Dat het enge gigabeest haar met zijn schaduw al omvat: Zij ziet het niet zij leest in haar hoge stoel van riet. Dan slaat ze toe haar boek de bruine ogen op en vreest het Calderesk sculptuur dat haar nu oogloos guur beloert: een hong´rige strandwandelvloek. Nu is het maar te hopen dat ze harder dan het gigabeest - als het zich verroert…

Hangend aan een hemel, een hoge, blauwe muur, kan ik mijn ogen niet afhouden van de naakte vrouw — liggend op een bed van witte lakens. Haar buik: rond als van een vrouw die maanden draagt. De rechterarm geheven, de linker rust op een kussen. Ik zie hoe ze haar hoofd draait en mij aankijkt. Steeds weer trekt ze het laken tot net onder…

Voor zijn ogen stroomt het leven als een kolkende rivier, klotsend tegen zijn weerstand; zonder slaap bezwijkt de dijk: het schaap moet op het droge blijven zodat het niet in verlangens verzuipt. De goden probeert hij uit de lucht te plukken als kersen, met bloeddoorlopen vingers tot gevolg. Hij kan dan verbolgen zijn dat zijn vluchtplan…

Waar het kronkelige Bolckpad het water van de Dommel kruist en met het lawaai van het asfaltviaduct op korte afstand Daar loop ik met kleine, langzame stapjes over vele roestkleurige treden omhoog naar de in dezelfde kleur geschilderde offertafel en ga op een klein, smeedijzeren stoeltje in de buurt zitten, waar ik in een ontwakend heden…

Ik staar naar mijn papier of feitelijk mijn scherm droef denkend aan hoe fier de kunstenaars eens ferm hun gedichten weefden, met vaste hand het hart waarin woorden zweefden als een frêle mistflard wisten wel te vangen in machtige muziek hoe kan ik soms verlangen naar de gave van metriek…

Druk knippend verzorgt de kapster ieders haar. Schaar en vingers van het meisje werken als levendige zangvogelvlerken, die zich willen verenen tot een paar. Hun nestliefdeslied luidt helder en klaar, doet eigen keelschat vrijuit bemerken, verkenning in het klankenrijk sterken. Vorsten der jonge toonkunst vinden haar. Zij brengt een stem…

ik staar naar ’t Scherm met daarop ’t Uitzicht vanuit ‘t Eerbeeks Atelier de Scherpte van zijn Blik ’t Metier dat ik waardeer in gedetailleerd Sfeerbeeld de Precisie van ’n Droom in Werkelijkheid gevangen vaag Verlangen naar Lucht vrijwel zonder Hunkering ‘n dunne Vervulling van Zijn eerder Afvlakking van Pijn al tonen de fijne Twijgen…

Het leven is als een kleurplaat. In het leven leer je mensen kennen. Ze geven je kleur in je dagen, soms buiten de lijntjes, maar met de jaren worden het de juiste lijnen en de juiste kleuren. Na een tijd vervagen de tinten van wie je ooit hebben ingekleurd. Ze trekken zich terug in het papier, zacht, bijna onzichtbaar. Dan ontstaan…

Het schilderij geschapen door kunstenaar Louis van Lint toont nevel vol blaaskracht waarin verlate sneeuw en voort waaiende bloesems druk om elkaar heen dansen schimmige boomstammen vluchten naar de leegte.…

hoeveel levens op ongetelde massa’s lippen doordrenkt deze vertwijfelde woorden onuitgesproken tot in de rook de drang breeduitgesponnen verwezenlijkt te zien bij leven onbetwist ongeslagen geliefd en gehoord worden…

uit de verte lijken wij te kijken naar wat daarbuiten gaande is oude ruggen tegen de muur smeulende as rouwend vuur het boze oog loert door een gat in het keukenraam van het lege huis het verliest telkenmale van de schitterende lente als iemand de ogen sluit steelt een ander een kus van de dood uit de verte lijken zij te kijken…

Soms denk ik — jij was een altaar, gebouwd van bloedwarm penseel en adem die beeft in mineur. In je handen: de zwaarte van het onuitgesprokene, alsof elk gebaar een barokke buiging werd voor wat we niet konden dragen. Je zat stil, zoals alleen muziek dat kan, vol van wat niet klonk, maar door merg trok als een strijker langs een…

ik stel mij zo voor ’n dichter in ’n kamer op ’n stoel aan ’n tafel de blik gericht op de ruimte in en buiten zichzelf met zicht op ’n raam of door de wisselende drang om op te staan tegen de tintelingen de ontwrichting van de wereld tegen ’n achtergrond van muziek of de schreeuwende stilte (waartegen ik niet…

Jij — ja, jij — hierzie : de "Sterrenhand", golfbreker over water. Ha! Ademtochtsonnet, laat die woordenstroom nu maar komen, vers na vers, niets dan woordzucht! Krekenbrekershoofd, na de inktzeeletters op het niets — behalve sporen van de strijd, wat blijft er dan nog over? Klankenhamermuurbreker, gewrocht in tijdshand — hoe…

Bezielende stem bezingt het leven van liefde, smart, strijd en overwinning; vrolijk jeugdig gemoed, wijze bezinning ondersteunen haar kunstzinnig streven. Woorden vol klinkende toonkunst geven bij vreugde en verdriet bemoediging, doen uitzien naar komende versterking, waar men verkwikkend hart zal beleven. De zangeres zorgt voor bloemengeuren…

Een leger uit weerbarstige koude klei gekneed stelt zich in rechte voren op Geschaard in borstpantser waar de dood het leven feilloos weet te raken Strijders met speren en bogen in slagorde voor versteende eeuwen geluidloze zwaarden gespannen paarden Niet gehoorde signalen van gestolde klaroenen in eeuwigheid wacht een stilleven…

In het blauwe licht van dit atelier is het een wachten van een leger koppen gekleid uit rode grond Met lege oogkassen zonder weten wachten op de zon die hen drogen zal een leger dat blindstaart door het venster naar het licht Poreuze koppen in klei en atelier gevangen strijdwagen paard noch wapen zullen keizers tombe bewaken…

Nadat hybris mijn kwast had aangetast En opgehitst met oneigenlijke streken Deed een kwistig penselende fantast Als ik dat bijna met zijn geloof breken Kwam gelijk de reus Atlas van Heine Welke de last der wereld torstte Of Jezus die azijn kreeg toen hij dorste Ik met mijn beperkingen in het reine Is het me vervolgens gaan lukken Vervuld…

Bloemen fluisteren glas vangt het prille zonlicht de stad ademt mee Vloeiende vormen trekken adem langs gevels, krullen als klimop die zich om mijn gedachten vlecht. Ik raak de stad aan met mijn ogen, voel haar pulseren. Elk detail ademt in ritme van ranke takken, glas-in-lood dat zonlicht drinkt. Elke wand weerspiegelt iets levends…

Kunstenaars uit de Oertijd gebruikten puntige stenen bij het maken van weidse tekeningen in hun tempelgrot de keiharde spitsen gingen op de rotswand in de rondte _ heen en weer begeleid door wensen voor toekomstige jacht het hert de mammoet het rund werden bekleed met kleurige poeder van verkruimeld steen en vochtige aarde om…