Alle inzendingen, jaar 2019, week 47

waar ik ga waar ik sta jouw oneindigheid omvat mijn eindigheid jouw zijn mijn bestaan jouw liefde mijn leven jouw licht schijnt in mijn duisternis jij onkenbaar maar onontkoombaar…

eigenlijk achteloos aanwezig was het een dag aan het einde van de reis een dag van de raaf steenmeel en waterlicht de zon lag op de grond en in de lucht hing een inversie van tijd achter de einder bleek geen vooravond te bestaan alles was rustig en niets deed er nog toe…

buikspreker grijpt plots naar het hart van zijn kniepop, die een doodskreet laat…

Onderschat de diepte van de woordenschat op de lange duur als ik hierin ten onderga, een kansloze strijd tegen taal en tijd, denk je dat je alles hebt gehad vertil me aan de last van de loden- en de bodemloze letterkast, waarin het doel en weg wordt ondermijnd, denk ik zin van onzin te kunnen scheiden, zonder schijn van zelfingenomenheid…

De oude man huilt, ik zie hem zoekend met zijn hoofd. Het verkeer raast eromheen en ik zie hoe hij zijn ogen uitpuilt, hij staat als verdoofd. Moeizaam zoek ik mijn weg, niemand heeft er oog voor. Ik neem zijn hand, terwijl ik het verkeer stilleg, hij zegt, ik weet niet waar ik thuis hoor. Ik denk hetzelfde maar hou mij stil, kom we gaan…

De inzichten in mijn aantekenboekje zijn raadsels geworden, ik herinner me de mistige gedachte van vandaag al eens eerder gehad te hebben maar helderder, een openbaring die ik meteen opgeschreven heb en om haar opnieuw te vangen ben ik al uren aan het wandelen snuffelend naar een spoor loop ik langs de nissenhut van Het Noorderlicht…

Het strand en het zand, ik plof neer. Het is niet meer bemand, heerlijk z'on heel groot meer. Mijn gedachten maken mij wakker, alles komt in mij op. En zeg tegen mijzelf, hee makker, wat zitten wij hier tof. De rust maakt zich van mij meester, ik zie en hoor niets meer. Hee daar drijft een zeester, ik citeer. Het getij is dood, de…

Het Leven is moe De takken verdorren De bladeren sterven Onaangeraakt Tot aards stof vergaan Om weder te keren Uit 't hemels' sterrenstof Bij Lentemaan…

scherp schuurde vaal licht langs schrale takken valse contrasten schetsten niet bestaande unheimliche sferen het donkerde in woud en bos ondanks het gebrek aan bladeren nog priemde zon venijnig strak naar leven op de grond schijnwerpen creëerde een bewogen beeld omdat licht continuïteit doorsneed er gaat geen dood voorbij…

luister mijn kind je ogen zijn te mooi glanzende sterren boven een demonische zee alleen de gouden zon kan deze zee verdragen tot de dagen zullen dagen troost zich mijn ziel met jou die mij met God en mens verbindt komt kinderen, komt, en luister naar 't geluid van vogels de raaf - de mus - de merel - hoe verschillend dat…

Als je de kaart van Nederland omdraait, lijkt het ineens anders...…

met jou heb ik een eilandje geschapen de golven flirten in extase met het zand de dagen zijn zo groots - te groots om te verhalen en in de verte uit de blauwe lucht daar klinkt de pastorale jij vlecht jezelf in mij en ik poëtisch jou arcadisch in mijn sferen  zo dichten wij elkanders ogen en drinken nectar uit het hart in jouw oksel lig ik naakt…

Wat maakt dat men zich met oudjaar altijd te buiten gaat aan megavuur en knallen, hetgeen helaas in veel te veel gevallen tot schade, letsel en excessen leidt? Extremen geven het gevoel te leven. Wie wil daar niet een lichaamsdeel voor geven?…

de machinist verveelt me want hij vernauwt zijn blik  tot de sporen voor de trein maar zelf ben ik meestal ook zo: eens je teveel traagheid hebt opgeslorpt kan je immers niet sneller eens je horizon bepaald kan je soms niet meer terug…

Dat niemand weet waar of we ons bevinden en waarom we hier gekomen zijn wordt angstvallig stilgezwegen voor de kinderen Die verklappen niets van ons geheim Er is een plek waar iemand zich ter aarde moet werpen voor één glas oorspronkelijk water en een kop vol stof is alles wat hem wacht Treurclowns murmeren 'dat hij eerst moet leren door…

Bedenk hoe schoon wanneer wij zijn gestorven De aarde zal zijn die dan naar ons niet vraagt. Gij weet dat ze altijd eendere vreugden draagt Als waar wijzelf ons aandeel van verworven. Wij hebben vaak haar blijde gaaf bedorven Door zorg die om de dag van morgen klaagt. Door eigen ondank langer niet geplaagd Zien wij door anderen haar geluk bëorven…

Een der stervelingen hier op aard Heeft zomaar impulsief een vers gebaard Waarin hij, ongerijmd zonder mijn weten, Mij dementia praecox heeft verweten Vrijgevig zijn is mijn tweede natuur Die klaarheid zou ik gaarne willen bieden Aan hen die dankbaar zijn, geen kwade lieden, Daar raken kinderen van overstuur Al voeg ik dan veel woorden…

Ze is al verhuisd in mijn hoofd eerst gaf mij gehoor van oor tot oor, en al zo bijna overal - maar wie ze is zou ze dat zelf nog weten? een zinloze vraag, want ze is niet meer vandaag, ik spreek mijn herinneringen aan naar iets onvoorstelbaar tastbaar, misschien luisteren niet naar zinloze vragen die in het bestaan een onverteerbaar antwoord…

regen en harde wind tergen het gemoed bij vlagen wakkert het verlangen aan naar warme zomerdagen maar 't is zoals het is hier helpt geen klagen er zit niets anders op dan weerzin te verdragen…

Zie de foto van zijn kunstwerk, mijn gevoel toen ik er naar keek als volgt verwoord: Als regenbogen zich zouden kunnen verbeelden dan roept dit buigende beeld zoveel kleuren op waarover je je mag buigen!…

Je hebt mensen mét en mensen zónder 't Basisonderwijs geenszins verwend Vakanties daarentegen vaak Las 'k recent in TROUW een 'Ingezonden' Een mevrouw P. uit onze hoofdstad is ontsteld Schoot met VERWEND, geenszins raak Echt geen idee van werk en uren Over correctiewerk thuis Spreek ik niet; zeker niet voor 'k staak Als 'kind van' en…

Die nachtelijke kattenescapades Zijn vele vogelaars een doorn in 't oog Geen grutto, leeuwerik vliegt meer omhoog Maar blijven weg of doodstil in de Hades Jazeker, ook de poes van Midas Dekkers Vindt kool- en pimpelmezen echt iets lekkers!…

het schrijvende diepe zelf verkent een denkbeeldig onmetelijk landschap het tekent beweging een gevleugeld tweespan dat het witte en zwarte paard gaande houdt het krast op wit tot het zwart tevoorschijn komt het hoort hoe Thor over de rooie gaat het schrijvende diepe zelf schrijft zich los van de ander…

XI 'Rage, rage against the dying of the light'. Dylan Thomas Onder stil gestommel begint de aula leeg te stromen en na: 'En de dood wordt ontdaan van zijn macht' en na: 'Verglijd niet lijdzaam in die zachte nacht' zal Geron weldra in rook opgaan boven de bomen. Maar via de achterdeur verlaat hij met zijn wandelstok…

Özcan Akyol heeft het niet getroffen Zijn schoen is voor een O van marsepein Met beide puntjes net een maat te klein Dankzij Jamin heeft hij nog kunnen boffen Het was de Rotterdamse snoepgoedreus Die zei "Geen nood, dat komt wel goed, hoor Eus!"…

Lezend, liggend in de tuin zag ik kabouters dansen, ondeugend in het heggegroen met de elfjes sjansen. Ik las veel sprookjesboeken en heel veel ridderverhalen over draken en kastelen die zich tot droom vertalen: dromend streed ik zij aan zij met Ivanhoe te paard, dapper en heldhaftig zwaaiend met m’n houten zwaard. Later hoorde ik…

hij sprak mij aan van man tot man en weet je wat hij zei ik kan ik kan echt waar ik kan er niet meer tegen dat zei hij tegen mij weet je dit is zo geen leven hij nam me in vertrouwen misschien moet ik maar gaan niet doen zei ik het zal je berouwen ach niemand ziet me nog staan dat zei hij tegen mij misschien vliegen in de nacht misschien…

Ik denk aan jou ik droom van jou ik draag jou in mijn ziel de wind om mijn hoofd fluistert zacht en belooft ik wil jou het mooiste geven mijn liefste mij lief mijn leven hopelijk krijg ik geen berouw want ik voel nu een gloed ik lijk wel een debiel ik draag jou in mijn ziel en deel met jou mijn bloed…

Soms blijven bloemen vele jaren gesloten – wachtend op liefde.…

Als lopers gaan sloffen verliezen in tijd en torens gaan vonken verfikken tot nijd pionnen zich buigen en niemand meer pleit dan weet je dat jouw weg nergens toe leidt Je neemt ons op sleeptouw op jouw weg van smart toch zelf gekozen het is jouw kleur van hart Laat los nu die woede die hang naar venijn omarm eens de rede verval tot een…