het duurde bijna een leven voordat zij op lege dagen in het dunne blauwe licht in de windstilte van haar hart de kunst van het missen binnen de randen van het bed kon verstaan…

vanavond fluistert de stad zacht in het licht een zee van kaarsen die schaduwen verlicht een warme gloed in de vaak kille nacht elk vlammetje draagt een eigen boodschap verbonden in de tijd staan wij hier samen met herinneringen aan liefde, vreugde en spijt voor hen die we missen blijft het licht branden een sprankje hoop dat altijd ons hart…

Toch wil ik hoop bewaren al voel ik me alleen; 't Is of ze nu voorgoed verdween en nergens plaats meer heeft in mijn bestaan. Haar lichaam rust nu op het kerkhof maar waar is ze nu echt dan heen? Ik voel verdriet en rouw en pijn en spijt om waar ik haar ooit griefde. Wat blijft is enkel nog de liefde. 't Is winter nu en heel veel grijsheid…

drink tranen uit je droeve ogen vocht dat mijn lichaam ontbeert smachten kon niet langer wachten tijd gaat niet terug of omgekeerd stilte spreekt in zachte tonen lust verward in maneschijn nacht is een ijzige mantel die je omhult als diepe pijn kus de haren van mijn liefste streel je lippen met mijn tong noem je bij al jouw namen toen…

Bladeren veranderen van seizoen, verlaten stilstaande bomen, die niet langer zongedragen zijn. In de mist klinkt veelstemmig 'vaarwel' stil tussen de takken... (Ieder) verloren in (eigen) gedachten, niets ziend, lopend in het duister, merken we enkel dat de mist ons haar bevochtigd. Naast het pad vangen bomen mist in druppels, druppels…

Draden, verglijden. Geen breuk, maar zwijgen. De wind, ze blaast vergeten stof door lang verlaten straten.…

toen het licht ontvouwde stuurde een woordvogel jou op pad je plukte blauwe bloemen je plukte de witte maan winter vroor in je hart reis door ondoorgrondelijk water naar de overkant een klapwiekende vogel nam alle dode woorden mee in een bitterzoete nacht…

Ze kwamen en gingen, namen niets mee dan hun afdruk in stilte. Ik bleef achter en verloor mezelf in hun schaduw.…

Voor het niet meer lukt om de kieren van ramen en deuren af te dichten tegen verraad, moeten we andere risico's nemen om onze dromen te behouden Tot het niet meer lukt om met handen en heupen onze onmacht met elkaar in liefdesliedjes weg te dansen en mee te zingen met het geluk en het verlangen Dan samen met ogen en lippen te dansen…

Alle dieren zijn aan het treuren Want er gaat iets naars gebeuren: Hun dierbare baas die stopt ermee Ze brullen luid 'o nee, o nee' Ze willen hem enorm bedanken Maar kunnen nu alleen maar janken Uit naam van hen doe ik het maar: Bedankt... jij grote steunpilaar Jij was de redding, jij bent de rots Op jou blijven we apetrots We voelen…

En hij die op weg naar de Hof van Eden geruisloos voorbij het moerasland probeert te schieten Weet dat rouw de tol van de liefde is niets het verlies verzachten kan dat hij het lot dragen moet En hij die als een buffel loom onder water blijft de rietvogel en de zwaarte probeert vóór te blijven Weet dat het niet de ander…

Melkweg rondeborstige planeten ontwikkelingskracht, magnetische velden, grote beer en kleine beer sterrenstelsel in winterrust kernfusie in mistbanken winterslaap die wakker wordt smeltkroes van graven beginnen te praten straalstromen van geluk ieder opgelucht zielsverwanten die opstijgen heelal verblijven lichtflitsen duisternis…

Opschuivend in de stoet der levenden Naderen we onze graven Traag schrijden we naar het altaar Glansrijk verlicht en toch zo zwaar Omringd door marmer groots en kil Massaal adembenemend stil Hier en daar kennen we iemand Samen uitgesproken stil smeedt een band Jezus hangt hier al eeuwen te lijden (en is al even lang aan het verrijzen)…

er is er was… er wast na zeis of zicht na kruis of keer op het tapijt van de tijd altijd weer nagras asgewas altijd weer wederlicht vergezicht wellicht vederlicht…

en als je dan windloos de donkere haven binnenvaart zal hij staan waar jij voor anker gaat hij zal je gehavend van het schip zien komen en ontroerd naar jou toe gaan maar haar zal hij missen meer dan ooit de dichteres van tere wolkenluchten over zijn azuren zee…

Als de dagen zwaar gaan tellen en herfstlicht langs mijn zielekrassen strijkt, dan kruipt de melancholie mee terug in bed. Als de tijd het lichaam in gaat halen en natuur nadrukkelijk het omhulsel roept, dan zullen tijd en stoffelijkheid hun oren spitsen en naar hun eigen echo luisteren.…

Alsof de wind je laat fluisteren zachtjes wiegend of met krachtige vlagen waar dierbaren bijeen, in tranen en gedeelde smart naar jouw leven luisteren lijk je met lachende ogen van het leven lief te zeggen het is goed, ik ben hier heb elkaar lief, maak plezier de wind ging liggen tijdens gedempte snikken bij een laatste lied het was…

je zegt: we zijn niet alleen hier zijn ook degenen die er niet meer zijn zij zijn erbij als we slapen spreken denken of zwijgen ik zie je gezicht ingelijst onaanraakbaar dichtbij je ging me voor ik ben bijna voorbij…

Ik verkoop geen angst, voor wanneer de ramen boze ogen dragen Vooral de lucht spreekt mij vreemde woorden tegen Het gevoel van een terneergeslagen lijster die maar zingt en zingt Een ballade over het gemis van jouw stem in de stegen, metrotunnels en straten van deze verlopen stad God, wat verlang ik naar de lente van vervlogen dagen vergeten…

weer hoorde ik het volle geluid van de kerkklokken zij die uittraden werden meegenomen in de interferentie van geluidsgolven alleen het stoffelijk zijn werd uitgestrooid over bos en wei om dicht bij de natuur te zijn gevlaagd door de wind die met lichte onrust over dit zielentransport waar het vaak aan communicatie schort als…