De zegen elke morgen op mogen staan, geve een ieder blije gedachten om vol hernieuwde, wakende krachten met de Hemelse Vader mee te gaan. In 't verborgen alledaagse bestaan kan men altijd ongedwongen wachten op het kleine doen, wat engelmachten als grote eerbied voor de Heer verstaan. Op Aarde is het nietige gebeuren wellicht in het…

Er komt weer regen in de schilder het zijn de tranen die naar buiten moeten door eenvoudige aangelegenheden is de aardse mens al snel tevreden de nacht heeft magische intimiteit en uitzonderlijke mysteriën nodig onder duizenden stralende sterren die vannacht de hemellucht versieren in de waanzin van verloren dromen is er liefde in luwte…

auto’s met open kap draagbare radio’s jongens hebben het pokerspel ingezet op rood gestifte lippen en losse slippers claxons lokken naar het feest flessen worden afgespoeld aan het strand een kus op de hete achterbank. de hemel staat blauw, groot en onbedaarlijk in een nooit eindigende zee luidruchtige kapers vinden bijna naakte meisjes…

Petrus' staf niet langer steun maar loodzwaar in mijn stramme hand. De laatste zegen, de laatste rit tussen het volk van God, de laatste streling van een kind. In gedachten al opnieuw Jorge Bergoglio. No llores por mi Argentina. Mijn hart heeft u nooit verlaten.…

Als variatie op een gortdroog thema het weer, dat immer onveranderlijk ons uitgekauwd in holle ogen staart het hooi en gras dat steeds meer zorgen baart de geelzucht die al schrijnend schroeit sinds maart zet ik hier variërend maar een trema en trek van de weeromstuit in het zand van 't eertijds woest en ledig heilig land een rode streep…

vanachter een waas van tranen kus ik de bruiden van Israël omhels ik de vaders van Palestina op mijn knieën smeek ik om verdraagzaamheid iedere molecuul heeft recht op vrede rampen en ziekte eisen hun tol maar ik kan niet anders dan hopen èn geloven dat haat en afgunst het afleggen tegen harmonie terwijl de storm buldert…

Jij bent de zee, zo weids, zo mooi, zo eindeloos vol van leven De zee, die omarmt, aan mij trekt, mij over haar golven laat scheren De zee, soms grillig en onwillig, als het bliksemt en dondert De zee, babbelend en kabbelend, als de wind weer is gaan liggen Jij bent de zee, met zandbanken gevormd door je twijfels De zee, waarin duizenden…

Piepje: ze antwoordt me met een emoticon -- alsof ze niet zwijgt.…

als dichter zwem ik door de wateren van Sarasvati haar stroom voert mij langs de droomdiepe poelen van kennis en de ellenlange slootjes van de kunst in zijtakjes van retorische rivieren vind ik muziek en plassen vol poëtische druppels waar de boeken spatten op de buien en stromen van kletterletters de aardse diploma’s zijn doorweekt en waardeloos…

ik geloof dat ik niet bestemd ben voor jou ook jij wil mij niet voelen al sta ik op de top van de wereld die jij in je dromen hebt gemaakt…

de oude vijver uitgesproken podium voor kikkers in love in het hoge gras trilt een klinkend kikkerkoor zang van hoog naar laag chansons de regret van niet gekomen liefde liedjes van verdriet blazend verlangen gekwaakte lamento blues qui embrasse qui? wie kust de kikker rondom de oude vijver van het Schuttersveld?…

Afscheid van een bloem zinneloos in het verdriet stil ademend hart in de nacht alleen zonder bestemming in niets een zwijgende roos het liedje fluistert over jouw naam en jouw hart liefde blijft dromen duister spiegelt troost helder licht van de sterren aanwezig in rust kwijnende nachtbloem toegegeven aan het noodlot maanlicht…

Hoe het dierbare oplost in een verre verte alsof het nooit heeft bestaan Hoe zij eindelijk toch kan huilen omdat ze plotseling dacht aan zijn mannenhand Hoe hij die zo zacht op het hoofdje van het kindje had gelegd Hoe zij nu zo onverwacht aan niets anders denken kan hoe het oneindig dierbare Wisselbaar kan zijn…

zelfs de poëzie scheurt bij benauwd neobloed negen/tien gloedkoppen kleuren honderd vragen gelaagde godenweidsheid kwakende nachtschapen verraden om lichtvoeten bezeten hielen op dreef zout zand zeeft handen tot de tanden overladen staande ontwapening en vleesvervangersverleden matige kantelpunttriggers in zangerig vogelondertal…

Het gaat des anderendaags gelijk voorheen maar vormt zich anders in metamorfosen gedachten die ik zelf niet heb gekozen wat eerst echt leek is toch niet wat het scheen En vraag je wat het is dan is het weg nog voor het zich aan mij laat openbaren in meditatie noch in navelstaren een vlindervleugelvlucht achter de heg Onzichtbaar…

Iedereen kent het gevoel: er niet bij horen -- anders zijn, een gast.…

Lectori salutem! Welkom bij het oog op gisteren... en morgen, met een klein beetje geluk. Talloze namen van hier en nu glijden uw binnenoor in en trekken in een dronevlucht voorbij Voor meer ontwikkelden en mondiger ingewijden blijft het boek hoe dan ook een niet al te overdreven populair en dankbaar thema, doch lastig tijdrovend…

Fonkelende ster haar hart vol licht en warmte bewaard, voor altijd Hoog boven rimpelloze meren en slapende velden zweef jij als een verre gedachte, een herinnering van vuur. Je danst aan de rand van het niets, als een droom die verdwaalt, een vonk in de eindeloze nacht die nooit zal doven. Wie stak ooit jouw ongekende vlam aan in de kille…

niet meer getekend door niet meer geketend aan vergankelijkheid vrij om uit te varen naar ons diepste blauw…

Zachtjes glijdt de nacht langs muren en ramen fluistert een geheim alleen voor jou alleen vannacht…