’t kan ook zweven zijn als ’t leven zelf geen plek geven wil langs ’n rivier of bos bij de stad op de oeverloze vlakte over de gestelde grenzen van de erven zal ’t toch zwerven worden…

Ik sprak jouw naam – in stilte – zoals wind een blad kan zijn – geen echo – geen bevestiging – alleen het zachte – Zijn – Je vorm – hing in de kamer – zoals licht in ochtenddauw – je afwezigheid – zo tastbaar – alsof ik je nog aanschouw – We zien elkaar – in schimmen – en liefde – als een fluistering – zaait in mijn hart - Ik hou van…

Je voorhoofd moeder voelde koud Toch heb ik het een kus gegeven Je schonk drie kinderen het leven Werd tweeënnegentig jaar oud Kleurrijke bloemen op je kist We waren allen aangeslagen Ik hoorde ademen bij vlagen Terwijl ik heus wel beter wist Het leek alsof je zo maar weer -Je wilde nog niet weg van aarde Je voelde je geen hoogbejaarde…

Moed Hier is de aarde op zijn naaktst zandhuid vol poriën en puisten waarop scherven zonlicht glinsteren tussen gestolde golven. Over de dijk geklommen stilstaan aan de rand van je verlangen naar doorwaadbare nieuwe wegen. Bang voor de monsters uit de diepte die met hun slurpgeluiden aan heel je wezen trekken. Je haast je terug…

herhaaldelijk staat de man op loopt naar de tuin en rookt ’s avonds ziet de man niks van de planten van bloemen beestjes toch legt hij zijn hoofd op ’t gras op zijn knieën gezeten de hond komt kijken [’t zou ’n figuur kunnen zijn in ’n schets van Van Straaten of wellicht Kamagurka zonder zonderlinge lange jas dan] dan gaat…

Hoe dáns de lente, schaamteloos, terwijl jouw handen— kleine handen—verstild in gebaar van eeuwig geven. Wat is eeuwigheid? Een bloem die wij plukken om haar sterven. Jouw lentelucht stinkt naar onze angst, naar aarde die zich sluit. Geen afscheid. Een aanklacht: waarom droeg je zoveel licht in deze wereld van stenen? Jouw open…

Wie ben ik, als de wind mij niet meer noemt, als ’t werk verstilt en ’t oog mij niet meer mint? Een bloemeke, dat geuren kan alleen in ’t donker, waar geen mens haar naam herkent. De zin? Hij drupt als dauw op ’t morgenblad, geschonken door een hand die ik niet zie. De tijd bepaalt waar ’t zaadje vallen zal – ik buig, en voel wat hij mij fluistrend…

Je zonder ego aan anderen spiegelen: een zacht spiegelbeeld.…

I dan hadden wij handen geschonken in gebroken glazen uit de romantiek als flakkerende kaarsen dropen wij stollend af in hoogpolig tafeltapijt dan waren wij voeten gezonken in gestoken lussen voor de esthetiek als uitstekende rotsen hingen wij dreigend boven onverdraagbare wildernis II ik schud mijn veren niet tot een…

Op zich is het begrijpelijk, om niet te zeggen werkelijk waarachtig imitatierijk alsook navolgenswaardig! Velen zouden aan uw act een voorbeeld kunnen nemen, ook ik ben er tedienaangaand inmiddels veel vergeten Er ruischt een overvloed aan doffe vlekken zwarte inkt mijn oeuvre zit vol smetten van twee- of derde garnituur die vader…

Wacht nog even met lezen totdat het gedicht zich openbaart, waar rivieren met nieuwe geheimen in oneindige stadse vrijheid stromen voor wat gelukzaligheid en naakt plezier lees rustig verder nu het gedicht zich ontdoet van woorden, er komt een naakte energie uit de echo van de nachtdienst in sobere nuchterheid koester je een werelds…

de ochtend wreekt zich met ijselijk vogelgetetter ’t licht doorbreekt de nasleep van de nacht waar aan ’t oppervlak de stilte heerste de woorden waren uit de lucht sommigen veilig geland in af te sluiten kooien de meesten gestrand in onnavolgbare ophopingen van ogenschijnlijk nietszeggende deeltjes die samenklonterden de dag knikt als…

jouw woorden blijven hangen als bladzijdes zonder wezenlijk inzicht de weldaad van ’t ritselen van de leegte in de wind in deze verdiende stilte laat alles vallen in ‘t niks…

Hoe ze nog wisten ook toen plooide de tijd naar voorjaar maar hij ging zij was gebleven en ook nu weer die verre geur van seringen en van een vroege mei toen hij zei je grijze ogen ze staan nog precies zoals in mijn aprilse herinnering en even tochtte het van verleden.…

Eerste boodschap aan de elite we zijn tenslotte allemaal vreemden stille getuigen van zwijgend water in een verleden van vergeten tijden niet veel maskers te verbergen om in het alleen zijn te ontpoppen frêle vlinder die ooit rups was ook geen daden van roem of faam alleen met een onbekende naam gevleugeld onderweg naar de zon ver verwijderd…

Zon & Kou De zon liegt goud in uw zweet-hand. Gods cadeau? Houd! ’t Is zand, verdwaald. Ze maakt u lui, het zweet brandt nat. De kou kraakt stil, legt leed bloot, kil. Geen droom, geen list, sneeuw bijt, en is. Soms sjokt een gek tegen de stroom, zijn lach: een streep in ’t witte doom.…

Het pure gevoel van toen is nooit meer teruggekomen er kwam bewustzijn etaleren van gevoelens een kunstenaar ging door woelige stormen vond in rust de luwte hield zijn hart vast in de nacht er stierf een ik in jou op een najaarsdag weer terug geworpen in verdriet zonder dat iemand ooit echt had begrepen terug in de woelige storm…

I de drift is hard om hard te gaan blijven staan om niet om te vallen nog harder te knallen en ongekend genoegen nemen en krijgen in heftigheid [om] in waanzin te stijgen de drang is zoet om weg te gaan toch blijf ik staan door om te vallen nog harder om te vallen zomaar te verdwijnen overstijgen pijnen in waanzin [door] II…

achter het schuttend scherm van haag en struik en boom van bloem en geurend gras weet ik in de brakgekapte dolgedraaide tuindergrond tussen hok en stal en pergola onze zonbeschenen hoogtevlakten onze wouden donker diep onze oeroude koele vijver de steen het stille water het rimpelen van onze tijd…

Mama's geloven je niet, 'jaja', zeggen ze -- 'maar ondertussen!'…