Alle inzendingen, jaar 2007, week 40

jou pluk ik elke nacht zo zacht de buren weten niets, jouw pracht op water, op de schouw water ieder uur en tranen altijd weer als ik je sterven zie zo zonder wortel…

In categorieëngedeelde habitat, Je creëert een onbeseft blokjespatroon. Ik ben die niet-reële waarneming zat, Ik wil niet zien als een icoon. Ik zoek met aanduiding van taal naar object, Naar een juiste bewoording van mijn aspect. Maar mijn zogenaamd apriori taalvermogen Heeft mijn objectivatie alleen maar voorgelogen. Patroon, jouw voorgeprogrammeerd…

vol verbazing, ongeloof niet wetend wat te doen niet wetend wat te zeggen zo was de situatie na zoveel jaar was jij ineens daar een half uur was de tijd en nog een sigaretje later was ik je alweer kwijt nog voel ik het verdriet 14 jaar aan tranen niemand om tegen te praten om boze blikken te besparen zo liet je mij achter weer 9…

de strjitten binne leech yn e stêd fan besjutting de dei wurch yn ûneinich begjin de maatslach ûnwis raffele,skuort gefoelfol yn griishollig ferline oersetting/vertaling de straten zijn leeg in de stad van zinnen de dag moe in oneindig beginnen de maatslag onzeker gerafeld,gescheurd fijnbesnaard in grijshoofdig verleden…

verleidelijke dromen naar onbekend verblijf, ver weg in hemelblauw, onder weidse sterren, verwonderd schittert maanlichtzilver, toont heldere, kristallen bronnen vol onbekende maar welluidende woorden, elk synoniem voor lange, mooie zomer kruidige geuren proeven in weids heelal, blijven dromen van lente, zomer, herfst tot roestige bladval,…

er strijkt een stok over de snaren de galm van herfst hangt in de lucht iets dat je slechts kunt evenaren wanneer je even heel diep zucht er zit wat drama in mijn lijf een vleugje weemoed van verlangen waar ik mijn dromen aan durf hangen er gaat een wijsje door mijn hoofd met wat verdrietige akkoorden die ik vandaag niet zal verwoorden.…

Begraaf me in de herfst, mijn lief, wanneer de bonte blad'ren vallen, paddestoelen en zilveren webben, mijn graf sieren in de vroegte. Begraaf me in de herfst, mijn lief, wanneer de geur van herfstfruit en rottend bomenloof het einde doen vermoeden, voor een koude tijd. Begraaf me in de herfst, mijn lief, en laat me dan ook gaan; dan…

Tenslotte kotst hij het laatste restje nacht uit in de morgenstond…

Volgens Driek van Wissen hoeft het Nederlandse volkslied niet een bepaalde inhoudsvolle betekenis te hebben; als het maar lekker meezingt. Dan volgt hieronder de tekst van ons nieuwe vaderlandse volkslied: er hoeft alleen nog maar een vlot melodietje bij. Kroom in het gollemse dikgaarn musselt aan het zimt Jimmelgoed. In de bus van Bussum naar…

Vandaag zou je jarig zijn zou het feest zijn geweest je een jaartje ouder zijn geworden vandaag. Maar je bent er niet meer dus we kunnen niets vieren want dat ik je steeds meer mis is geen feest Vandaag zou je kaartjes hebben gekregen, van iedereen en ook van mij je bent er niet meer vandaag is een trieste dag voor het eerst. Het gemis…

bijzonder aan dichters is hun aparte positioneren op de marktplaats zij staan er altijd los van de vraag is er vraag naar neem van mij aan een type marketeren zonder evenaar geen haring of hemd of het is afgestemd worden behoeften dichterlijk gewekt draagkrachtig en potentieel aanbod overdondert disproportioneel daar komen de curven…

over velden met hop appelboomgaarden als avondlicht bleek schaduwloos fluistert een waarschuwing in zoete geuren van milde herfst zwevend als toonloze frasen wanneer tijd niet meer bestaat ruimte klein en meetbaar wordt…

Alles gaat door Alsof er niets gebeurd is De zon komt nog steeds elke morgen op Gaat iedere avond onder Waarom staat mijn wereld dan op zijn kop? Niets zal meer hetzelfde zijn Alles is anders Hoe kan alles doorgaan Terwijl alles niets meer is... Wat zeker was, is veranderd in onzekerheid Geluk lijkt beangstigend en onwerkelijk…

Na een lange tijd hebben we elkaar terug 'gezien'. Verbaasd was ik, toen een glimp van jou mijn hartje in een magische zomergloed omtoverde; en ik niet goed wist wat te doen. Jij wist het evenmin; en keek dus maar de andere richting op. Een koude herfstwind blies door mijn gloeiend hartje.…

Vierkant zoet Blikje bitter Vlieger zout Oud grijs Jong roze of blauw Brandende sneeuw Regenstralen kleurenbogen Ware leugen slechte goed.…

en wil er niet uit. Zij rekt zich uit en maakt met haar handen van die schokkende bewegingkjes boven haar hoofd. De wind is intussen gaan liggen. Het riet beweegt niet meer en op de plavuizen vloer is ook mijn schaduw vervluchtigd. Rozenmond in haar denken is leeg. Gedachtenloos strijkt zij de kleine luchtbelletjes uit haar schaamhaar,…

mijn dood karkas rust mijlen diep waar het voorgoed vergaan insliep tijdloosheid spon zijn kluwig garen streelde mijn lichaam tot bedaren hoog boven mij woedt nog de storm waartegen ik nooit meer optorn eeuwig heugt mij die agonie en doemt eind’loos de lethargie…

mogen wij nog even herfsten de kleuren van voorbije zomer erven in rood en geel verblijven want het charmante bruin is al helaas van onze lijven met eikels en kastanjes weten we de oogst paddenstoelen kleuren zich nu op het mooist in zacht oktoberzonnen is er nog dat sprankje hoop maar als de echte winter komt kent ook de lente…

Aarde, laat uw' lenden open-, onder schare en riester, gaan; laat de zaaite, erin gedropen, regen, locht en zonne nopen om, gekeend, weer op te staan. Doch, wat zal ‘t der zaaiten baten, regen, locht en zonneschijn: arbeid, in en uit der maten; 's mensen doen en ‘s mensen laten, heet ze God niet leefbaar zijn! Grimme nachten, bange…

Ik ben niet wrokkig jegens Máxima Al heeft zij volgens velen zwaar gezondigd, Want zij heeft in het openbaar verkondigd Dat ik als Nederlander niet besta. Dus brengt de schat mij toch ooit een bezoekje Dan krijgt ze bij de thee een extra koekje.…

Niets te zeggen dan een vraagteken? Overspoeld door smeltend water vast in het hoofd stolsels gedachten in mijn darmen dreigt het sein van onomkeerbare antiperistaltiek. Niets te zwijgen dan een uitroepteken! De bladeren vallen vroeg dit jaar ze zijn het ademen doodmoe in mijn longen rookt de industrie walst het staal van hoogovens.…

Je bent een ander persoon in de wereld van je angst werkelijkheid duizelt stuiterend om je heen vertekend door de nacht…

geduldig wachten zal wel komen, dacht ik vaak en menigmaal, zal wel komen met de tijden, maar geen zuchtje om te gaan, dan alleen maar te verbeiden, blijf ik lekker stil in dromen, van verlangen het zal wel komen.…

Dacht je te kennen en jij mij wij samen waren ondubbelzinnig gezegd we doen het weer bij elkaar de sleur onzinnig gezeur apart op een kamer verbaasd turend naar éénzelfde sterrenhemel verwijtende gedachten snel hard als kogels kennen…… we doen het weer!…

Waarom, sprak een man uit Neerijnen, dit kroonjuweel laten verdwijnen? De opkomst te laag? Geef dan, bij een plaag, die parel aan Veluwse zwijnen!…

Alleen ben ik een oneven getal jij ook Dan worden we samen even, even samen even Of misschien langer niet voor maar even maar voor on-even Oneven samen even…

De ogen van de bergen zien ver. In het dal hangt nog de warmte van de zomerdag, waaronder de jager sluimert, liggend in het droge gras. In natuurlijke overgave ligt hij daar, met de mond gedrukt tegen de aarde, de zachte, zoetgeurende aarde, de verdraagzame, zwijgende aarde. Het zwijgen van de aarde is diep. En verder? Gaat het verder…

De dentist, die een zeer speciaal pand had, zei verheugd: 'Het is stijl, waar 'k van houd: ieder wiel van m'n Buick is een tandrad en m'n huis is van tandsteen gebouwd. Neem bijvoorbeeld m'n exterieur: veel ontzag heeft men voor m'n bezit, want een fietsenrek staat naast de deur in de vorm van een reuzengebit. M'n patiënten vermaken zich…

De poorten die staan open maar er komt niemand door En als er iemand aanklopt Dan geef ik geen gehoor Ik wacht op een boodschap Die komt uit het vuur Ik kom er wel doorheen ieder moment, ieder uur En als ik dood ben liggend in mijn kist Dan zullen mensen zeggen Daar ligt hij die niet weet, die niet wist…

Ik zag een maan zich in fletse waterkringen verdampen in de fluwelen diepten van de nacht. Verleden figuren met gesloten ogen voorbij gegaan zonder een klacht om hun zware last te dragen. De wijze hoofden licht gebogen hun dunne lippen stijf gesloten zonder onvertogen woord op de vrije dageraad te wachten worden dromen in troost gesmoord…