Alle inzendingen, jaar 2019, week 44

Vriendelijk en beleefd Charmant en onpartijdig Nimmer zag men hem nijdig Dus met niemand echt verkleefd Bij frictie immer afzijdig Elk advies wat hij begeeft De inhoud volkomen smijdig Met valse ratio doorzeefd Een stoomboot in de mist Het midden van het debat Maar een standpunt dat hij mist Vlees geworden tegenstrijd Hij die geen…

Wisselend licht scheerde langs de stadsrand, over horizon van waterplezier van een gastvrije waterland, verworden tot een zanderij, het fijne zand stuift over het speelkwartier, de lege ramen op de kade staren blind over een woestenij, het vrije zicht voelt zich verraden, afgegleden naar een andere tijd, achteloos gaat de wind er…

Van kindsbeen leerde ik al van mijn tante Klassiek en romantiek, van alle kanten, Een serenade, liefst van Trio Dante, Geen operette van Joost Belinfante Maar strijkmuziek, het tweede deel - andante - Van Mozarts Sinfonia Concertante Ach leefde zij, dan bracht ik pede stante Die nachtmuziek als ode aan mijn tante…

Eindes genoeg haal ik me in het hoofd, wetend dat het leven doorgaat met een kleine stofwisseling van wat ophoudt te bestaan maar het valt niet mee om het luchtig op te vatten als je het voelt gebeuren Mijn hart wil wel wijsheid ademen, maar heeft bloed nodig om de warmte van liefde in mij te voelen stromen in en uit, ontvangen en geven…

Wakker worden, wakker liggen .. horen hoe de verwarming tikt. Strompelend lopen naar het venster, er is niemand die de fietsen pikt. Denken nu, aan leuke dingen, zo prent ik mezelf nu in Dat de herfst haar favoriet seizoen was, het kunstig weven van de spin. De zon die schijnt op een ijselijke dag, een gestolen kus op een Toscaans plein…

Wanneer mijn helikopter stijgt en mensen almaar kleiner worden, worden vragen antwoorden. Problemen zie ik vanzelf verdampen, in almaar wijder wordend zicht. En ik dan? Ik ben aanwezig. Er is alleen maar dit. Er is alleen maar dit gedicht. Wanneer alledaagse problemen groeien, boven mijn overvolle hoofd, hoef ik alleen maar in te stappen…

voel even mee met de bomen zucht een moment intens samen met de wind leer van de zon harten te verwarmen beleef alles zonder vooroordeel weer als kind pak met je blote handen de verse sneeuw omarm de kou die ze je voelen laat laat je door de regen overspoelen ervaar eindelijk weer waar het leven over gaat ga het doen ga je overgeven…

weten jullie nog al die keren dat ik jullie overeind hielp als jullie gevallen waren en handen of knieën schaafden herinneren jullie je nog dat ik degene was die jullie neusjes afveegde ook als zij lopen bleven weten jullie nog dat ik er was om jullie vast te houden als slechte of verdrietige dromen jullie ‘s nachts wakker maakten…

Als de beesten praten konden waar zouden zij de mens dan willen corrigeren? wat zouden zij aan ons willen leren. Over hoe de beesten een rol spelen in ons bestaan. Over dat wij bij de beesten af met ons rentmeesterschap over de aarde wensen om te gaan. als de beesten praten konden dan zouden zij ons respect voor de natuur willen leren.…

ik was vandaag op zoek naar stukjes warmte en liefde in een wereld die enkel kou en kilte tochtte nog hielden mooie herinneringen en intense belevenissen mij als een comfortabele jas op temperatuur ik had die opgelapt met gevonden stukjes geluk waarvan ik de waarde pas in tweede instantie eindelijk zag met passen en meten…

Het is vakantie kinderen spelen in de wei Verstoppertje achter de hoge zilverpopulier Hurkend onder de blauwe hemel zij aan zij Onder de zon die steeds hoger klom Het landschap de boerderij de koeienbel glom De zee het strand de duinen van Holland Naar de tulpenbollen likkende aan een lollie in de hand De schommel de speeltuin met een bak vol…

De liefde die stroomt maar geen bedding kan vinden uit zich in tranen.…

“We willen onze godsdienst stimuleren door de gebedsoproep vanuit de toren versterkt in onze wijk te laten horen. Het is een teken dat zal inspireren.” En ik maar denken – maar ik heb het mis – dat godsbeleving iets persoonlijks is.…

(fragment) o Mocht, zo zorgloos, zonder kommer, Na ’t doorgeworsteld oorlogswee, Europa, in schaduw van eikenlommer, Genieten ’t zalig zoet der vreê! Snel aan, verruk ons, blijde dagen! Gelijk na buldrende onweersvlagen De dartle Zefir ’t bloempje kust: Dat Nederland, aan ’t wee ontheven, Haar gouden eeuw weer zie herleven, Met vrijheid…

Wit hoeft niet stil te zijn in een iglo van papier is geen bubbel in de tijd maar constante geboorte wat gebeurt als je kleur met een moker kapot slaat wit is schansspringen wit is een spaceshuttle laat me aantreffen wat er voor mij nog niet was onder de tafel de postduif van een jonge vorstin de huid van een telegram een ansicht…

Tijd heeft jullie familie wel gehard steeds zwaarder net niet doen breken, afgesloten moeten wegkijken kon steeds meer eenzaamheid kweken. Achter beton en sterke ijzeren spijlen lieten jullie je niet verbruiken. Ook wilden jullie niet veinzen in gesprekken of op briefpapier soms brachten gelukkige momenten heuse levensteken echt tot hier.…

naarmate de tijd vordert kleurt het afscheid zich steeds verder in mijn gevoel dooft voor al wat ik bemin, het lijkt alsof de huid zich sluit wijl een zucht zich weliswaar vast in een herinnering neder vlijt wordt wat mij nog rest vaker door gongslagen ingeluid en volg ik het opstapelen van komende momenten onvoorspelbaar, onvermijdelijk…

Het is alsof je nooit wegging, maar toch waren er momenten dat ik niet aan je dacht Het is alsof ik vergat dat ik je stem had onthouden, die fusie van strijkers en een harp, met de nodige drum Het lijkt alsof het donkere bos van houtblazers nooit heeft bestaan en de wind van akkoorden en noten je niet wegvaagde Als dat maar zo zou zijn…

Wat hier is lijkt stil, zo stil als het in een bos kan zijn regenbui van gevallen bladeren als speelbal gedragen door de wind het wordt stiller in mijn klein domein. Refrein met grondgeur op papier, ongeletterd als de stilte wordt gedaagd en spreekt, het zwijgt als daarnaar wordt gevraagd. Het is doodstil als men het hoort, het vallen…

van jou houden was geweldig in feite zoveel meer dan dat het was prachtiger en grootser dan woorden zeggen kunnen van jou houden was geweldig zelfs als ik terugdenk nu is dat de mooiste herinnering die jij mij hebt gegeven…

ver terug in de tijd liet jij je brieven na zijn het impressies van jouw binnenruimte een onverwachte diepte in wie je eigenlijk was lees ik je waanzin het diepe litteken verzonken in je huid jij schreef de brieven wie ben jij dan het onmiskenbare handschrift zet aarzelingen in draf voor lange tijd maak ik jouw brieven zoek…

De maan herinnert me aan mijn dromen, het plezier van het zingen, het spel waarmee alles begon Geen last op onze schouders geen onderlinge wrevel Het heilige moeten is uit ons weggevloeid de wereld in getrokken dwingend en mateloos, kinderlijk eisend dat het tijd is om volwassen te worden maar dat ben ik al en de last van mijn leven…

ze zeggen zoveel kondigen met hun bestaan het einde van een seizoen aan geven de herfst vrij baan bekleden al wat stervende is met kleurig fluweel laat dat wat ons verlaat nog eenmaal vlammen voordat ook hun tijd vergaat laat de paddenstoelen maar zwammen…

Wollen vachten, natte neuzen, kattenstaarten of kwispelend met hondenhaar, spinnende vriendschap en trouwe ogen, of een waakzaam grommen bij gevaar. Onze huisvriend op vier poten, of het nu gaat om de kat of de hond, het hele jaar door geven zij ons die momenten van vertedering en een vriendschap op hechte grond. Aanhankelijk en weinig…

Bij deze muziek leeft niets bij jou, jij geniet van andere ordeningsniveaus daarin, daarin ben ook jij werkelijk uniek. Soms zijn dingen uitvouwbaar verwijst net als muziek niets naar iets. Is alles net als taal domweg autonoom, niet meer noch minder. Als een golf die je terug gooit waarvan je weet dat hij weer binnenrolt. ©4-11-2019…

het is heerlijk op schreden terug te treden perspectief even te laten in het ondergaan van zon rust ontvangen door haast en stress uit te bannen eindelijk ooit ontmoeten wat altijd opzij is gezet tijd nemen voor warm begroeten in stilte van gebed om de scheppings nadagen nog in hun volheid te ervaren…

Elisa was echt Lou Andreas-Salomé en ik was Rilke.…

Het kernwoord van de week is “structureel”. Geen doekje voor het bloeden: donder op. Nee “structureel”: waar blijf je Arie Slob. Betekenis: geregeld, meer en veel. Dat krijgt men toch al dacht ik licht verwonderd. Men wordt al jaren “structureel” bedonderd!…

GOD heeft een huis gebouwd en dak en zoldering bespannen strak met kommer, druk en droefenis, weedom er de bevloering is en alle wanden zijn bekleed met zorgen en met harteleed en in betreuren ingehuld; Hij heeft de goeden er in weggeloken en toegesproken: de sleutel van uw deur is het geduld.…

Toen de lucht op was verdwenen de dingen. De meubels stonden gedacht, louter schimmen van ambacht en hout. Ik hield een pen in de hand, maar kon mij het doel niet herinneren. Er scheen licht, maar dat lag aan de lamp. Of omgekeerd. Alle verklaring was opgebrand. De boekenkast vol, maar zonder gewicht. Zodra ik er mij op beriep, vielen de letters…