hun woorden wisselden op het randje van spel tussen hemel en hel de kinderschare ingetoomd met snoep en begeleid door geitenwollen sokken werd meegenomen op ontdekkingsreis die volwassenen zelf nooit hadden genoten ingrijpende verschuivingen…

'k Weet het zeker, 'k kan niet meer geloven 'k Weet nu zeker dat God echt niet bestaat Feit is dat de wereld niet ziet, 't is te laat Komt dit ongeloof niet meer te boven De duivel reeds die in zijn vuistje lacht Weet van zichzelf: 'precies zoals verwacht...'…

Het verweer is murw, de onbreekbare spiegel gluurt al om de hoek...…

Bij voetbal gaat het om de bal, niet waar, om schijnbeweging en om traptechniek. De six-pack van het voetballersfysiek, daar zitten anderen dan weer voor klaar. Maar straks zijn al die doelen plots verdwenen: De nieuwe liga focust slechts op benen.…

De zon ligt in mijn linker-hand, en zijpelt door mijn vinger-brand van laag en logger bloed, in 't welkend westen, op dak en doom, alover vout en veste. De maan rijst uit mijn rechter-hand en zeeft haar weemlend zilver-zand alover wuiv'ge wake en schemer-weven van 't graan, waar de aedmen, blauw, van 't graan in beven. Ik stijg al hoger…

manen van het witte paard dat hinnikt aan de rand aan de rand van wat ik ben wie ik ben vervreemding stilte eenzaamheid Tegen de bergen omhoog geruisloos - wat een moed! Gesel van zorgen, woedende stem die stamelt, hakkelt, schreeuwt, makker, kameraad! In de donkere spelonken van dit vreemde oord. Daar gaat het witte paard, ervandoor…

KAARSLICHT Waar jij nu bent tussen droom en daad het is donker buiten Ik werp een lijntje uit een spinnendraadje op de wind het is nat en koud Er brandt een kaarsje een warm licht verspreidt ik voel hoe het jou bereikt…

Verworpen in eeuwige strijd van zelfbeschikking geen enkel doel dat heiligt, ook ikzelf heb mijzelf gestenigd, oneindig lang de tijd gepijnigd rollen vuurstenen aan om in het mooiste uur tegen elkaar te slaan, vonken bloed zwijgen in de caleidoscoop van een fossiele oer-natuur herschikken de scherven in het zielebeeld van mozaïek…

een vogelscherm is ruisend afgedreven nu de winterkoude is ingetreden naar de zon de warmtebron van leven de huilende vragen van het kind meegedragen door de wind tot aan de einder de rood gouden gloed ‘t water stroomt de avond zingt tussen onze vingers de veder in onze hand de vlammende mantels van papavers wij willen…

De zoektocht was met moed begonnen Zoektocht in mijn hoofd Ik tastte in het donker af Ik heb me uitgesloofd Ik pakte uit de vage massa hier en daar gedachten Maar als ik in mijn handen keek Vervlogen ze met achten Nu zit ik hier met om mij heen een grote grijze brij Ik weet wel waar ik zoeken moet Maar kan er nu niet bij…

Wat maken we met zijn allen toch een takkeherrie, de stilte te vinden nog in de storm van leven waar kabaal van alles en iedereen letterlijk verstomt. Simpelig gekwetter kwam u maar uit vogelbekjes waarvan de helft reeds verdween, die horen kunnen, of zien, door mistig vuur, flarden essentie blinden en binden aan verloren of gewonnen…

Het kroost naar school brengen Is tot een martelgang verworden Als je niet steeds eerder van huis gaat Komen ze chronisch te laat Door de pendelende matatu's De wegpiratende rücksichtslose boda's De snoeverige effendi's uit de buitensteden Met hun branie geblindeerde ruiten Die je klonisch de loef afsteken En situatief denkend Moet…

hoe de winter zich etaleert in het voorportaal waar alles schreeuwt om warmte en schaatsen als beitels worden gehanteerd om het ijs van weerzien te kloven vogels honen de rijp van takken wijl hun beenderen als vloeibaar leven zich voortbewegen met vleugels door de tot ballast geklonken zware luchten niets is nog zeker, dagen schaduwen…

de windgeesten sliepen van zonsopgang tot schemering een diepe lange slaap Hypnos beval zijn zoon: sus ze met deinende dromen opdat ze hun razernij vergeten geen zee ging ooit ten onder aan verlies of van verdriet de lege zee bracht alles samen…

Soms zijn er tranen, maar herinneringen aan een dierbare blijven altijd bestaan. Tranen…

Jij bent bij háar, maar met mijn ogen dicht voel ik jouw warmte in de stoel naast mij en niet de pijn voor jou niet goed genoeg te zijn zachter valt het licht op onze jaren, uitvloeiend naar de toekomst Ik ga eten bij een vriendin zij kan erover meepraten en zegt dat ik geweldig ben lief en mooi en te goed voor mannen, ze zijn niet…