Ogen volgen lijn stilte spreekt zonder woorden wat is echt, wat niet In de diepte van het doek, waar een hoed boven een gezicht zweeft dat zichzelf niet kent, een appel beweegt door lucht zonder zwaarte, en een raam opent naar niets en alles tegelijk. Wereld verschuift teder, en ik ervaar dat zien niet afsluit maar uitnodigt om te verdwalen…

De zee breit haar golven en getijden, kluwt in de voeten van het witte strand, ze boetseert het schuim en het akkerland, die langzaam aan in het donker glijden. In haar handen spannen zich de golven, die in de vezels van schepen snijden, soms de ankers van hun ziel vermijden, en onder vloeken worden bedolven. De horizon trekt zich langzaam…

Men zoekt het nieuwe, 't onbekende pad, In vrije versen, zonder rijm of maat; Maar 't hart, dat stille hoop en liefde had, Verlangt terug naar wat weleer bestond en baadt. Geef mij de strofe, vast vanouds en rein, Een metrum kloppend als een aangespoord hart, Waar 't woord nog schittert in de morgenzonneschijn, En 't leed verzacht waaruit…

Zij nam mijn hand bezag de lijnen dwars en krom Je hartlijn klopt je hoofdlijn is verward Je lotslijn spelt nog een lang leven voor Met tal van wisselvalligheden Maar ik kom Bij je zitten staan en liggen nooit meer gaan. Ik blijf Ze nam mijn andere hand mijn mond mijn lijf Schrijf maar raadseltekens op mijn huid Voeg kleuren toe ossenbloed…

Niets hadden zij te bieden, zij verrieden een ieder die zijn hart openstellen wilde; hun gedragingen en daden zonder rekening te houden met wijze raden of gevolgen; en allen voldeden tenminste aan één der vrouwbeelden door Semonides beschreven. Morpheus zou verschijnen, mijn verleden onder de rots in de beek van eigen bloed bijzonder raak…

In een mengeling van blues en folk de hemel vóórdat de deur gesloten wordt pogen te bereiken. In roerloze middagen langs het lange diepe water gaan een prevelend lamenteren dat altijd alles dat je nooit meer In het verschiet van verre wolken de tranen van de moeder zien wolken die nooit nooit meer terugkomen nooit als in een litanie…

olifant van porselein in dit betonnen paradijs te grabbel gegooid als levenswerk dan vanuit die aangemeten rol van alle wegen van de weerstand dit hoofd van ieder kwartier in beelden van de wind als rups langs de staalrand teruggekeerd weer ben ik hier druppelsgewijs…

voor altijd zijn je ogen iets naar beneden gericht eeuwig je gezicht zacht en sereen verborgen de brok in je keel de ingeslikte tranen het is het kind dat begreep het kneedde gemis jouw verlies het schiep leegte en nabijheid het is het kind dat ons achterlaat ons ontroerd laat kijken naar haar naar jou naar…

Er wordt een lob gemaakt, hoog in de kosmos; hij is perfect en doet aan zijn verzoek. Eindelijk verbrak hij de zwerende vloek, want de voetbal kreeg de perfecte cross. Als dribbelaar slalomde hij beslist niet; met zijn voet volmaakte hij het gebed van het kind, dat het thuis niet had gered, en gejammer en weemoed naliet. Aandacht was zijn…

Herfstzon glijdt door levensmoe loof van takken, treft een late gele appel, geeft haar schil twee blinkende ogen vol levenswil om eigen voortbestaan te verstrakken. Een spin komt aangeslopen, laat zich zakken, weeft om de vrucht een web met lichte ril: in de boom woont een grijsaard, beeft blij en stil, zal aanstonds vernieuwd leven oppakken…

Dat het enge gigabeest haar met zijn schaduw al omvat: Zij ziet het niet zij leest in haar hoge stoel van riet. Dan slaat ze toe haar boek de bruine ogen op en vreest het Calderesk sculptuur dat haar nu oogloos guur beloert: een hong´rige strandwandelvloek. Nu is het maar te hopen dat ze harder dan het gigabeest - als het zich verroert…

Hangend aan een hemel, een hoge, blauwe muur, kan ik mijn ogen niet afhouden van de naakte vrouw — liggend op een bed van witte lakens. Haar buik: rond als van een vrouw die maanden draagt. De rechterarm geheven, de linker rust op een kussen. Ik zie hoe ze haar hoofd draait en mij aankijkt. Steeds weer trekt ze het laken tot net onder…

Voor zijn ogen stroomt het leven als een kolkende rivier, klotsend tegen zijn weerstand; zonder slaap bezwijkt de dijk: het schaap moet op het droge blijven zodat het niet in verlangens verzuipt. De goden probeert hij uit de lucht te plukken als kersen, met bloeddoorlopen vingers tot gevolg. Hij kan dan verbolgen zijn dat zijn vluchtplan…

Waar het kronkelige Bolckpad het water van de Dommel kruist en met het lawaai van het asfaltviaduct op korte afstand Daar loop ik met kleine, langzame stapjes over vele roestkleurige treden omhoog naar de in dezelfde kleur geschilderde offertafel en ga op een klein, smeedijzeren stoeltje in de buurt zitten, waar ik in een ontwakend heden…

Ik staar naar mijn papier of feitelijk mijn scherm droef denkend aan hoe fier de kunstenaars eens ferm hun gedichten weefden, met vaste hand het hart waarin woorden zweefden als een frêle mistflard wisten wel te vangen in machtige muziek hoe kan ik soms verlangen naar de gave van metriek…

Druk knippend verzorgt de kapster ieders haar. Schaar en vingers van het meisje werken als levendige zangvogelvlerken, die zich willen verenen tot een paar. Hun nestliefdeslied luidt helder en klaar, doet eigen keelschat vrijuit bemerken, verkenning in het klankenrijk sterken. Vorsten der jonge toonkunst vinden haar. Zij brengt een stem…

ik staar naar ’t Scherm met daarop ’t Uitzicht vanuit ‘t Eerbeeks Atelier de Scherpte van zijn Blik ’t Metier dat ik waardeer in gedetailleerd Sfeerbeeld de Precisie van ’n Droom in Werkelijkheid gevangen vaag Verlangen naar Lucht vrijwel zonder Hunkering ‘n dunne Vervulling van Zijn eerder Afvlakking van Pijn al tonen de fijne Twijgen…

Het leven is als een kleurplaat. In het leven leer je mensen kennen. Ze geven je kleur in je dagen, soms buiten de lijntjes, maar met de jaren worden het de juiste lijnen en de juiste kleuren. Na een tijd vervagen de tinten van wie je ooit hebben ingekleurd. Ze trekken zich terug in het papier, zacht, bijna onzichtbaar. Dan ontstaan…

Het schilderij geschapen door kunstenaar Louis van Lint toont nevel vol blaaskracht waarin verlate sneeuw en voort waaiende bloesems druk om elkaar heen dansen schimmige boomstammen vluchten naar de leegte.…

hoeveel levens op ongetelde massa’s lippen doordrenkt deze vertwijfelde woorden onuitgesproken tot in de rook de drang breeduitgesponnen verwezenlijkt te zien bij leven onbetwist ongeslagen geliefd en gehoord worden…